Η καπιταλιστική κρίση και το πακέτο των 13,5 δις

Πολλοί βιώνοντας τα τελευταία σαράντα σχεδόν χρόνια τα αστικά κόμματα ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία στην κυβερνητική εξουσία και βλέποντας πως ως κυβερνήσεις μπορούσαν να κάνουν ό,τι θέλουν, να ψηφίζουν όποιο νόμο θέλουν, να προωθούν όποια απόφαση θέλουν, ακόμα και να εμπλέκονται σε σκάνδαλα και παρανομίες χωρίς να τιμωρούνται, σχημάτισαν την εντύπωση πως η δύναμη της κυβερνητικής εξουσίας είναι μεγάλη, σχεδόν απεριόριστη,

και πως όποιος είναι στην κυβέρνηση μπορεί με τη δύναμη που του εξασφαλίζει η κοινοβουλευτική πλειοψηφία που προκύπτει από την ψήφο του λαού να κάνει ό,τι θέλει.

Με βάση αυτή την εμπειρία πολλοί τώρα που η χώρα βρίσκεται σε δεινή κατάσταση, με ένα δημόσιο χρέος που δεν είναι βιώσιμο, σε μια πορεία ύφεσης εδώ και πολλά χρόνια, με την

επίσημη ανεργία να αγγίζει το 25 %, με την οικονομική κρίση να μαίνεται, στα πρόθυρα μιας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, νομίζουν πως η όποια λύση στο γενικό αδιέξοδο όπου βρίσκεται η χώρα είναι θέμα της κυβέρνησης, των επιλογών της και της πολιτικής που θα ασκήσει. Με την έννοια αυτή ψήφισαν στις προηγούμενες εκλογές την πολιτική που πρότειναν τα αστικά και τα αριστερά κόμματα περιμένοντας πως η λύση του προβλήματος είναι θέμα πολιτικής και πολιτικής βούλησης και πως με την κοινοβουλευτική δύναμη που διαθέτει η κυβέρνηση που σχηματίστηκε μπορεί να επιβάλει, όπως έκαναν τις τελευταίες δεκαετίες τα κυβερνητικά κόμματα, την πολιτική της και να δώσει λύση! Περιμένουν λοιπόν τώρα να δουν τα αποτελέσματα, να αλλάξει δηλαδή η πορεία προς την εξαθλίωσή τους και να ανακτήσουν το «χαμένο παράδεισο»!

Με την ίδια αυτή λογική, στην υποθετική για τα δεδομένα των προηγούμενων εκλογών περίπτωση που η πλειοψηφία θα πειθόταν και θα ψήφιζε ΚΚΕ, αυτοί που θα το ψήφιζαν θα πήγαιναν στη συνέχεια στην τηλεόρασή τους για να παρακολουθήσουν ζωντανά την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού που θα την πραγματοποιούσε το ΚΚΕ με βάση τη δύναμη που θα του έδινε η ψήφος τους! Βεβαίως πολλοί μ’ αυτόν τον επιφανειακό τρόπο σκέψης κάπου καταλαβαίνουν ότι αυτά τα πράγματα όσον αφορά τουλάχιστον τον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό δεν μπορεί να είναι έτσι, αλλά δεν εμβαθύνουν περισσότερο ούτε τους νοιάζει ιδιαίτερα αν η δημοκρατία αυτή που υποστηρίζουν είναι μαϊμού και τα όριά της είναι μέχρις εκεί που το επιτρέπει το καπιταλιστικό σύστημα και παραμένουν στην άποψη πως τουλάχιστον μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος όποια κυβέρνηση δεν αμφισβητεί το σύστημα μπορεί να προωθήσει την όποια πολιτική της και να αντιμετωπίσει εν προκειμένω το πρόβλημα. Από το παράδειγμα αυτό πάντως με το ΚΚΕ μπορεί κανείς να πιάσει την άκρη του νήματος για να αντιληφθεί ποια είναι η αλήθεια σχετικά με την κυβέρνηση, τις δυνατότητες της κυβερνητικής εξουσίας και ποιος και με ποιο τρόπο έχει την πραγματική εξουσία.

Αν η αντιμετώπιση της κρίσης ήταν θέμα πολιτικής βούλησης και κυβερνητικών πολιτικών, τότε φυσικά θα ήταν πολύ εύκολα τα πράγματα. Ουσιαστικά αν ήταν θέμα πολιτικής των κυβερνήσεων δεν θα είχαμε ποτ