Υπ. Παιδείας: Χαιρέτησε τη διαδικτυακή εορταστική εκδήλωση της Ομοσπονδίας ΗΒ

Ο Υπουργός Παιδείας κ. Πρόδρομος Προδρόμου, έστειλε το δικό του μήνυμα στη διαδικτυακή εορταστική εκδήλωση της Εθνικής Κυπριακής Ομοσπονδίας Ηνωμένου Βασιλείου.

Αυτούσιο το μήνυμα του Υπουργού Παιδείας

Με μεγάλη εθνική συγκίνηση γιορτάζουμε φέτος τα 200 χρόνια της Εθνικής Παλιγγενεσίας, της αναγέννησης του έθνους των Ελλήνων. Ρίγη εθνικής συγκίνησης και αισθήματα υπερηφάνειας έφεραν οι μεγαλειώδεις εμβληματικοί εορτασμοί που έγιναν αυτές τις μέρες στην Αθήνα και παρακολουθήσαμε από τηλεοράσεως

Ο Πρόεδρός μας ήταν εκεί, μαζί με επίσημους εκπροσώπους κρατών που συνεισέφεραν τότε, πριν 200 χρόνια, στην απελευθέρωση της Ελλάδας και τη δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Τον Κάρολο, Πρίγκηπα Ουαλίας και διάδοχο του Θρόνου εκ μέρους του Ηνωμένου Βασιλείου, την Υπουργό Άμυνας Φλοράνς Παρλύ που εκπροσώπησε τον Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας Εμμανουέλ Μακρόν και τον Πρωθυπουργό της Ρωσικής Ομοσπονδίας, Μιχαήλ Μισούστιν.

Σήμερα γιορτάζουμε μαζί τα 200χρονα της Εθνικής Επανάστασης του 1821, αλλά και την 1η Απριλίου 1955, ημέρα έναρξης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ και αποτίνουμε τον οφειλόμενο φόρο τιμής στους αγώνες και τις θυσίες του έθνους μας και του λαού. Γι’ αυτό θέλω να ευχαριστήσω θερμά την Εθνική Κυπριακή Ομοσπονδία Ηνωμένου Βασιλείου για την πρόσκληση να παραστώ στη διαδικτυακή αυτή εκδήλωση και την τιμή που μου γίνεται να είμαι ομιλητής.

Είναι βεβαίως πολύ καλά γνωστή, αλλά ποτέ δεν θα την έχουμε υπογραμμίσει αρκετά -ανάλογα με τη σημασία της- γι’ αυτό και τώρα, την ώρα που εξαίρουμε τους εθνικούς αγώνες, θέλω να θυμίσω τη μεγάλη προσφορά σας στην ιδιαίτερη πατρίδα μας και να σας απευθύνω ευχαριστίες εκ μέρους του κυπριακού ελληνισμού και της πολιτείας μας. Αφού ιδιαίτερα στα χρόνια που ακολούθησαν την τουρκική εισβολή του 1974, ο ρόλος σας αποδείχθηκε αποφασιστικής σημασίας στον αγώνα μας για την απελευθέρωση της Κύπρου από το νέο τουρκικό ζυγό και για να πετύχουμε μια εθνικά αποδεκτή και λειτουργική λύση του Κυπριακού.

