Άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη: «Η τηλεόραση της κρίσης»

Αρχίζουμε μια δύσκολη τηλεοπτική σεζόν αλλά δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά.

Όταν η χώρα βρίσκεται σε μια τόσο κρίσιμη καμπή, όταν η κοινωνία βράζει κι όταν η οικονομία καταρρέει είναι αδύνατον η τηλεόραση να ακκίζεται χαζοχαρούμενα.

Αυτήν την τηλεόραση της κρίσης, λοιπόν, καλούμαστε να εφεύρουμε και να υπηρετήσουμε.

Μια τηλεόραση σίγουρα φθηνότερη αλλά ελπίζω πιο συγκροτημένη και ασφαλώς πιο κοντά στα πραγματικά ενδιαφέροντα της χώρας και των τηλεθεατών. Μια τηλεόραση που θα συζητάει για τα ουσιώδη και τα θεμελιώδη.

Δεν είναι εύκολο. Αλλά ούτως ή άλλως έχω την αίσθηση

Οι δυο τελευταίες χρονιές αποδιάρθρωσαν πλήρως ένα τηλεοπτικό σκηνικό που είχε για πολλά χρόνια στηριχτεί στην ελαφρότητα και το φούμαρο. Το βάρος στην ενημέρωση πέφτει περισσότερο από ποτέ.

Αλλά ποιά ενημέρωση; Εδώ υπάρχουν δυο παγίδες.

Πρώτον, η παγίδα του διδασκαλισμού. Η προσπάθεια, δηλαδή, όχι να ενημερώσεις ή να συζητήσεις αλλά να νουθετήσεις.

Πάντα πίστευα ότι δουλειά του δημοσιογράφου δεν είναι να διορθώνει τα κακώς κείμενα _αυτό είναι υπόθεση της πολιτείας και του πολίτη.

Η δουλειά του δημοσιογράφου είναι να αναδεικνύει τα κακώς κείμενα, να υποδεικνύει τις στρεβλώσεις και τις ολιγωρίες, και ως εκ τούτου να προτρέπει στην αντιμετώπισή τους εκείνους που είναι αρμόδιοι να το κάνουν.

Δεύτερον, η παγίδα του καφενείου. Να αφήνεις, δηλαδή, τον πολίτη να νομίζει ότι όλα τα προβλήματα είναι πολύ απλά και πολύ εύκολα.

Οτι μπορούν να αντιμετωπιστούν χωρίς κόπο _»αρκεί να…». Κι ότι συνεχώς κάποιοι άλλοι φταίνε που δεν αντιμετωπίζονται.

Καλώς ή κακώς, εμείς οι δημοσιογράφοι δεν διαθέτουμε τις λύσεις. Μπορούμε, όμως, να θέτουμε σε δοκιμασία γνώσης, λογικής και επιχειρημάτων τους κάθε λογής περιφερόμενους θαυματοποιούς.

Εμείς δεν είμαστε έμποροι θαυμάτων. Αλλά μπορούμε να αποκαλύπτουμε την αγυρτεία.

Η μόνη αλήθεια που μας προσδιορίζει είναι ότι η όποια ισχύς μας αρχίζει και τελειώνει στο κοντρόλ του τηλεθεατή. Στις σχέσεις εμπιστοσύνης που μπορούμε να οικοδομήσουμε με τους ανθρώπους που μας ακούν και μας βλέπουν.

Υπό αυτήν την έννοια και με αυτές τις διευκρινίσεις, η 13η σεζόν της «Ανατροπής» είναι ταυτοχρόνως διαφορετική και ίδια.
Διαφορετική επειδή η χώρα στην οποία προβάλλεται είναι κάθε χρόνο διαφορετική. Τώρα περισσότερο από ποτέ.

Ιδια επειδή θα προσπαθήσει να στηριχτεί όπως κάθε χρόνο στο πιο πολύτιμο αγαθό της, την εμπιστοσύνη του τηλεθεατή.

Μόνο οι 566.000 τηλεθεατές που μας παρακολουθούσαν πέρυσι κατά μέσο όρο κάθε Δευτέρα, κάνουν την δουλειά μας ευκολότερη και αποδοτικότερη. Ελπίζω φέτος να αυξηθούν και άλλο. Οι κανόνες του παιχνιδιού, πάντως, θα παραμείνουν σταθεροί. Πολυφωνία χωρίς σύγχυση.

Διαφωνία χωρίς ακρότητες. Διάλογος χωρίς συμψηφισμούς. Αποκάλυψη χωρίς εντυπωσιασμό. Δεν κρύβουμε τίποτα. Αλλά ούτε διακινούμε μπαρούφες, παραμύθια και σαπουνόφουσκες. Λάθη θα γίνουν. Αλλά ποτέ από πρόθεση. Παραλεί