Η µοίρα και οι µοιραίοι του συνδικαλισµού

Σε προηγούµενη αρθρογραφία, «Το µπάχαλο δεν έχει τελειωµό» ( 17/10/2012 ), τονίστηκε, ότι η κρατική εξουσία δεν προστατεύει και δεν εξυπηρετεί την κοινωνία. Το Πολίτευµα προστατεύει τους «ολίγους», το υπάρχον Σύνταγµα, έχει γίνει κουρέλι και το πολιτικό σύστημα ( πολιτικοί, κρατικός µηχανισµός, διαπλεκόμενα συμφέροντα, συντεχνίες ) είναι ένα κλειστό σύστημα εξουσίας, διεφθαρµένο, που συνεχίζει τις µονόπλευρες και βάρβαρες πολιτικές του, µε σκοπό περαιτέρω την εξαθλίωση και τη διαίρεση της κοινωνίας.

Οι τελευταίες ψηφοφορίες στη Βουλή

για µία σειρά άρθρων, έδειξαν ότι οι
κυρίαρχες συντεχνίες και οι εργολάβοι είναι οι ευνοούµενοι του πολιτικού
σαπιο-συστήµατος.

Η κοινωνία συνεχίζει να ιδιωτεύει και να παρακολουθεί την κοινωνική ισοπέδωση.

Υπάρχει το µεγάλο πρόβλημα της επιβίωσης των βασικών αναγκών του, που πρέπει να λύσει. Και όταν τελικά, αποφασίζει να βγει ειρηνικά, να δείξει την αγανάκτησή της στους δρόµους, στις πλατείες, το πολιτικό σύστημα έχει τη λύση, ξύλο, χημικά, πλαστικές σφαίρες, Χρυσή Αυγή, τους γνωστούς αγνώστους, τους κουκουλοφόρους, κ.λ.

Το συνδικαλιστικό κίνημα έχει γίνει από δεκαετίες μέρος του προβλήματος, με χαρακτηριστικά παρτι-καλισμού και κομματοσυνδικαλισμού. Το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να πετάξει από τις πολιτικές τάξεις το συνδικαλιστικό κίνημα (οι στυμμένες λεμονόκουπες, είναι πλέον άχρηστες), το οποίο είναι πλέον εμπόδιο στην προσπάθεια να διατηρήσει την αυτονομία του και να διασώσει το σάπιο πολιτικοοικονομικό καθεστώς της χώρας μας.

Το υπάρχον πολιτικό σύστημα, είναι όμως και η εικόνα της κοινωνίας µας. Αυτό το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα επιθυμούμε, αυτό έχουμε. Οι πρόσφατες εκλογές το αποτύπωσαν, όταν όλοι µας γνωρίζαμε την εικόνα της χώρας µας και τις πολιτικές προοπτικές.

    Δεν υπάρχει πιο µεγαλειώδες και ουσιαστικό από το να ορίζεται η μοίρα
των ανθρώπων από τους ανθρώπους. «Οι άνθρωποι, ορισμένες φορές, είναι κυρίαρχοι της µοίρας τους» (Σαίξπηρ).

Οι µοναδικές πολιτικές δυνάµεις, που θα μπορούσαν να βοηθήσουν ν’ αλλάξει η µοίρα του τόπου, είναι οι συνδικαλιστικές οργανώσεις µε τα εκατομμύρια µέλη τους.

Αλλά ποιες συνδικαλιστικές οργανώσεις; Αυτές που έγιναν εφαλτήρια για πολιτικές καριέρες;

Ποια συνδικάτα, όταν και αυτά κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση με το υπάρχον
πολιτικό σύστημα;

Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, που έγιναν παραρτήματα κομματικά και οι ηγεσίες τους συνδιοίκηση με την κρατική εξουσία και εγκατέλειψαν την κοινωνία;

Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που έγιναν ρουσφετοδέκτες και ένα σώμα με το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα;

Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που δεν εμπνέουν τα μέλη τους;

Δυστυχώς, όλοι αυτοί εκλέγονται από εμάς, όπως και οι κυβερνήσεις µας.
Υποτίθεται, ότι ο συνδικαλισμός δημιουργήθηκε, για να προστατεύονται τα συμφέροντα των εργαζομένων, αλλά εδώ και πολλά χρόνια προστατεύει τα συμφέροντα ολίγων συνδικαλιστών, µε τρόπο, που στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι εις βάρος των άλλων πολ