Η ΕΛΛΑΔΑ… «ΕΝΑΛΛΑΞ»

Γραφει ο Μιχάλης Τζανάκης

Διαβάζοντας την ανέκδοτη ομιλία του Ο. Ελύτη, μετά τη βράβευση του με το Νόμπελ λογοτεχνίας προς τους έλληνες της Σουηδίας, εντελώς αντανακλαστικά και παντελώς «ακατάστατα», μου έρχονται στο μυαλό διάφορες σκέψεις, ζώντας τις αντιφάσεις και τους παραλογισμούς της καθημερινότητας, που σα να το κάνει επίτηδες ανατροφοδοτεί την οργή μας, με όλα όσα βλέπουμε κι ακούμε-κριτικά πλέον- κι όχι «διυλισμένα» απ τον χ τηλεοπτικό «συγκρότημα».
Προσωπικά, την Ελλάδα, τον τελευταίο καιρό σε δύο σημεία

τη συναντώ, την καμαρώνω, την θαυμάζω, την «τιμώ», την ασπάζομαι, τη λατρεύω, την πιστεύω. Σε δύο σημεία, που ευτυχώς είναι προσβάσιμα, αφού βρίσκονται στον ιδιωτικό μου χώρο και το «ραντεβού» επομένως, μπορεί να ναι «ακριβές», τακτικό και απολύτως «αμοιβαίο». Πολύ απλά την Ελλάδα την έχουμε-νομίζω όλοι- στο … σπίτι μας. «Μαζεμένη», «τακτοποιημένη», «ταξινομημένη», στην κινητή, ή την εντοιχισμένη βιβλιοθήκη μας και την αντίστοιχη
δισκοθήκη μας. Ακριβώς εκεί, υπάρχει το «αντίδοτο» της διαχεόμενης ανοησίας, της επικρεμάμενης χρεοκοπίας, της ακατάσχετης φλυαρίας, της συστηματικής τρομοκράτησης των ελλήνων πολιτών.
Την ώρα που το «ψυχαγωγικό» πρόγραμμα της «μοντέρνας» ελληνικής τηλεόρασης θα δείχνει στη σαλοτραπεζαρία, τις πιρουέτες του Τρύφωνα Σαμαρά, που ειδικεύεται στο τραγούδι, το χορό, το μπαλέτο, το θέατρο, την … όπερα ή τη … «μακριά γαϊδούρα»-πολυπράγμων και πολυτάλαντος γαρ,- την ώρα που ο άλλος Σαμαράς, ο Αντώνης κάνει τις δικές του «πιρουέτες», «αντί» και «φιλό»- μνημονιακές υπάρχει η λύση. Οι τρομολάγνες φωνασκίες για την έξοδο απ το «ευρώ», οι τσαμπουκάδες του Κουλούρη, το περισπούδαστο και μνησίκακο ύφος της Διαμαντοπούλου και οι οικονομολογικές εκτιμήσεις του PSI, μπορούν να υπερκεραστούν με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο.
Πόσα χρόνια άραγε ο Καβάφης, ο Καζαντζάκης, ο Ρίτσος, ο Καρυωτάκης, η Σωτηρίου, η Δέλτα, ο Μακρυγιάννης, ο Σεφέρης, ο Παλαμάς, ο Βιζυηνός, ο Παπαδιαμάντης, ο Λουντέμης, ο Σικελιανός, ο Βάρναλης, η Ζωγράφου και τόσοι άλλοι, δεν είχαν «αράξει» στωικά σε κάποια γωνία του σπιτιού μας, αποτελώντας «ντεκόρ» σε κάποιο ακριβό σύνθετο σαλονιού- σε χρώμα κερασιάς,- που είχε αγοραστεί με καταναλωτικό δάνειο ίσως. Πόσα χρόνια, άραγε, είχαμε να «συναντήσουμε» τα παραπάνω ονόματα, εκτός από κάποιες αναγκαστικές «επαφές» μας μέσω της «τσουκάλας» για το μάθημα της λογοτεχνίας, όσων έχουν μαθητές γυμνασίου ή λυκείου;
Την ίδια ώρα που απ τη μπαλκονόπορτα του σπιτιού μου μετρώ τα «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ» ακινήτων, στον απέναντι δρόμο, και τα «ΠΩΛΕΙΤΑΙ» στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Την ίδια στιγμή που εκνευρίζομαι αφάνταστα διαβάζοντας τα μεγάλα γράμματα στο «μαγαζί», που βιαστικά προετοιμάζουν τα συνεργεία-κι αυτό απέναντι μου που γράφει με «χρυσαφί» γράμματα σε κατάμαυρο φόντο: «ΑΓΟΡΑΖΩ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΜΕΤΡΗΤΟΙΣ». Και η κάθετη στήλη συνεχίζει: «ΧΡΥΣΟ», «ΑΣΗΜΙΚΑ», «ΚΟΣΜΗΜΑΤΑ», «ΛΙΡΕΣ». Την ίδια ώρα που βαρύθυμοι περαστικοί σέρνουν τα βήματα τους για τα σούπερ μάρκετ των πολυεθνικών να προλάβουν κάποια προσφορά. Α