Λέμε συχνά ότι εσάς τον Ελληνισμό της Διασποράς, Έλληνες και Έλληνες Κύπριοι, η συνεχής προσπάθεια σας να κρατήσετε τη γλώσσα και την ταυτότητά μας, να μεταλαμπαδεύσετε την πίστη και τη συνείδηση στις νεότερες γενιές, αλλά και να βοηθάτε τις προσπάθειες της πατρίδας από το χώρο διαμονής σας, στη δεύτερη πατρίδα σας, σας κάνει «δυο φορές Έλληνες». Και είναι αλήθεια! Όπως αλήθεια είναι ότι αυτές τις μέρες, τιμώντας τα 200 χρόνια από τη μεγάλη Εθνική Επανάσταση και προχωρώντας σε αναστοχασμό γι’ αυτούς τους δυο αιώνες, χρειάζεται κι όλοι εμείς να νιώσουμε σαν κι εσάς «δυο φορές Έλληνες». Να κρατήσουμε το νήμα της Ιστορίας και της ορθόδοξης πίστης και παράδοσης που μας ενώνει για τόσους αιώνες τώρα με τις λαμπρές καταβολές μας, αλλά και να παραμείνουμε συνεπείς με το είναι μας και το κοινό ιστορικό πεπρωμένο και να συνεχίσουμε τις προσπάθειες για την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την ιδιοπροσωπεία του Ελληνισμού, μέσα σε διαφορετικές βέβαια συνθήκες. Σε όλους τους τομείς. Στη διεκδίκηση για την ελευθερία της Κύπρου και την πρόοδο της Ελλάδας και της Κύπρου μέσα στον κοινή σκέπη της ενωμένης Ευρώπης, αλλά και στην οικονομία και την ευημερία του λαού μας, στη μόρφωση, τη γνώση και την επιστήμη, όπως και απέναντι σε κάθε σύγχρονη πρόκληση και δοκιμασία.

Μέσα ακριβώς σε αυτή την πρωτόγνωρη και τόσο αναπάντεχη δοκιμασία της πανδημίας, είμαστε και σήμερα περιορισμένοι για σκοπούς υγειονομικής προστασίας. Επικοινωνούμε εξ αποστάσεως. Δίνουμε όλοι μαζί μια μάχη για τη δημόσια υγεία και γι’ αυτό έχουμε οδηγηθεί σε συνθήκες που τόσο πολύ διαταράσσουν ακόμα και τις πιο απλές συνήθειες και λειτουργίες.

25 Μαρτίου, 1η Απριλίου. Έξι μέρες χωρίζουν στο ημερολόγιο τις δυο μεγάλες επετείους, αλλά διέρρευσαν 133 χρόνια ανάμεσα στις δυο ιστορικές στιγμές, από τότε που ενώ ο κυπριακός ελληνισμός συμμετείχε ποικιλοτρόπως στη μεγάλη επανάσταση του έθνους, ωστόσο ο ίδιος ο απελευθερωτικός αγώνας δεν μπόρεσε να φτάσει ίσα με την Κύπρο.

Και όμως, παρά την απόσταση στο χρόνο, είναι αδέλφια δίδυμα οι δυο εθνικές επέτειοι. Έχουν την ίδια μάνα, την ελευθερία και είναι σαν να μην πέρασαν τότε 133 χρόνια.

Μια βδομάδα χωρίζει στο ημερολόγιο τις δυο επετείους. Kι εμείς σήμερα, ανάμεσά τους, στεκόμαστε με ευλάβεια, αλλά και έμπλεοι εθνικής υπερηφάνειας και ψάχνουμε τα λόγια εκείνα που αρμόζουν στα έργα των απλών ανθρώπων που διαμιάς εγίνησαν ήρωες και μάρτυρες, γίγαντες του φρονήματος, δίνοντας ξανά στον κόσμον όλο μαθήματα τιμής και αξιοπρέπειας, αλλά πάνω απ’ όλα μάθημα ανθρωπιάς και ελευθερίας.

Tην εθνική μας υπόσταση πάντοτε πρέπει να την προσεγγίζουμε με τους στίχους του εθνικού ποιητή. Aκριβολογεί ο Διονύσιος Σολωμός: «απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Eλλήνων τα ιερά», τέτοια είναι η ελευθερία μας. Τέτοιο είναι το διαβατήριο του νέου Eλληνισμού στο σύγχρονο κόσμο, όπου τα μεγάλα έθνη ήδη εντρυφούσαν και έχτιζαν θεμέλια πάνω στον πολιτισμό, τη γραμματεία και την κληρονομιά της κλασικής Ελλάδας, τη συνέχεια με την οποία διεκδίκησαν και κέρδισαν και οι προγονοί μας.

