Περί ορέξεως, πνεύματος και οινοπνεύματος

Γράφει ο Δημήτρης ΜακρίδηςΑπό τότε που η πλατεία Καπνικαρέας θυμάται τον εαυτό της, οι Έλληνες φαγώνονται μεταξύ τους για τα πολιτικά δρώμενα του τόπου τους. Στην «Εν μεγάλη Ελληνική αποικία» το 2011, η πολιτική αντιπαράθεση συνεχίζεται αλλά κινείται πια σε γαστριμαργικούς όρους. Ποιος τα έφαγε, πόσα έφαγε, να πληρώσουν αυτοί που τα φάγανε (!!), είναι μερικές από τις φράσεις που ακούγονται. Αν ο ομιλητής είναι και γνώστης της πολιτικής πραγματικότητας ακούς με βεβαιότητα ότι αυτός έφαγε το καταπέτασμα η -το διαχρονικό- με χρυσά κουτάλια. Έτσι όλη η συζήτηση στερείται σοβαρότητας, όπως συμβαίνει με τα πάντα σε αυτή την χώρα, και εξαντλείται σε μια παραφιλολογία χωρίς να τίθενται άλλα θέματα στο τραπέζι. Φυσικά σε όλη αυτή την «επιτραπέζια» συζήτηση δεν είναι δυνατόν να λείπουν και οι διανοούμενοι.Αυτοί που μας κουνούν το δάχτυλο -με ύφος ιεροκήρυκα- λέγοντας πως καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε. Ξεχνάνε ότι αυτοί ήταν οι βασικοί πρωταγωνιστές στο «μεγάλο φαγοπότι» που συντελούνταν εδώ και δεκαετίες στον τόπο μας… Άφησαν το πνεύμα και έπιασαν το οινόπνευμα σε ένα τραπέζι πρόσκαιρο, δανεικό, μα πάνω από όλα με σοδιά ξένη, που τίποτε δεν θύμιζε την δική μας. Από κοντά και εμείς τρώγαμε κανά κόκκαλο ανακουφισμένοι στην νιρβάνα μας. Γίναμε οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας που ξεχάσαμε ποιοι είμασταν και πού πάμε. Δεν είχαμε την γνώση ότι συμμετείχαμε σε ένα δείπνο ηλιθίων όπως στην θρυλική ταινία και πως εμείς ήμασταν οι ηλίθιοι που σπάγανε πλάκα οι πεφωτισμένοι συνδαιτημόνες. Το φαγοπότι συνεχιζόταν, είχε ο Θεός. Αλλά δυστυχώς, τα γεύματα δεν διαρκούν αενάως όπως στις ταινίες του Μπουνιουέλ. Ο Θεός είχε αλλά δεν πλήρωνε εσαεί. Έτσι μια ωραίαν πρωίαν το party off, σχόλασε και μάλιστα βίαια. Η ακρισία μας οδήγησε στην κρίση που από παντού ακούμε.Και τώρα τι θα κάνουμε με το τραπέζι μας; Μήπως θα πρέπει να το στρώσουμε από την αρχή όπως μάθαμε; Η λύση του ελληνικού προβλήματος δεν χρειάζεται καμιά gourmet συνταγή αλλά ό,τι γνωρίζουμε όλα αυτά τα χρόνια. Αξίες που δεν έχουν καμιά σχέση με το «όλοι ενωμένοι μα στην μάσα χωρισμένοι» αλλά αυτές που ζυμώθηκαν μέσα από μια συλλογική μνήμη και μια αίσθηση συνέχειας.Και ποιοι όμως θα κάτσουμε σε αυτό το τραπέζι; Απλά ας θυμηθούμε την θρυλική φράση του Φωτόπουλου στην ταινία «Ο Φανούρης και το σόι του»: «Οσοι πρέπει, όσοι πρέπει»!! Καλή Κυριακή Filed under: ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