«ΓΙΟΥΡΟ-ΛΑΡΙΑ» ΚΑΙ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΡΑΠΕΖΩΝ

Γράφει ο Δρ. Ηλίας Καλλιώρας

Προσφάτως, με μια παρέμβαση μείζονος βαρύτητας, έξη Κεντρικές Τράπεζες κινήθηκαν συντονισμένα και, εξαίφνης, «πλημμύρησαν» (δήθεν) τις διεθνείς αγορές με δολάρια ΗΠΑ. Γνώριζαν, βεβαίως, ότι οι ευρωπαϊκές τράπεζες στέρευαν από αμερικανικά νομίσματα (πχ., το swap ευρώ-δολαρίου, από τις 77 μονάδες περίπου

που ήταν στο τέλος του 2008, ξεπέρασε τις 125 μονάδες, πριν από 2 μήνες). Ως εκ τούτου, ένα σούπερ-μίνι νομισματικό Σχέδιο Μάρσαλ έλαβε χώρα, με προσωρινές διμερείς cross currency liquidity swap lines (δολαρίων έναντι ευρώ): «αυξάνοντας», τοιουτοτρόπως, με λύση εξπρές, την διεθνή ρευστότητα, σε «γιουρο-λάρια». Η αλήθεια είναι όμως ότι, η εν λόγω (δυνητική) αύξηση της ρευστότητας, στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα ήταν, επί της ουσίας, νομισματικά «ουδέτερη».

Δηλαδή, ήταν μια απροσδόκητη απόφαση άνευ μεγάλης ουσίας, με φόντο ή με βασική επιδίωξη, την ενίσχυση ή/και την ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας. Παραταύτα, επέτρεψε στις τοπικές τράπεζες να έχουν (και όχι αναγκαστικά να διαθέσουν!) «άφθονο» τοπικό χρήμα. Αυτή η συνδυαστική πρωτοβουλία των Κεντρικών Τραπεζών, εάν πράγματι ή ενδιαμέσως, μετατρεπόταν σε μετέπειτα πολυάριθμες δανειακές συμβάσεις ή πράξεις, τότε, όντως θα είχε, η εν λόγω κίνηση των «6», αληθινό οικονομικό νόημα ή αποτέλεσμα. Θα έκανε ίσως, μεμιάς, σχετικά φθηνότερο τον δανεισμό σε δολάρια (και φυσικά όχι μόνο!), στις ξένες εμπορικές τράπεζες.

Με αυτή την αιφνιδιαστική πρωτοβουλία, οι «ανοιχτές» πιστωτικές γραμμές των χρηματοδοτικών ιδρυμάτων και όχι μόνο, επεκτάθηκαν, μέχρι και την 1η Φεβρουαρίου, του 2013.  Όποτε, για τους επόμενους 15 περίπου μήνες, οι ευρωπαϊκές τράπεζες θα έχουν στη διάθεσή τους, να διαθέσουν(;), όλα όσα «μοχλευμένα» δολάρια και ευρώ ενδεχομένως επιθυμούν. Είναι σημαντικό (αλλά αυτό δεν συμβαίνει πρώτη φορά) οι Κεντρικές τράπεζες να συντονίζονται αναλόγως, μεταξύ τους, να πυκνώνουν τις νόμιμες διαδικασίες «ανταλλαγής» πιστωτικών γραμμών, να ενθουσιάζουν (έστω και προσωρινά) τις διεθνείς αγορές (και, μάλλον όχι τους αναλυτές), ενώ, συνεχώς, συντεταγμένα, για καιρό τώρα, εγκλωβίζουν μέχρι και αυτή ακόμη την «σκληρή» ΕΚΤ: στο να γίνει τελικώς και η ίδια (α λα FED), ο δανειστής τελευταίας λύσης ή καταφυγής.

Και ορθώς θα ρωτήσει σκοπίμως ή τυχόν κάποιος: για ποιους λόγους, για ποιες λοιπές αιτίες, γιατί αυτή η ξαφνική κίνηση των «6» έγινε τόσα πολλά διεθνή πρωτοσέλιδα, ή είναι τελικώς τόσο αξιοσημείωτη; Η πρωταρχική απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι πολύπλευρη, όσο είναι και συνάμα (εξ ορισμού) τόσο αναγκαία. Πρώτον, η οικονομική κρίση τρέχει σχεδόν ανεξέλεγκτα, με ραγδαίους ρυθμούς, προπάντων δε μέσα στην ΕΕ: ο ίδιος ο κ. Ζακ Ντελόρ είπε ρητώς ότι, «το ευρώ ήταν καταδικασμένο από την αρχή». Δεύτερον, πολλοί Γερμανοί σκέπτονται «μονοσήμαντα» την Βόρεια Ευρώπη, με βάση το «ευρω-μάρκο» (ή δηλ., την δημιουργία της Βόρειας “Super League” κρατών, με βαθμό τα ΑΑΑ), κάτι που θεωρεί επικίνδυνο, λόγου χάρη, μέχρι και ο κ. Σμιτ. Ο ίδιος μάλιστα, πρώην Καγκελάριος,