H ελευθερία μας, κι αυτή η λειψή κι εμποδισμένη ακόμα ελευθερία των Eλλήνων της Kύπρου, είναι βγαλμένη απ’ τις “χοντρές ελληνικές κοκκάλες” του Γρηγόρη Aυξεντίου, όπως με διαύγεια τις ξεχώρισε το μάτι του ποιητή, ανάμεσα στις στάχτες και τ ’αποκαΐδια της μανίας των κυρίαρχων κατακτητών. Έτσι βάζει λόγια ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος στο στόμα του ήρωα, του Γρηγόρη Αυξεντίου, που έφυγε στο πάνθεον ηρώων κι εκείνος λέει «O πατέρας μου θα με αναγνωρίσει στο νεκροτομείο απ’ τις χοντρές ελληνικές κοκκάλες μου, όμοιες με τις δικές του / κι απ’ το σταυρό της πατρίδας πούχα φυλακτάρι μες στις τρίχες του κόρφου μου».  Από εκεί μέσα ακριβώς πηγάζει η ελευθερία μας : απ’ τα κόκκαλα των Ελλήνων τα ιερά κι απ’ το σταυρό που μια ζωή φορτώνεται η πατρίδα μας - σύμβολο της πίστης μας, αλλά και σύμβολο του μαρτυρίου της.

Mε ευλάβεια και βαθιά ευγνωμοσύνη κλίνουμε και πάλι φέτος το γόνυ μπροστά στους Υψηλάντες, τους Kαραϊσκάκηδες, τους Κολοκοτρώνηδες και τους Παπαφλέσσες και τους άλλους όλους, Κανάρηδες, Μιαούληδες και Μπουμπουλίνες. Μπροστά στους Aυξεντίου, τους Mάτσηδες, τους Παλληκαρίδηδες και τους Kαραολήδες. Mε αμέριστη εθνική υπερηφάνεια τιμούμε την εθνεγερσία που μας επέτρεψε να είμαστε Έλληνες και σαν Έλληνες να αναπνέουμε μέσα στο σύγχρονο κόσμο. Αλλά και με συντριπτικό το βάρος της ευθύνης, φέρνουμε στο νου τις απαράμιλλες εκείνες αρετές που αξίωσαν τους πρόγονούς μας να τιμήσουν τη μακραίωνη ιστορία και την εθνική κληρονομιά μας. Με εθνική υπερηφάνεια και συγκίνηση τιμούμε τους ήρωες αγωνιστές του 1821 και του 1955, το μεγαλείο της ψυχής τους, αλλά και τις αξίες και τα ιδανικά που τους ενέπνευσαν να αφιερώσουν το υπέρτατο αγαθό, τη ζωή τους για την ελευθερία της πατρίδας και που ισχύουν και στις μέρες μας.

Μέσα από αιώνες υποτέλειας, σκληρής καταπίεσης και διωγμών, οι Έλληνες διατήρησαν την πίστη και τη γλώσσα τους και έτσι αναζήτησαν το νήμα της Ιστορίας που τους ενώνει διαμέσου των βυζαντινών χρόνων με την κλασική ελληνική κληρονομιά. Η εθνεγερσία με τη μεγάλη επανάσταση του 1821 ανέδειξε τη σύγχρονη ταυτότητά του Ελληνισμού και την υπόσταση του ελληνικού έθνους.

