Kόμματα και…γομάρια

«Πάψετε πια να εκπέμπετε το σήμα του κινδύνουτους γόους της υστερικής σειρήνας σταματήστεκι αφήστε το πηδάλιο στης τρικυμίας τα χέριατο πιο φρικτό ναυάγιο θα ήταν να σωθούμε»Κ.Ουράνης «Πάψετε πια…»Γράφει ο Δημήτρης ΝατσιόςΔάσκαλος-ΚιλκίςΑν «φιλοσοφήσουμε» λίγο τους παραπάνω βαθείς στίχους του ποιήματος του Ουράνη, δεν θα τους βρούμε κραυγή απελπισίας και παραίτησης. Όχι. Επαναλαμβάνουν μια παρόμοια φράση του αρχαίου ιστορικού Πολύβιου, ο οποίος ζει τα χρόνια της Ρωμαιοκρατίας, τότε που ανθούν, όπως και σήμερα, οι Γραικύλοι: «Ει μη ταχέως απολώμεθα ουκ αν εσώθημεν», αν δεν χαθούμε, δεν καταστραφούμε «ταχέως», δεν θα σωθούμε.Να καταστραφούν, όχι οι άνθρωποι, αλλά η διαφθορά, η αναξιοκρατία, η γελοιότητα, η νωθρότητα, ο σαλταδορισμός, όλα αυτά που μας έριξαν στο πέλαγος της ανυποληψίας, στην υστερία ενώπιον του επερχόμενου καταποντισμού. Που μας κατάντησαν θλιβερό ζήτουλα των παγκόσμιων συμμοριών τύπου ΔΝΤ. Όσο επιβιώνουν αηδιαστικές συνήθειες, χρεωκοπημένα ιδεολογήματα, ελεεινοί ψευτοπροοδευτισμοί τότε… “το πιο φρικτό ναυάγιο θα ήταν να σωθούμε”. (Ωραίοι οι στίχοι του Κώστα Ουράνη. Κάποτε είχαμε πνευματικούς ανθρώπους, που αφουγκράζονταν και παρηγορούσαν τον λαό, «τα πάθια και τους καημούς» του. Γεμίσαμε σήμερα από ξεσκονίστρες της εξουσίας, εξωνημένους υποτακτικούς της, οι οποίοι «κλείνουν το στόμα τους με χρήματα», “το στομ’ επιβύσας κέρμασιν των ρητόρων”, όπως γράφει ο Αριστοφάνης. «Πλούτος», στ. 379).Συζητώ με παιδί Α’ Γυμνασίου. Ακόμη καλά-καλά δεν άρχισαν τα μαθήματα, χωρίς βιβλία και με κάτι αξιοθρήνητα CD στη θέση τους, όμως καθήκον πρώτιστο η διεξαγωγή των εκλογών για ανάδειξη μαθητικών συμβουλίων. Θεσμοί, τυμπανιαίας αποφοράς, που δηλητηρίασαν γενιές και γενιές παιδιών, που συνιστούν προθάλαμο κουκουλοφορίας και «δημοκρατικής» κατάληψης σχολικών κτιρίων, συνεχίζουν την εξαχρειωτική και εκφυλιστική επιρροή τους. Μου λέει ο μαθητής. Ο ένας, υποψήφιος, απειλούσε ότι θα δείρει συμμαθητές, αν δεν τον ψηφίσουν. Ο άλλος παρακαλούσε και εκλιπαρούσε την ψήφο, με τρόπο γλοιώδη. Άλλοι έταζαν και υπόσχονταν «γενναία κεράσματα». Ο κόσμος των μεγάλων, των καντιποτένιων του φτηνού πολιτικαντισμού, σε μικρογραφία. «Ιδού σου παρουσιάζω το παιδί μου / την εικόνα και ομοίωση δική μου» ως θα έλεγε ο ποιητής.Εξ απαλών ονύχων, δωδεκάχρονα, δεκατριάχρονα παιδιά, εθίζονται στην λέπρα του κομματισμού, της δημαγωγίας, της ψευτιάς, στην ολιγοφρένεια της προεκλογικής αναμέτρησης. Δεκαετίες τώρα, αντί στα «σχολεία να γιομίζει ο μαθητής προκοπή κι αρετή» (Μακρυγιάννης), αφανίζουμε το έθνος, γυμνάζοντας τους μαθητές στην παραλυσία του κομματισμού, στην «δολερή διχόνοια» του εθνικού μας ποιητή, στην διάβρωση και μόλυνση όλων των εσωτερικών δυνάμεών τους. Το ίδιο συμβαίνει ακόμη και στα δημοτικά σχολεία. Και εκεί εκλογές, να προλάβουμε, μην μας ξεφύγει κανένα παιδί και στερηθεί της «προοδευτικής» προπαιδείας. (Έχω εγκαταλείψει εδώ και χρόνια την βλακώδη, ανεπίτρεπτη και ακατάλληλη γιά μικρά παιδιά αυτή συνήθεια. Θυμάμαι με οδύνη όταν, άπειρος ων, έπεσα στην παγίδα και εί