Τι λέει ο ρεπόρτερ που φωτογράφισε το θάνατο επιβάτη στις ράγες

Την δική του εκδοχή δίνει ο φωτογράφος που αντί να σπεύσει να βοηθήσει, προτίμησε να απαθανατίσει τις τελευταίες στιγμές ενός άνδρα που είχε πέσει στις ράγες του μετρό της Νέας Υόρκης. Η συγκεκριμένη φωτογραφία έγινε χθες πρωτοσέλιδο στη Νιου Γιορκ Ποστ προκαλώντας την οργή πολιτών και αναγνωστών.

Στο σημερινό φύλλο της εφημερίδας, φιλοξενείται η περιγραφή του ανεξάρτητου φωτογράφου Ρ. Ουμάρ Αμπάζι για όσα έγιναν στην πλατφόρμα όπου άγνωστος έριξε στις ράγες έναν

Βρισκόμουν σε αποστολή, περιμένοντας το τρένο στον σταθμό της 49ης Οδού, όταν ξαφνικά ένιωσα σαν να «κόβεται η αναπνοή» των ανθρώπων γύρω μου. Ενώ είχε ανακοινωθεί από τα μεγάφωνα ότι έρχεται ο συρμός, με την άκρη του ματιού μου είδα ένα σώμα να πέφτει στο κενό και πάνω στις γραμμές.

Αρχισα να τρέχω. Είχα την μηχανή στα χέρια μου, δεν ήταν καν ρυθμισμένη σωστά (σ.τ.σ. ως προς το διάφραγμα και την ταχύτητα του κλείστρου) και απλώς τραβούσα συνεχώς φωτογραφίες με το φλας αναμένο, ελπίζοντας ότι ο μηχανοδηγός θα έβλεπε κάτι και θα είχε τη δυνατότητα να σταματήσει.

Δεν είχα ιδέα για το τι φωτογράφιζα, δεν είμαι καν σίγουρος εάν πήρα μέρος σε αυτό που συνέβη. Απλώς κοιτούσα προς το συρμό που ερχόταν. Ολά έγιναν τόσο γρήγορα· από τη στιγμή που άκουσα την πρώτη κραυγή μέχρι την στιγμή που ο συρμός χτύπησε τον άνδρα πέρασαν περίπου 22 δευτερόλεπτα. Ταυτόχρονα, ο δράστης έτρεχε προς το μέρος μου. Φοβήθηκα ότι ίσως ρίξει κι εμένα στις γραμμές.

Το θύμα ήταν πολύ μακριά από εμένα, ήμουν πολύ μακεριά για να προλάβω να φτάσω δίπλα του όταν ξεκίνησα να τρέχω. Ο συρμός τον χτύπησε πριν φτάσω δίπλα του και κανείς από όσους ήταν πιο κοντά δεν προσπάθησε να τον τραβήξει επάνω.

Αυτό που δεν φεύγει από το μυαλό μου, αυτό που με στοιχειώνει καθώς ανακαλώ το γεγονός, είναι ότι οο άνδρας δεν φώναξε καθόλου. Δεν τον άκουσα να καλεί σε βοήθεια. Και μετά στεκόμουν εκεί, με αυτόν τον φτωχό άνθρωπο τσαλακωμένο σαν κουρέλι, οδυνηρά ανίκανος να κάνω κάτι.

Στιγμές μετά μία νεαρή γιατρός, η Λώρα Κάπλαν, έφτασε στο σημείο. Εξαιρετικά γενναία, παρέμεινε ψύχραιμη και ρώτησε εάν γνωρίζει κανείς να κάνει καρδιοπνευμονική ανάνηψη. Ενας άνδρας γονάτισε δίπλα της και είπε «δεν ξέρω τι να κάνω, αλλά θα προσπαθήσω αν μου πεις». Πάλεψαν μαζί, αν και δεν υπήρχε καμία ελπίδα.

Μετά, ακολούθησε το πλήθος, που ήρθε με κινητά με κάμερα, σπρώχνοντας και προσπαθώντας να δει τον άνδρα και να τραβήξει βίντεο. Τους ούρλιαζα να κάνουν πίσω, ώστε να έχει χώρο η γιατρός, η οποία με ευχαρίστησε. Αργότερα, ζήτησα από μία γυναίκα να πει τις τελευταίες ευχές για τον άνδρα.

Ηταν ένα από τα πιο φρικτά πράγματα που έχω δει, ο θάνατος αυτού του ανθρώπου. Οταν τελείωσαν όλα, δεν κοίταξα τις φωτογραφίες. Δεν ήξερα καν ότι είχα τραβήξει εικόνες τέτοιας λεπτομάρειας. Δεν τις κοίταξα. Δεν ήθελα. Ημουν υπερβολικά φορτισμένος συναισθηματικά.

Πήγα την κάρτα μνήμης της μηχανής στο γραφείο, όπου δύο αστυνομικοί είδαν τις φωτογραφίες, ενώ εγώ έπεσα σε μία καρέκλα. Οταν τ