Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΜΕΛΩΔΟΣ ΠΡΙΝ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Θα προτιμούσα να παρουσίαζα μια εικόνα που θα μπορούσε να δείξει το τι ακριβώς έχω κατά νου, αποφεύγοντας έτσι 1000 λέξεις, όμως δεν κατάφερα να δημιουργήσω κάτι αξιόλογο και έτσι ξεκινώ το γράψιμο.

(Ανατολικά της Ακρόπολις)

Την άνοιξη του 2011 βρέθηκα μπροστά σε ένα δίλλημα. Η προσωπική μου μοίρα με έφερε απέναντι στην διαχείριση ενός εξοχικού σπιτιού και ενός κήπου μερικών εκατοντάδων τετραγωνικών μέτρων. Το δίλλημα που αντιμετώπιζα ήταν :
Ή θα άφηνα στην τύχη του τον κήπο με προοπτική να ρημάξει ή να τον καλλιεργούσα με ότι επιβάρυνση αυτό σήμαινε. Θυμήθηκα τα λόγια των Αγίων

γερόντων μας, ότι δηλαδή στα δύσκολα χρόνια, καλό θα ήταν όποιος έχει γη να την καλλιεργεί. Επέλεξα την δύσκολη απόφαση της καλλιέργειας.

Δεν θα μιλήσω για τις δυσκολίες που αντιμετώπισα και συνεχίζω να αντιμετωπίζω, ούτε για τις σκληρές καιρικές συνθήκες, κάτω από τις οποίες ήμουν αναγκασμένος να φέρνω βόλτα τα πιο απίθανα προβλήματα που αντιμετώπιζα είτε λόγω άγνοιας είτε λόγω κούρασης. Αυτά εύκολα γίνονται αντιληπτά. Θα μιλήσω για κάποιες προσωπικές μου στιγμές που έχουν να κάνουν με την αγαπημένη μου συνήθεια να αφουγκράζομαι αλλά και να απολαμβάνω κατά
τις ώρες του δειλινού, το κελάηδημα του Κότσυφα.
Μια συνήθεια που σχεδόν ευλαβικά τηρούσα αρκετό καιρό. Έτσι και αυτήν την φορά, και ειδικότερα αφού βρισκόμουν σε ένα περιβάλλον που ευνοούσε το άκουσμα του Κότσυφα, από τις πρώτες ημέρες φρόντιζα να απολαμβάνω το τραγούδι του.
Είχα εντοπίσει περίπου το πότε ξεκινούσε το ρεπερτόριό του, ήταν κοντά στο δειλινό και πολλές φορές, άφηνα οποιαδήποτε εργασία μου, εύρισκα μια αναπαυτική θέση κάπου στον κήπο και απολάμβανα αυτές τις μοναδικές στιγμές.
Σχεδόν σταματούσα κάθε σκέψη μου μη θέλοντας να διασπάσω την προσοχή μου και κάποιες φορές επαναλάμβανα νοερά σαν ηχώ, τμήμα της μελωδίας που έφτανε στα αυτιά μου. Δεν προσπαθούσα να κελαηδήσω όπως το πουλί, αλλά να αυξήσω τα ποσοστά προσήλωσής μου μιμούμενος τις μελωδίες του. Αυτό μου προκαλούσε αφάνταστη ευφορία και συναισθήματα γαλήνης και ευδαιμονίας με πλημμύριζαν σαν κύματα. Ωστόσο, διέκρινα ανάμεσα σε αυτά τα συναισθήματα και κάποιο άλλο συναίσθημα, πιο βαθύ με αντίθετα αποτελέσματα. Ένοιωθα ταυτόχρονα ευδαιμονία αλλά και μια σχεδόν αδιόρατη μελαγχολία. Δεν μπορούσα να εντοπίσω το γιατί αισθανόμουν έτσι μελαγχολικά.
Αυτό συνεχιζόταν κάθε φορά που εργαζόμουν στον κήπο. Ώσπου ένα δειλινό, έμελλε να με σημαδέψει εντελώς, μια αναπάντεχη «ανακάλυψη» που έκανα. Καθώς ήμουν αφημένος στις εξαίσιες μελωδίες, παρατήρησα πως την δεδομένη χρονική στιγμή, το μοναδικό πλάσμα που ακουγόταν τριγύρω μου ήταν ο Κότσυφας. Μια περίεργη και αλλόκοτη βουβαμάρα επικρατούσε στην περιοχή, σαν κάποιο αόρατο χέρι να είχε ρυθμίσει τον ηχητικό ροοστάτη της φύσης σε επίπεδα ψιθύρου. «Μα σιωπά η φύση»;; αναρωτήθηκα και αφουγκράστηκα με περισσότερη προσοχή. Κάποια σποραδικά γαυγίσματα αλλά και κάποιοι θόρυβοι από αυτοκίνητα που ακούγονταν από τον κεντρικό αυτοκινητόδρομο δεν άλλαζαν το αποτέλεσμα, η φύση έδε