ΕΝΤΟΠΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΑΛΕΝΤΩΝ ΝΕΟΛΑΙΑΣ

Η διέξοδος από την κρίση και επιτυχία προόδου

Γράφει ο
Νίκος Αναγνωστάτος

Αλήθεια έχουμε αντιληφθεί ότι ο ταλαίπωρος και τόσο σημαντικός αυτός λαός, είμαστε έρμαιοι της τύχης μας και της ατομικής μας προσπάθειας; Έχουμε αντιληφθεί ότι ο κάθε Έλληνας που διακρίνεται σε κάποιο τομέα, οφείλεται αποκλειστικά στον ίδιο, στη δική του επιλογή και προσπάθεια, χωρίς καμιά κρατική βοήθεια ή συμπαράσταση; Τι ρόλο αλήθεια διαδραματίζει το κράτος; Έχει αντιληφθεί το ρόλο του και τον προορισμό του ή μόνο όπου

προβλέπεται αρμοδιότητα και εποπτεία, λειτουργεί ανασχετικά, ενίοτε διευκρινιστικά, αλλά
ουδέποτε ενισχυτικά;
Ας πάρουμε παράδειγμα τον αθλητισμό, με την ευκαιρία των Ολυμπιακών αγώνων. Ο όποιος αθλητής διακρίθηκε, το πέτυχε με τη δική του όρεξη και προσπάθεια και ενδεχομένως σε μερικούς τρελούς «παράγοντες», οι οποίοι λόγω προσωπικής τους διάθεσης ασχολούνται με τον αθλητισμό και τη νεολαία. Ο Γ.Γραμματέας Αθλητισμού, διαχρονικά, θα κάνει ιδιαίτερη τιμή σε κάποιον από αυτούς τους τρελούς παράγοντες, να του εκθέσουν προβλήματα και προτάσεις, ο δε Γ.Γ.Α. με ύφος χιλίων καρδιναλίων, ενδέχεται να υποσχεθεί πως θα εξετάσει το θέμα, χωρίς συνήθως να το πράττει. Έτσι θα προοδεύει ο αθλητισμός ως μέσο διαπαιδαγώγησης και αναμόρφωσης της νεολαίας; Έτσι θα πετύχουμε αθλητικές επιδόσεις; Η ΕΟΕ τι κάνει; Έχει νοικιάσει πολυτελή γραφεία, έχει υπαλλήλους υποθέτω, για να παραστεί κάθε τέσσερα χρόνια στους ολυμπιακούς αγώνες, χωρίς να μπορεί να υπερασπιστεί ούτε τα ελληνικά συμφέροντα και δικαιώματα, όπως τώρα στο Λονδίνο, όπου οι αλαζόνες Βρετανοί αγνόησαν την Ολυμπία, την έπαρση της ελληνικής σημαίας και τόσα άλλα, μη αποδεχόμενοι ότι η μικρή Ελλάδα έχει προσφέρει στην ανθρωπότητα και τους Ολυμπιακούς αγώνες και οφείλουν να δείχνουν τον απαιτούμενο σεβασμό. Μόνο να αποκλείουν από δουλοπρέπεια την καημένη την Παπαχρήστου για ένα ανόητο αστείο το οποίο επ’ ουδενί ήταν ρατσιστικό.
Όσο για τα Γυμνάσια και Λύκεια, από όπου υποτίθεται ότι ξεπετιούνται τα ταλέντα, αφού εντοπισθούν από τους Γυμναστές τα κατάλληλα για κάθε άθλημα, κατά κανόνα δεν γίνεται τίποτε. Η ώρα της γυμναστικής είναι μια χαμένη ή το πολύ μια χαλαρή ώρα. Κανένας έλεγχος, καμιά βελτίωση των μαθητών. Ακόμη και στις παρελάσεις περπατούν νωχελικά χωρίς σωστό βήμα πολλές φορές.
Η ίδια απογοητευτική τακτική ισχύει και σε όλους τους υπόλοιπους τομείς της ελληνικής κοινωνίας. Στις επιστήμες λόγου χάριν τι έχουμε; Τα Πανεπιστήμια γεμάτα κομματικά συνθήματα και αγώνας των καθηγητών να ολοκληρώσουν την παράδοση του μαθήματός τους, όταν το κάνουν, μήπως και τους επιτεθεί κάποιος φοιτητής που διαφωνεί, όχι με το μάθημα αλλά με την ιδεολογία του καθηγητή. Ίσως αυτά είναι ακρότητες αλλά ηρεμία, ψυχραιμία και επιστημονική διάθεση δεν υπάρχει σε γενικές γραμμές. Ξανά εδώ προχωρούν και προοδεύουν μόνο εκείνοι που από μόνοι τους καταβάλουν προσπάθειες και θέλουν να ανελιχτούν. Αυτά τα παιδιά με τα λαμπρά μυαλά συνήθως φεύγουν στο εξωτερικό, όπου διαπρέπουν, αν δεν τους έχ