Πατρίδα μας η Ελλάδα…

Στην άκρη της χερσονήσου του Αίμου, πριν από χιλιάδες χρόνια εμφανίστηκε ένας λαός που έμοιαζε με τον τόπο που τον γέννησε. Ένας λαός που έμοιαζε με τον ήλιο που καθημερινά τον έλουζε, με τα κύματα της θάλασσας που χτυπούσαν τα πόδια του και με τον αέρα που έδερνε τα μαλλιά του. Γελαστός και όλο ζωντάνια, αγέρωχος και οξύς, περήφανος και αγωνιστής. Έχτισε σπίτια για να προφυλαχθεί, κτίσματα για να λατρέψει το Θείο, δάμασε την φύση και τράφηκε απ’ αυτήν. Έκανε τους ήχους των ποταμιών και των φαραγγιών τραγούδια και τα παιχνίδια των ζώων, χορούς και παιχνίδια. Είχε όμως ένα μεγάλο κακό. Στο πάνθεον

του, είχε την θεά Διχόνοια που σε κάθε δυσκολία τον καθοδηγούσε στον αλληλοσπαραγμό. Έτσι κάθε φορά που πετύχαινε κάτι, γκρεμιζόταν. Μα κάθε φορά που θηρία άπλωναν τα νύχια τους, ωσάν γροθιά κύκλωπα γίνονταν και νικούσαν. Και πέρασαν πολλά από δαύτα να πατήσουν έναν λαό που μόνο τραγούδια και χορούς γνώριζε. Και θεό στην κορφή του, θεό φιλόξενο και σπλαχνικό είχε.
Πέρασαν ύαινες πολλές, που θέλαν από λίγο να δαγκώσουν. Ζήσαν μ’ αυτές και τις πολέμησαν. Πήραν και δώσαν πολλά. Μάθαν στον κόσμο να ερμηνεύει την ζωή, να γνωρίζει τον χρόνο, να ξεπερνά την φύση σε γη και θάλασσα. Φτάσαν στα πέρατα της γης και μάθαν την γνώση του κόσμου ολάκερου. Γέννησαν σοφούς, θεραπευτές σώματος και ψυχής, τραγουδιστές και ποιητές και αγάπησαν τον άνθρωπο. Μα κάποτε, ήρθαν μεγαλοδάσκαλοι να του πουν οτι δεν είναι ίδιοι με τους παππούδες τους γιατί δεν έχουν το ίδιο αίμα με αυτούς. Αλλά τότε βρέθηκε ένας σοφότερος γεροδάσκαλος που τους είπε: “Ε ΚΑΙ; Μιλούμε την ίδια γλώσσα που μιλούσαν οι πατεράδες μας, χορεύουμε όπως οι νύμφες στα παραμύθια μας, τραγουδούμε τα τραγούδια του γέρο-Όμηρου και οι φορεσιές μας είναι σαν τα πέπλα των παναθηναίων” που Και αφού πολέμησαν εχθρούς που τον απείλησαν, βρέθηκαν πάλι χωρισμένοι από γύπες που θέλαν να εκμεταλλευτούν τον λαό αυτό ξανά και να τον πάρουν με το μέρος τους. Αίμα χύθηκε πολυ, και άρχισαν όλα απ’ την αρχή.
Και έφτασε ως σήμερα αυτός ο πολύπαθος λαός και ήρθαν τα παιδιά των παλιών του εχθρών, που μόνο καλά τους έκανε αυτός ο λαός, και του είπαν πως είναι τεμπέλης και ράθυμος, πως ζούσε σε ξένες πλάτες και πως ήταν αχαλίνωτος ο λαός που είπε το “μέτρον άριστον”. Ακόμα και οι αρχηγοί του, τον είπαν χαραμοφάη και κοπρίτη. Αυτοί που στο μεγάλο φαγοπότι, φάγαν το ψάχνο και έριξαν σε κάποιους φουκαριάρηδες τις πέτσες, για να τους προσκυνάνε αιώνια και ήρθαν να βάλουν χαλινάρι οι αχαλίνωτοι αρχικλέφτες στον λαό που ακόμα και την πίκρα έκανε τραγούδι! Του βάλαν σκληρούς φόρους για να τον ξεφτιλίσουν και να τον υποτάξουν, γιατί ξέραν πως ήταν ανένταχτος. Του πήραν και την πιο μικρή μπουκιά απ’ το στόμα γιατί είπαν πως έφταιγε αυτός για όσα συνέβησαν, του έκοψαν το ηλεκτρικό και τον έβαλαν να τρώει στα συσσίτια των εκκλησιών. Κόψαν τις συντάξεις από εκείνους που πολέμησαν για να’ναι λεύτερος αυτός ο λαός και μάυρισαν το μέλλον των εγγονιών τους. Είπαν πως θα φέρουν μεγαλοσπουδαγμένους ξένους να τον βάλουν να δουλέψει για να φάει