Σαράντα μέρες πλατεία-μια μικρή εποποιία ήδη!

 via Iconology2009′s BlogΔεν έχω καλό ένστικτο. Όταν πρωτοξεκίνησε το φαινόμενο της πλατείας σαν πράξη αντίδρασης-μας πρόγκηξαν χοντρά οι Ισπανοί τότε- αλλά και μιμητισμού διαδικτυακού, ειρωνεύτηκα το copy and paste και απαξίωσα την απολίτικη φύση του χάπενινγκ. Μαθημένος σε στερότυπες πολιτικές αντιδράσεις οργανωμένου κομματικού ακτιβισμού, σνομπάρισα το κίνημα και λοιδώρησα την πρακτική του. ‘Οχι για πολύ όμως. Γρήγορα συνειδητοποίησα την δυναμική του, το χαρακτήρα του και τον αντικομφορμισμό του σαν αντίληψη πολιτικής αντίδρασης. Κάθε μέρα που περνούσε οι αντιστάσεις  μου αμβλύνονταν και ένα αίσθημα χωνεμένης και χαρούμενης αποδοχής απλώνονταν στον διψασμένο για δράση ψυχισμό μου. Σαράντα μέρες  έχουν περάσει και το μακροβιότερο κίνημα αστικού ακτιβισμού-που τώρα πια έχει απλωθεί σε όλη την Ελλάδα- έχει  για τα καλά εγκατασταθεί στο DNA μας και θα μεταβιβαστεί στα παιδιά μας και στα παιδιά των παιδιών μας.Σαράντα μέρες η πόλη ανάσταστη-ειρηνικά ανάστατη, συνειδητά, προγραμματικά και αποφασισμένα ειρηνικά-είναι ήδη ένα πολύ μεγάλο διάστημα για να αγνοηθεί πολιτικά, κοινωνικά αλλά και ανθρωπολογικά ακόμη. Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ. Δεν μπορεί έτσι στο κατακαλόκαιρο ένας ολόκληρος κόσμος να αφήνει την ρουτίνα του, που το καλοκαίρι αποχτάει έναν εντελώς ράθυμο, ηδονικό και αργοκίνητο ρυθμό και να τρέχει με τραίνα,λεωφορεία, με τα πόδια ή με ποδήλατα, συγκλίνοντας σε ένα κοινά εστιασμένο κέντρο λαχτάρας και προσοχής. Κάτι παραπάνω θέλει να πει όλος αυτός ο κόσμος που συντονίζεται ΑΚΑΘΟΔΗΓΗΤΟΣ σε ένα κοινό αίτημα, ακαθόριστο, αδιατύπωτο αλλά διαισθητικά συγκεκριμμένο. Όσοι έχουν ένστικτο και είναι προδιατεθειμένοι να διαβάζουν τους χρησμούς της κοινωνίας ας τους ερμηνεύσουν και ας πράξουν ανάλογα, οι υπόλοιποι ας περιμένουν μοιρολατρικά το χαμό τους. Η πλατεία δεν θα τους λυπηθεί γιατί δεν εισέπραξε κανένα ελεήμον βλέμμα από αυτούς.Οι φωτογραφίες που βάζω σ’αυτήν την ανάρτηση τραβήχτηκαν από την αφεντομουτσουνάρα μου και τις δημοσιεύω για πρώτη φορά. Αν και πήγαινα στην πλατεία γι’αυτή την ίδια και για το βίωμα σαν τέτοιο και δεν καιγόμουν να έχω καταγραφή φωτογραφική από κάποια στιγμή και πέρα λύθηκα, εξοικειώθηκα με το χώρο, με τα πρόσωπα, με τις καταστάσεις και αφέθηκα στην παλιά μου τέχνη κόσκινο: τη φωτογραφία, να αφηγηθεί το βίωμα με εικόνες πια και λιγότερο με λόγια. Επειδή απ’τη φύση μου είμαι οπτιμιστής στις φωτογραφίες πρυτάνευσαν οι θετικές εικόνες, οι εικόνες που αποπνέουν την γιορτινή αίσθηση της αγωνιστικότητας. Δεν έχω βάλει ούτε μιά σκηνή αίματος (που έχω) ή ακραίας βίας(που δεν έχω γιατί δεν τράβηξα από άποψη).Συνειδητοποίησα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά  της αντίδρασης του κράτους σ’αυτές τις μεγάλες μαζικές κινητοποιήσεις όταν με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου δυσκολεύνταν σχεδόν απαγορευτικά η πρόσβαση μου στο χώρο της συγκέντρωσης και μάλιστα έκλειναν δύο βασικές αρτηρίες: Η Βασιλίσσης Σοφίας και η Ακαδημίας.  Η εξουσία έντρομη και αγανακτισμένη με την αδυναμία της να πείσει γινόταν ιταμή στον φόβο τ