Η νέα «προφητεία» του διαβόητου Ανδρουλάκ η

Του Θύμιου Παπανικολάου

Ο Μίμης Ανδρουλάκης είναι έμπειρος και αριστοτέχνης καιροσκόπος. Δεν φέρθηκε όπως η θλιβερή και «άπειρη» Θ. Τζάνη η οποία αφού «καρατόμησε» την κυβέρνηση, «τα ανερμάτιστα οικονομικά μέτρα» και το κόμμα της (ΠΑΣΟΚ), αναφώνησε στο τέλος ΝΑΙ σε όλα…

Ο Ανδρουλάκης ψήφισε τα μέτρα χωρίς ομοβροντίες και κατόπιν έπαιξε το δικό του σώου: «Ανεξαρτητοποιήθηκε» καταγγέλλοντάς τα και καταγγέλλοντας ταυτόχρονα το αποσυντεθημένο ΠΑΣΟΚ!!!

Τώρα ο Ανδρουλάκης γράφει τις νέες «προφητείες» του: Αυτές της ανασύστασης του ευρύτερου χώρου της «αριστεράς»…

Το πιο σάπιο

κομμάτι αυτής της «αριστεράς» θέλει να αποτελέσει τον καταλύτη για την ανασύστασή της: Την ανασύσταση της θλιβερής κατάντιας αυτής της «αριστεράς»…

Πριν μιλήσουμε γι αυτό, καλό θα είναι να σκιαγραφήσουμε το πολιτικό πορτρέτο του Ανδρουλάκη, μια και το «φαινόμενο» μάς έχει απασχολήσει από παλιά.

Τον Ιανουάριο του 2006 υπογραμμίζαμε για το Μίμη Ανδρουλάκη: «Εκφράζει με τον πλέον βροντώδη, αλλά και αποκρουστικό τρόπο την κατάντια και αθλιότητα της ηττημένης και ενσωματωμένης Αριστεράς…»

Θα αναδημοσιεύσουμε ένα ακόμα μικρό απόσπασμα από εκείνο το άρθρο μας, με τίτλο:

Μίμης Ανδρουλάκης: Ο προφήτης των «νέων αξιών»!

«…Και αυτές οι άθλιες σταδιοδρομίες που τεντώθηκαν σε όλο το πολιτικό τόξο και γλείψανε κάθε εξουσία, μπερδεύοντας αυτή την αντιαισθητική χειρονομία με περίπλοκα τεχνάσματα καλλιτεχνικών ή υπαρξιακών αναζητήσεων σήμερα χειροκροτούν την «αισθητική» της παγκοσμιοποίησης.

Είναι τόσο ευλύγιστοι που χωράνε παντού. Στο ΚΚΕ χθες, στο Μητσοτάκη κατόπιν, υμνητές του Ανδρέα μετά και σήμερα έχουν ασπαστεί ενθέρμως τις νεοφιλελεύθερες «αξίες», γλείφοντας την αμερικάνικη ισχύ.

Το χαρακτηριστικότερο δείγμα, ο ΜΙΜΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ.

Προσωποποιεί, με τον πλέον κυνικό τρόπο, την «αισθητική» της φιλαυτίας και της απληστίας, του πολιτικού χαμαιλεοντισμού και του μνησίκακου κομπασμού, κρυμμένα όλα αυτά πίσω από το καμουφλάζ του φανφαρονισμού, της «παντογνωσίας» και του υστερικού ναρκισσισμού. Την αχαλίνωτα νοσηρή φαντασία του μόνο η ομηρική του αυτοϊκανοποίηση την ξεπερνά.

Εκείνο, όμως, που είναι πιο αληθινό και πιο σταθερό στον Ανδρουλάκη είναι το γλοιώδες στριφογύρισμά του μπροστά στην οικονομική κυρίως, αλλά και την πολιτική εξουσία…».

Ολόκληρο το άρθρο θα το διαβάσετε ΕΔΩ:

http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4591

Αυτός είναι ο Ανδρουλάκης. Ο «πολιτικός» για κάθε εποχή και για πάσα χρήση…

Το άστρο του έλαμψε στο βρώμικο ‘89: Τότε εξυμνούσε τον Μητσοτάκη και έβριζε πομπωδώς τον Ανδρέα…

Αμέσως μετά, όταν το ΠΑΣΟΚ δεν κατεδαφίστηκε στις εκλογές και κράτησε τις δυνάμεις του, το ίδιο βράδυ από τις πασαρέλες των ΜΜΕ, ο Ανδρουλάκης έκανε θεαματική κωλοτούμπα και εξυμνούσε, πάλι πομπωδώς, τον Ανδρέα: έγλειφε εκεί που έφτυνε λίγες ώρες πριν!!!

Μετά έγινε ένθερμος υποστηρικτής και θαυμαστής του Σημίτη…

Κατόπιν στήριζε Γιωργάκη και τα Μνημόνια.

Με τον ΓΑΠ αναπτύχτη