Κανένα μνημείο της Πατρίδας, όμηρος του κράτους: Καβείριο Θηβών.

Ενα αναγκαίο κείμενο για την κατανόηση των φωτογραφιών που ακολουθούν.

Κανένας ξένος παράγοντας δεν είναι υπεύθυνος για την αδιαφορία των ίδιων των πολιτών.

Δυστυχώς, σε ένα τεράστιο κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας, διαφεύγει η κατανόηση της αξίας των Ιερών μας, δηλαδή των αποκαλούμενων «αρχαιολογικών χώρων».
Στη καλύτερη περίπτωση, για πολλούς, τα εναπομείναντα (αλλά υπέρλαμπρα Περήφανα) σπαράγματα της Ιστορίας μας, είναι άξια θαυμασμού γιατί αντιλαμβάνονται, ανεπαίσθητα ίσως, ότι το σκεπτικό τους και η σύγχρονη πραγματικότητα διαβίωσης τους απέχει μακράν από την

αυθεντικότητα, τη μοναδικότητα της αντίληψης και την ίδια την προοπτική για τη ζωή των Προγόνων μας. Η σύγχρονη και επί σκοπού προωθημένη «παιδεία», δεν αποτελεί μυστικό, ότι φροντίζει ώστε οι αποστάσεις και τα αυστηρά πολιτισμικά σύνορα, να τηρούνται απαρέγκλιτα στις ψυχές των σύγχρονων Ελλήνων. Το «τότε» και το «τώρα», δεν είναι απλώς δύο διαφορετικοί περίοδοι της Ιστορίας μας, αλλά για αυτούς που φροντίζουν τόσο επισταμένως, δύο διαφορετικές Κοσμοαντιλήψεις με μία άβυσσο σκοταδισμού ανάμεσά τους.
Κακότροποι και πλήρως αφελληνισμένοι «πολίτες» – ατομιστές, δίχως το παραμικρό ίχνος επαφής με τη διαχρονία της Ψυχής της Ελλάδος, συχνά φροντίζουν για χυδαία κερδοσκοπικούς λόγους, να θάβουν, να καταστρέφουν, και να εξαφανίζουν με κάθε τρόπο τα Ίχνη της παρουσίας της Εθνικής Ψυχής. Τελευταίο παράδειγμα, ο Ναός της Αφροδίτης στη Θεσσαλονίκη, που κρατιέται στην επιφάνεια της γης από μια χούφτα σιδηρόκαρδους Έλληνες που αισθάνονται ακόμη τις Αξίες του Πολιτισμού της Πατριάς τους.
Η μαύρη γραμμή-σύνορο στη Πολιτισμική υπόσταση που έχει χαραχτεί με ευθύνη πολλών, είναι και ο καλύτερος τρόπος για να παραμένουν οι Έλληνες κατ’ ουσίαν υπόδουλοι στο Πνεύμα τους, να μην αντιλαμβάνονται ποιοι στα αλήθεια είναι, από πού προέρχονται, και εν τέλει τι οφείλουν να προασπίζουν και γιατί.
Οι λόγοι που η Πατρίδα μας παραπαίει σήμερα ανάμεσα στην οικιοθελή υποδούλωση και στον εξευτελισμό της αυτολύπησης , συνοψίζονται σχηματικά στους τρόπους που φέρονται οι πολίτες στην ίδια τη Σάρκα της Πατρίδας. Στην ερημοποίηση του φυσικού τοπίου, στην μόλυνση του χάριν γενικώς ενός «κέρδους» (τι οξύμωρη διαπίστωση..), και φυσικά ολοφάνερα διακρίνεται στη μοίρα που επιβάλλουν είτε με την αδιαφορία τους, είτε εντελώς εσκεμμένα, στα Ιερά μας.
Σε επίπεδο Κράτους δε, οι ευθύνες μεγιστοποιούνται καθώς, η διαρκής δικαιολογία της «έλλειψης πόρων» για συντήρηση και ανάδειξη –πόσο μάλλον για διάσωση των Σεβασμάτων μας (δεν ξεχνάμε ποτέ το πρόσφατο έγκλημα της κατάχωσης του Βωμού των Δώδεκα Θεών μας, που στο τέλος ενάντια σε κάθε πείσμα, θα καταφέρουμε να επαναφέρουμε στο Φως ) απλώς δεν πείθει. Κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος γνωρίζει ότι η θέληση του Κράτους για είσπραξη φόρων, είναι αντιστρόφως ανάλογη της διάθεσης του για Πολιτισμό και ουσιαστική ανάπτυξη προς όφελος όλων.
Και φυσικά οι κατά τόπους κοινωνίες ουδέποτε ενθαρρύνονται να προασπίζουν αληθινά τα Σεβάσματά τους, παρά μόνον αυ