Επανασυνδεόμενοι με την ιστορική κληρονομιά και τον πολιτισμό που ήταν ήδη σημείο αναφοράς για τα μεγάλα ευρωπαϊκά έθνη, οι επαναστατημένοι Έλληνες συμπορεύτηκαν με πνευματικά ρεύματα που διέτρεχαν τότε την Ευρώπη και διαμόρφωσαν μια σύγχρονη εθνική συνείδηση, συνταιριάζοντας τα μηνύματα του Διαφωτισμού με τη βαθιά πολιτιστική κληρονομιά του Γένους. Μέσα από το μνημειώδες έργο ενός κορυφαίου διανοητή όπως ο Αδαμάντιος Κοραής ή και ενός πολιτικού οραματιστή όπως ο Ρήγας Φεραίος-Βελεστινλής και με παρακαταθήκες όπως αυτή του εγκυκλοπαιδιστή Δημητρίου Καταρτζή, διαμορφώθηκε για το Νέο Ελληνισμό ένα σύγχρονο και προοδευτικό εθνικό όραμα.

Σε αυτό το εύφορο έδαφος πνευματικών αναζητήσεων και με στόχο την πνευματική ανάταση και πολιτειακή ανασύνταξη «δυστυχών απογόνων των ευκλεεστάτων Αριστοτέλους και Πλάτωνος», βλάστησαν οι σπόροι που καλλιέργησε η Φιλική Εταιρεία του Νικολάου Σκουφά, Αθανασίου Τσακάλωφ και Εμμανουήλ Ξάνθου. Πρώτα στις παραδουνάβιες ηγεμονίες και τη Μολδοβλαχία, όπου ευδοκιμούσε ο ελληνισμός, με την ηρωική εξέγερση υπό την ηγεσία του Αλεξάνδρου Υψηλάντη και την αυτοθυσία του Ιερού Λόχου. Έπειτα, με την επανάσταση που κήρυξαν ηρωικές ηγετικές μορφές, όπως ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, ο φιλικός Γρηγόριος Δίκαιος-Παπαφλέσσας και πολλοί άλλοι αγωνιστές της ελευθερίας, στο Μωριά, τη Ρούμελη και τα νησιά του Αιγαίου.

Η εθνική επανάσταση, με εμβληματική ημερομηνία έναρξης την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, στις 25 Μαρτίου 1821 και με την ευλογία της Εκκλησίας, ήταν γεγονός. Γεγονός που άλλαξε την πορεία και τη μοίρα του σύγχρονου Ελληνισμού. Ο ξεσηκωμός του Γένους συγκίνησε και ευρωπαϊκούς ευπαίδευτους κύκλους, αναδεικνύοντας το ρεύμα του Φιλελληνισμού, το οποίο επηρέασε ή και παράκαμψε τη συντηρητική στάση του πολιτικού κατεστημένου υπέρ της απελευθέρωσης των Ελλήνων. Εκτός από τις γνωστές προσωπικές πεποιθήσεις του, ο Διάδοχος Κάρολος δικαιωματικά ήταν αυτές τις μέρες στην Αθήνα γιατί ο Ελληνισμός τόσα πολλά οφείλει στη φλογερή προσωπικότητα του Λόρδου Μπάϊρον που ύμνησε την Ελλάδα και πολέμησε για την ελευθερία της. Αλλά και στους ναυάρχους Edward Codrington, Frank Abney Hastings, τον εντέλει Αρχιστράτηγο και Γερουσιαστική στην Ελλάδα Sir Richard Church, το λόγιο ερευνητή George Finlay, αλλά και τον Πρωθυπουργό και Υπουργό Εξωτερικών τότε George Canning, όπως και αρκετούς άλλους.

Συμπίπτοντας περίπου χρονικά με τα επαναστατικά κινήματα σε Ισπανία, Πορτογαλία και Νάπολη, η εθνική Ελληνική Επανάσταση του 1821, στάθηκε το σημαντικότερο ιστορικό γεγονός των ημερών της. Γιατί «η επανάστασις η ειδική μας δεν ομοιάζει με καμίαν απ’ όσες γίνονται σήμερα εις την Ευρώπην», όπως είπε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, αλλά «ήταν έθνος με έθνος». Δεν ήταν μόνο εξέγερση καταπιεσμένων, αλλά ήταν επανάσταση που οδήγησε στην ελευθερία ενός έθνους. Ήταν αγώνας εθνοαπελευθερωτικός. Μετά τη μεγαλεπίβολη Γαλλική Επανάσταση, ήταν η πρώτη επανάσταση στον ευρωπαϊκό χώρο που κατέληξε στη δημιουργία ενός σύγχρονου εθνικού κράτους με φιλελεύθερο Σύνταγμα.

