Τα ψέμματα τελείωσαν….

Του Ηλία Καραβόλια,

Η χωρά αυτή είναι σχεδον 180 χρόνια υπερχρεωμενη και με χρονιες παθογενειες στις δομες κράτους, οικονομίας, κοινωνίας. Εμποροι, ανέκαθεν, και ελάχιστα παραγωγοί, είμαστε δεσμιοι της διαμεσολαβητικής μας παρασιτικής νοοτροπίας, αλλά και νευρωτικών εμμονών αναδελφισμου και μοναδικοτητας, με κυριότερες αυτές περί ”ελληνικού δαιμονίου”, επιχειρηματικότητας και εφευρετικότητας. Ούτε ανθέλληνας είμαι, ουτε αγνοώ τα επιχειρηματικά κατορθώματα Ελλήνων εντός και εκτός Ελλάδος. Αλλά αγανακτώ με
παρωχημένες

εμμονές σχετικές με το αγωνιστικό φρόνημα του λαού μας . Όποιοι ‘βρήκαν’ χρόνο αυτό το καλοκαίρι για το θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, ”Το μεγάλο μας τσίρκο”, απο το ΚΘΒΕ, σε παραστάσεις ανα την Ελλάδα, είχαν την τύχη να δούν σε 3 ώρες ,ολόκληρη σχεδόν την ελληνική ιστορία, απο το 1821 και μετά, όπου Κοινωνία, Οικονομία, Πολιτική, παρουσιάζονται ως αυτό που είναι ακόμη και σήμερα : εξαρτημένες απο ξένες δυνάμεις και απο μια εθνική εμμονή για την δυτική μας μάσκα, την ευρωπαική μας ταυτότητα.
Κανω αυτη την εισαγωγη για να δείξω ότι στην δεν είναι δυνατόν να αλλάξουν σήμερα, εν μεσω βαθιάς πολυεπίπεδης κρίσης, παγιωμένες νοοτροπιες και συλλογικές συμπεριφορες ενός λαού, που δεν άλλαξαν σχεδόν…. δύο αιώνες τώρα! Είναι βαθιά ριζωμένες αρρώστιες στο ελληνικό κοινωνικό και οικονομικό σώμα, κάτι σαν σχεδόν χρόνιες παθήσεις της εθνικής μας ιδιοσυγκρασίας, το κομματικο κρατος, το σπαταλο δημοσιο, η πελατειακη νοτροπια,τα κρατικοδιαιατα συμφεροντα, η διαφθορα κρατικων λειτουργων και άλλα γνωστά κακά της φυλής μας.Αυτα ειναι που δεν αλλαξαμε, κυριως μετα την χουντα, αυτα ειναι που δικαιως οι δανειστες μας επιμενουν οτι πρεπει να γινουν.

Ομως η πιεση της τροικας δεν περιλαμβανει ,εδώ και δύο χρόνια μόνο αυτά ,άλλα και ενα ολοκληρο πλαισιο συντονισμενης εσωτερικης υποτιμησης της οικονομιας και μεθοδικης απαξιωσης δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου, με ταυτόχρονη υποτίμηση του εμπορεύματος ‘εργασία’. Σε αυτό το μόνιμα υφεσιακό οικονομικό περιβάλλον, όσοι δεν βλεπουν αυτό το μεθοδευμένο καθοδικό σπιράλ, είτε απλά στρουθοκαμηλιζουν είτε σκοπιμως στρεβλωνουν την πραγματικοτητα. Διότι ανεδαφικές και αναχρονιστικές θεωρίες περί ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας στο διεθνές περιβάλλον, ‘ευελιξίας’ στην αγορα εργασιας,αναγκαιότητας ιδιωτικοποιήσεων σε εξευτελιστικες αποτιμήσεις και βάναυσες περικοπες εισοδηματων και κεκτημενων, δυστυχώς συνοδεύουν εκ του πονηρού και άνευ οικονομικού ορθολογισμού μια φοροεισπρακτικη πολιτικη που πληττει μονιμως τους μη εχοντες. Και επειδή συνήθως έτσι συμβαίνει πάντα (‘ μαζί με τα ξερά καιγονται και τα χλωρα ‘) δυστυχώς οι αναγκαίες και δίκαιες περικοπές στα εξώφθαλμα προνομια των λιγων, αφαιρουν τα δίκαια κεκτημένα και τα εργασιακά δικαιωματα των πολλων.
Η αφήγηση όμως της Κρίσης, δεν αφορά μόνο το δικό μας ‘Μεγάλο Τσίρκο’. Ο θίασος στις Βρυξέλλες ,μοιάζει να επιμένει σε μια παράσταση δραματική για την Ευρώπη, σε ένα έργο χωρίς λογική και συνοχή. Κανείς σοβαρός οικονομολόγος, μή εξαρτώμενος