Η «συναινετική αναδιάρθρωση» του χρέους! (εντός της Ευρωζώνης ή με δική μας πρωτοβουλία)

 *Του Αν. Καθηγητή Δημ. Μάρδα

Στις ημέρες μας, τον Οκτώβριο του 2011, συζητάμε το κούρεμα μέρους του χρέους των 365,6 δις ευρώ. Στις 2 Φεβρουαρίου του 2011 θέταμε το ακόλουθο ερώτημα αναφορικά με το σενάριο της πτώχευσης της χώρας μας τον Ιανουάριο του 2010! Καθώς το ερώτημα που τέθηκε μήνες πριν φαίνεται ιδιαίτερα επίκαιρο επαναδημοσιοποιείται.

Πριν από λίγους μήνες η αναφορά στις λέξεις πτώχευση ή χρεοκοπία ή αναδιάρθρωση του χρέους θεωρούταν μια απαγορευμένη σκέψη!. Οι λίβελοι των κυβερνώντων κατά όσων πρότειναν λύσεις με ανάλογο περιεχόμενο, θύμιζαν αφορισμούς της Ιεράς Εξέτασης.

Σήμερα με το αίσιον τέλος του προϋπολογισμού του 2010, οι ψίθυροι για την πολιτική εκείνη που θα οδηγούσε έγκαιρα στην πτώχευση, με οποιαδήποτε μορφή της, υποχωρούν ενόψει των νέων λύσεων που προτείνονται.

Τέτοιες είναι, η «συναινετική επαναδιαπραγμάτευση» του χρέους με τη βοήθεια των προτεινόμενων μηχανισμών στήριξης του ταμείου EFSF, μέσω της επαναγοράς των ελληνικών ομολόγων στο 70% περίπου της ονομαστική τους τιμής. Επίσης η επιμήκυνση αποπληρωμής του δανείου των 110 δις ευρώ σε 30 χρόνια είναι ante portas.

Το ελληνικό μαρτύριο λοιπόν τραβά σε βάθος χρόνου, ενώ νέοι σκληροί μηχανισμοί λιτότητας και εποπτείας των υποχρεωμένων κρατών μεθοδεύονται μαζί με το εν λόγω πακέτο σωτηρίας!. Επανέρχεται λοιπόν δριμύτερη η δεύτερη (ξεχασμένη) ενότητα της απόφασης της Συνόδου Κορυφής της 25ης Μαρτίου 2010, έμπνευσης Μέρκελ.

Τα υπερχρεωμένα κράτη (πιο χρεωμένα σήμερα από ότι πέρυσι), ως ιδιαίτερα ευάλωτα, δεν έχουν πια άλλη επιλογή παρά να την αποδεχθούν. Διαφορετικά τα όσα ακούγονται για ευνοϊκές ρυθμίσεις εκ μέρους του EFSF, με σκοπό την επαναδιαπραγμέυση του χρέους τους δεν πρόκειται να τεθούν σε εφαρμογή. Από την άλλη, το όλο χρονοβόρο εγχείρημα θέτει πολλές προϋποθέσεις και εισάγει κινδύνους αποτυχίας (π.χ. μη απαναγορά ελληνικών ομολόγων στο 70% της τιμής τους, λόγω απροθυμίας των αγορών ή λόγω της απώλειας του πλεονεκτήματος του αιφνιδιασμού των αγορών κ.ά.)

Οι εδώ και ένα έτος μακρόσυρτες συζητήσεις περί στήριξης ή μη της υπερχρεωμένης Ελλάδας, οδηγώντας στην ξέφρενη κούρσα των spreads των ελληνικών δεκαετών ομολόγων, χρέωσαν την επόμενη γενιά με κάτι δις ευρώ τόκους, μέσα σε λίγους μόνο μήνες. Η όλη κατάσταση λοιπόν ‘έθρεψε’ για τα καλά τις αγορές!!!. Από την άλλη βέβαια χάθηκαν ‘φθηνές’ λύσεις δανεισμού της χώρας.

Οι ατέρμονες συζητήσεις λοιπόν με σκοπό την ‘σωτηρία’ της Ελλάδας από τις 25 Μαρτίου του 2010, εξυπηρέτησαν εσκεμμένα ή μη τα συμφέροντα των αγορών. Γιατί τα όσα συζητούνται σήμερα δεν αποφασίσθηκαν πιο νωρίς; Ποιο είναι σε τελική ανάλυση το κόστος για την Ελλάδα και την ΕΕ – και το κέρδος αντίστοιχα των αγορών – του δήθεν χρόνου ωρίμανσης της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης ή της ίδιας της ηγεσίας της;

Υπενθυμίζεται ότι οι λύσεις που προτείνονται μέσω του EFSF σήμερα για την επαναγορά του χρέους μας κ.λπ ήταν γνωστές από το 1989, ως παραλλαγή του Σχεδίου Μπρέιντλι, που εισήγαγε την ονομαζόμενη «συναινετικ