Απέδειξε ότι η αγωνιστικότητα και η ισχυρή θέληση ενός λαού μπορούν να αλλάξουν την ιστορική του μοίρα. Παρά και κάποια μελανά σημεία ανταγωνισμών, έριδων και προστριβών, που δεν έλειψαν και τότε, οι πρόγονοί μας τίμησαν ένα συμβόλαιο ελευθερίας που βγήκε μέσα από την πνευματική αναγέννηση του έθνους και γράφτηκε με το ίδιο των αίμα των αγωνιστών. Κέρδισαν άνισες μάχες, άντεξαν στην αντεπίθεση των υπέρτερων τουρκικών και άλλων οθωμανικών δυνάμεων και κατέκτησαν τη διεθνή εκτίμηση και συμπαράσταση έως ότου και αξιώθηκαν στην εθνική ελευθερία.

Το ότι ένας καταπονημένος και κατακερματισμένος λαός, μετά από αιώνες στυγνής ξένης κατοχής, μπόρεσε να συσπειρωθεί και να διεκδικήσει ανθρώπινες αξίες και πολιτικά ιδεώδη που συγκροτούν τον σύγχρονο ευρωπαϊκό πολιτισμό, αποτελεί ένα ιστορικό θαύμα. Είναι τόσο αξιοθαύμαστο όσο και τα σπουδαία ανδραγαθήματα στα πεδία των μαχών, τα οποία δικαίως αφηγούμαστε με δέος και συγκίνηση.

Το γένος των Ελλήνων ορθώθηκε και μέσα από το δικό του Διαφωτισμό, έγινε δήλωση και όριο του ευρωπαϊκού πολιτισμού απέναντι στις σκοτεινές καταπιεστικές δομές και τον ανατολικό δεσποτισμό. Αλλά και στη συνέχεια, με νέους αγώνες, επίμονες προσπάθειες και θυσίες, κατόρθωσε μέσα από πολιτικές που ευοδώθηκαν να διευρύνει την ελληνική επικράτεια ενσωματώνοντας και άλλους εθνικούς πληθυσμούς και τόπους, αλλά και να προοδεύσει συγκροτούμενο, παρά τις κατά καιρούς περιπέτειες, ως ένα από τα σύγχρονα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Μπορεί η Κύπρος να μην ευτύχησε να ενταχθεί άμεσα στον αλυτρωτικό αγώνα, εξαιτίας της σχετικά μεγάλης απόστασης από την κυρίως Ελλάδα, ωστόσο είχε το μερίδιό της στην εθνική επανάσταση και την παλιγγενεσία. Πολλοί Κύπριοι αγωνίστηκαν και διακρίθηκαν συμμετέχοντας στην Επανάσταση και πολεμώντας για την ελευθερία των Ελλήνων. Εκατοντάδες ήταν οι Έλληνες της Κύπρου που με διάφορους τρόπους μετέβησαν στην Ελλάδα και πολέμησαν. Μάρτυρας οι συγκινητικές αναφορές στα Απομνημονεύματα του Στρατηγού Μακρυγιάννη για τον θαρραλέο αγωνιστή Μιχάλη Κυπραίο, το μνημείο των Κυπρίων ηρώων στο Μεσολόγγι, αλλά και οι εξιστορήσεις του ταγματάρχη Ιωάννη Σταυριανού από τη Λόφου. Όπως και η δράση του πρωτεργάτη Φιλικού Χαράλαμπου Μάλη, των τριών αδελφών Θησέων, του Επισκόπου Δημητσάνης Φιλόθεου Χατζή, του ΚΥπρίδημου Γεωργιάδη, του ταξιάρχου Μιχάλη Μαυριδάκη, του χιλιάρχου Γιώργη παπά Κυργιάκου Κυπρέος και τόσων άλλων.

