Αηδόνια

Δηµήτρης Μητρόπουλος
[Αγιογραφίες] από τα ΝΕΑ

ΠΡΟΟΙΜΙΟΝ της προαναγγελθείσης εξόδου του Χρήστου Αηδόνη από το ΠΑΣΟΚ είχαμε προχθές. Ο βουλευτής Δράμας εντοπίστηκε σε εκδήλωση του Ανδρέα Λοβέρδου στην Καλαμάτα. Δεδομένης της απόστασης και από την έδρα εκλογής του και από την Αθήνα, αλλά και δεδομένων των δεσμών του με τον Ανδρέα, η παρουσία του Αηδόνη δεν θεωρήθηκε τυχαία. Και, εδώ που τα λέμε, δεν ήταν.

ΑΝΤΙ όμως να έχουμε δράμα, ξεκίνησε μια παραπολιτική κωμωδία. Το ρεπορτάζ περίμενε τη Δευτέρα το βράδυ να πληροφορηθεί αν θα διαγραφόταν ο Αηδόνης. Αλλά η Ιπποκράτους δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με τον βουλευτή, που και εκείνος δεν είχε ιδιαίτερη επιθυμία, φαίνεται, να επικοινωνήσει με τα κεντρικά του κόμματός του. Στην εποχή της κινητής τηλεφωνίας και των μέιλ όλα αυτά φαίνονται, βεβαίως, απολύτως αστεία. Στην πραγματικότητα όμως ούτε εκείνοι ήθελαν να τον βρουν ούτε εκείνος πολυήθελε να βρεθεί.

ΓΙΑ τα κόμματα που μετέχουν στη συμπολίτευση το παιχνίδι των διαγραφών έχει φθάσει στο τέλος του. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ πάνε να σπάσουν το φράγμα του 150 προς τα κάτω. Οι συνέπειες είναι προφανείς. Αναδρομικά μπορεί να θέσει κανείς ένα ερώτημα: Ηταν οι διαγραφές μαχαίρι με διπλή κοψιά; Γιατί κόψε, κόψε, οι αρχηγοί έχουν φθάσει στο κόκαλο. Ούτε η ΝΔ έχει, στην πραγματικότητα, περιθώριο να διαγράψει κι άλλον. Μήπως θα ήταν προτιμότερο να έχουν τους βουλευτές πιο πολύ από κοντά εξαρχής; Ή να τους δίνουν τη δυνατότητα να μην πηγαίνουν στις ψηφοφορίες χωρίς να τους διαγράφουν; Ή να είναι πιο ελαστικοί; Φυσικά, το επιχείρημα είναι γνωστό: χωρίς την απειλή της διαγραφής δεν θα υπάρξει καμία πειθαρχία. Αν αφεθεί ατιμώρητος όποιος δεν ψηφίζει τότε δεν θα ψηφίσει κανείς. Αρα οι διαγραφές είναι μονόδρομος.

Η οπτική αυτή είναι απαισιόδοξη. Και λέει ότι τα κομματικά επιτελεία δεν έχουν στην πραγματικότητα επιλογή. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να βλέπουν τον αριθμό των βουλευτών τους να μειώνεται. Σε μια πιο γενική θεώρηση, αυτό σημαίνει ότι, ακόμη και συγκροτημένη από τρία κόμματα, μια κυβέρνηση που καλείται να εφαρμόσει οικονομική πολιτική τύπου ΔΝΤ έχει μικρό προσδόκιμο χρόνο ζωής. Οι διαγραφές λοιπόν είναι κατάρα και όχι επιβεβαίωση ισχύος. Η πρακτική όμως μπορεί να αποδειχθεί διαφορετική, ή μάλλον πιο ελαστική. Από το 2010 και μετά βλέπουμε πρόσωπα να μπαινοβγαίνουν στα κόμματα – η περίπτωση της Ντόρας Μπακογιάννη. Βλέπουμε επίσης κόμματα να αλλάζουν θέση – όπως έγινε με τη ΝΔ, που πήγε από το «όχι» στο «ναι» στο Μνημόνιο. Και τι θα γίνει με τους πρόσφυγες των Ανεξάρτητων Ελλήνων; Αν θέλουν να ξαναμπούν στην ΝΔ, δεν θα τους ξαναβάλουν; Οπως δεν μπορούσε ο Βενιζέλος να εμποδίσει τον Σκανδαλίδη και τον Κουτσούκο να πάνε να ξαναγραφτούν στο ΠΑΣΟΚ ως μέλη.

ΟΛΑ αυτά εξηγούν γιατί δεν βρήκαν τον Αηδόνη τη Δευτέρα το βράδυ. Και ο ίδιος γιατί δεν ήθελε να βρεθεί; Γιατί η γενική ιδέα στο Λοβερδαίικο είναι να μην πάει σφαίρα ο Αηδόνης δίπλα στον Ανδρέα. Να το περιμένει λιγάκι. Ετσι για λόγους εντυπώσεων ή για να φανεί ποιο θα είναι το κλίμα ή για να αξιοποιηθεί κάποιο επικοινωνιακό παράθυρο, όπως έγινε και στην περίπτωση του ίδιου του Ανδρέα.

ΚΑΠΩΣ έτσι ο Αηδόνης έχει κάνει το ΠΑΣΟΚ να λαλήσει.