Κεκτημένα

Δηµήτρης Μητρόπουλος
[Αγιογραφίες] από τα ΝΕΑ

ΠΟΙΟΣ το περίμενε το καλοκαίρι ότι θα χρειαζόταν να φθάσει η 13η Δεκεμβρίου για να πάρει η Ελλάδα τη δόση; Και ότι αυτό θα γινόταν στο περιθώριο μιας Ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής;

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ τη συνέντευξη Τύπου που έδωσαν ο Αντώνης Σαμαράς με τον Γιάννη Στουρνάρα

χθες στις Βρυξέλλες, δεν μπορούσε κανείς να αποφύγει αυτά τα ερωτήματα. Εξι μήνες χρειάστηκε να περάσουν για να φθάσουμε στην εκταμίευση της δόσης. Το ενδιαφέρον όμως, πέρα από το χρονικό διάστημα, είναι ότι η υλοποίηση του ελληνικού προγράμματος είναι μια σύνθετη και πολυ-παραγοντική υπόθεση. Ας πούμε για να πάρουμε τη δόση χρειάστηκε ένα πρόγραμμα μέτρων που διαρκώς μεγάλωνε μέχρι να φθάσει τα 13,5 δισ. ευρώ. Χρειάστηκε επίσης ένα νέο κούρεμα – με διάφορα τεχνικά μέσα – του ελληνικού χρέους. Χρειάστηκε ακόμη να τα βρει το Βερολίνο με το ΔΝΤ.

ΑΠΟ εποχής Εμφυλίου έχει η Ελλάδα να αποτελέσει μήλον της Εριδος μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Απλώς μεγάλη δύναμη είναι πλέον και οι τράπεζες, που τις εκπροσωπεί το IIF, μεγάλη δύναμη είναι το ΔΝΤ και, βεβαίως, η Γερμανία. Ελέω κρίσης, η Ελλάδα έχει γίνει ξανά ο ομφαλός της γης. Κάτι που έχει αλλάξει εντελώς τον ρόλο του έλληνα Πρωθυπουργού και τις συνακόλουθες απαιτήσεις. Πάει, ας πούμε, η εποχή που ο Κώστας Καραμανλής μπορούσε να μην ταξιδεύει στο εξωτερικό και να φεύγει κάθε μεσημέρι στις δύο από το Μαξίμου για τη Ραφήνα.

ΔΕΝ μπορεί κανείς να μην αναγνωρίσει ότι στους έξι μήνες που πέρασαν ο Αντώνης Σαμαράς άλλαξε. Τον άλλαξαν τα γεγονότα. Πρώτη και πιο σημαντική παρατήρηση από τη χθεσινή του παρουσία: ο Πρωθυπουργός είναι απόλυτα άνετος στο διεθνές περιβάλλον. Φάνηκε και από την παρουσία του στο δείπνο για το Νομπέλ στο Οσλο. Ο Σαμαράς – έπειτα από αναρίθμητα τηλεφωνήματα με ξένους ηγέτες και παράγοντες αλλά και δεκάδες επαφές – ξέρει πού πατάει, αλλά και πού είναι τα ναρκοπέδια. Ξέρει επίσης πως έχει δίπλα του έναν υπουργό Οικονομικών στον οποίο μπορεί να βασιστεί. Η συνέντευξη Τύπου των Βρυξελλών ανέδειξε την ώσμωση Σαμαρά – Στουρνάρα που έχει επέλθει το προηγούμενο διάστημα. Είναι ένα ζεύγος Πρωθυπουργού – υπουργού Οικονομικών που έρχεται να επιβεβαιώσει ότι η πολιτική παραμένει από απρόβλεπτη ώς απίθανη διαδικασία.

ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΩΤΟΣ είναι και ο ηγετικός βολονταρισμός του Σαμαρά, ένα από τα καλά στοιχεία της πολιτικής του προσωπικότητας. Φάνηκε για άλλη μια φορά καθώς ο Πρωθυπουργός εκφράστηκε με αποφασιστικότητα. Πάντα όμως με έναν ήπιο τόνο. Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Σαμαράς είναι ίσως ο πιο επικοινωνιακός έλληνας Πρωθυπουργός της τελευταίας δεκαπενταετίας, ο οποίος είχε αλλεργία στην επικοινωνία. Από την πρώτη συνέντευξη Τύπου στην ΔΕΘ του 2010 ώς τη δυστοκία να βγει στην τηλεόραση, έχει εξελιχθεί σε έναν πολιτικό που κάνει διαρκή και άνετη χρήση της επικοινωνίας. Η αλήθεια είναι ότι όσο περισσότερο μιλάς δημόσια τόσο περισσότερο ζεσταίνεσαι ή το έχεις εύκολο. Η αρχική απροθυμία του Σαμαρά δεν αποκλείεται να συναρτάται σε έναν βαθμό με την ουσιαστική αποχή του από την πρώτη γραμμή της πολιτικής μεταξύ 1996 και 2007.

ΑΛΛΑ αυτά είναι πολιτικο-ψυχολογικές ερμηνείες. Με τη δόση τελειώνει η πρώτη φάση της διακυβέρνησης που άρχισε τον περασμένο Ιούνιο. Αυτή παίχτηκε σε μεγάλο – αλλά όχι αποκλειστικό – βαθμό στο εξωτερικό. Η δεύτερη φάση θα παιχτεί στο εσωτερικό όπου, όπως φάνηκε και με το φορολογικό, δεν αναμένεται περίπατος. Αλλά η δόση και, κυρίως, η παραμονή στο ευρώ είναι κεκτημένο αποτελεσματικότητας πάνω στο οποίο μπορεί να οικοδομηθεί η συνέχεια.