ΣΤΑ ΣΚΛΗΡΑ ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΑΙ, ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΟΥΝ ΜΕ ΦΕΙΔΩ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΝΟΧΗ

σε συνδυασμό πάντοτε με ανάπτυξη, για να μη τρώμε τις σάρκες μας

​Γράφει ο
​Νίκος Αναγνωστάτος

​Το πρόσφατο επιτυχές ταξίδι του Πρωθυπουργού στη Γερμανία και Γαλλία και η προηγηθείσα επίσκεψη του προέδρου του Γιουρογκρούπ,
διαφαίνεται ότι αλλάζει το ανθελληνικό κλίμα που είχε δημιουργηθεί στην Ευρώπη. Ένα κλίμα που προέκυψε από την κατασυκοφάντηση της χώρας μας και τους Έλληνες, από άσκεφτους και ανεύθυνους πολιτικούς, έστω και αν εν αποστολή τελούντες, δεν είχαν δικαίωμα να διασύρουν ένα περήφανο λαό

και να εκθέτουν μια ένδοξη χώρα. ​
​Μετά την αλλαγή κλίματος στην Ευρώπη, είναι η σειρά μας τώρα μα αλλάξουμε ό,τι χρειάζεται για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε σε πρώτο στάδιο και να προοδεύσουμε στη συνέχεια, με την προσδοκία να επανέλθει η προηγούμενη οικονομική κατάσταση. Όλοι υποστηρίζουν ότι η θέση μας είναι εντός της Ευρωζώνης με νόμισμα το Ευρώ, κάτι που για να επιτευχθεί χρειάζεται πολύ μεγάλη προσπάθεια και ακόμη μεγαλύτερες θυσίες. Θα χρειαστεί να περάσουμε από τις Συμπληγάδες και να αντιμετωπίσουμε τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, όπως αναπτύξαμε σε προηγούμενο σημείωμά μας. Είθε να ευοδωθούν οι προσπάθειες και οι θυσίες να πιάσουν τόπο.
​Αναγκαία προϋπόθεση ασφαλώς είναι η εξάλειψη του δημοσιονομικού ελλείμματος και κυρίως του πρωτογενούς. Είναι αδιανόητο να επιμένουμε να ξοδεύουμε περισσότερα από όσα κερδίζουμε. Σε αυτό δεν μας φταίει κανείς παρά μόνο αυτοί που μας παρακινούσαν να ξοδεύουμε δανειζόμενοι, αποσκοπώντας να φέρουν τη χώρα σε αυτή την τραγική θέση για δικούς τους σκοπούς και λόγους. Το ποιος φταίει και πως φθάσαμε ως εδώ, πέραν των πιο πάνω, είναι μια μεγάλη κουβέντα, αλλά αυτό που πρέπει τώρα να κάνουμε είναι να εξαλείψουμε τα ελλείμματα.
​Οι περικοπές δαπανών ασφαλώς είναι ο πρώτος στόχος. Αν προς στιγμή συνειδητοποιήσουμε ότι οι δαπάνες του κράτους είναι οι δαπάνες του δημοσίου και τα έσοδα με τα οποία καλύπτονται αυτές οι δαπάνες προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από τον ιδιωτικό τομέα, συμπεραίνεται αβίαστα ότι οι περικοπές πρέπει να γίνουν αποκλειστικά από τον δημόσιο τομέα. Επομένως προκύπτει επίσης αβίαστα ότι οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα δεν συνεισφέρουν στην μείωση των ελλειμμάτων, ενώ αντιθέτως συνεισφέρουν στην κατανάλωση και επομένως στην αύξηση των εσόδων του κράτους, άρα δεν θα πρέπει να πειραχθούν. Αν οι μειώσεις των αποδοχών του ιδιωτικού τομέα θα συμβάλλουν στην ανταγωνιστικότητα άρα και στην ανάπτυξη, αυτό θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί όταν έρθει η ώρα της ανάπτυξης και των επενδύσεων και όχι προκαταβολικά.
​Οι συντάξεις, επειδή καταβάλλονται από το δημόσιο, έστω και αν προέρχονται από τις κρατήσεις των ίδιων των εργαζομένων, ιδιαίτερα των ναυτικών, των οποίων τα χρήματα δεν ήταν καν ελληνικά αλλά σε συνάλλαγμα που ενίσχυαν το κράτος, χρήματα τα οποία θα έπρεπε να υπερεπαρκούν για πληρωμή των συντάξεων αν η διαχείριση τους γινόταν με σύνεση και υπευθυνότητα, δυστυχώς τη δύσκολη αυτή στιγμή είναι δύσκολο να μη θιγούν. Η Πολιτεία όμως, για να έχει δικαίωμα, αν όχι άλλοθι, να