Στο μετρικό της Κύπρου καταγράφεται όμως και η μεγάλη θυσία και το μαρτύριο που ξεκίνησε από την 9η Ιουλίου 1821. Ο τοπικός Τούρκος κυβερνήτης, νιώθοντας την υπόγεια φλέβα του κυπριακού Ελληνισμού να πάλλεται στο ρυθμό της ελευθερίας, γνωρίζοντας ίσως ότι ο Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός ήταν από το 1818 μυημένος στη Φιλική Εταιρεία, όπως μαρτυρά και το Γενικόν Σχέδιο που συντάχθηκε με αναφορά στην Κύπρο, εξασφάλισε άδεια από την Υψηλή Πύλη και το Σουλτάνο για να θανατώσει όλες τις ηγετικές φυσιογνωμίες της Κύπρου, ιεράρχες και προκρίτους. Αρχής γενομένης με τον απαγχονισμό και τη μαρτυρική θυσία του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού, όπως και την καρατόμηση των μητροπολιτών Πάφου, Κιτίου και Κυρηνείας, στις 9 Ιουλίου 1821, εκατοντάδες σημαίνουσες προσωπικότητες, περίπου 470, όπως και πολλοί άλλοι, χιλιάδες αθώοι Έλληνες χριστιανοί σε όλη την Κύπρο γνώρισαν τη μανία των Τούρκων κατακτητών και βρήκαν το θάνατο. Με στυγνή τρομοκρατία και μαζικές δολοφονίες οι Τούρκοι απέκοψαν κυριολεκτικά την κεφαλή της κυπριακής κοινωνίας, βύθισαν τη χώρα στο σκοτάδι για δεκαετίες και γύρεψαν να την κρατήσουν φοβισμένη, υποτελή και άφωνη. 

Έκτοτε χρειάστηκε να περάσουν πολλές δεκαετίες, ενώ μεσολάβησε και η βρετανική κατάκτηση, έως ότου ο κυπριακός ελληνισμός να δώσει συνέχεια στην εθνεγερσία του 19ου αιώνα, με το ενωτικό κίνημα από τις αρχές του 20ου αιώνα, την εξέγερση του 1931, το Ενωτικό Δημοψήφισμα και τελικά τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59.

Μέσα από το σκοτάδι που επέβαλαν οι Τούρκοι Οθωμανοί στην Κύπρο πέρασαν οι αχτίνες του φωτός εκείνου που ανέβλυσε από την εθνεγερσία και τη μεγάλη Εθνική Επανάσταση του 1821. Το φως εκείνης της Επανάστασης έφτασε κατ’ ευθείαν στους Κύπριους αγωνιστές του 1955, αφού ο όρκος των αγωνιστών της ΕΟΚΑ γινόταν ακριβώς στο πρότυπο του όρκου της Φιλικής Εταιρείας, ενώ οι ήρωες του κυπριακού εθνικοαπελευθερωτικού έπους συνεχώς αναφέρονταν στους αγωνιστές της ελληνικής επανάστασης από τους οποίους αντλούσαν έμπνευση.

Μηνύματα, όπως η αποφασιστικότητα, οι λίγοι να μη λογαριάσουν τους πολλούς και τα αριθμητικά και υλικοτεχνικά δεδομένα, αλλά να πολεμήσουν για το δίκιο και ότι άμα υπάρχει απόφαση «ελευθερία ή θάνατος», εκεί σταματούν οι λογιστικές και ανορθώνεται η ελεύθερη ψυχή, έστειλε κατ’ ευθείαν ο Μακρυγιάννης από τους Μύλους, απέναντι από το Ναύπλιο, στον Αχυρώνα του Λιοπετρίου. Όπως και το μήνυμα της συλλογικότητας και του κοινού εθνικού πεπρωμένου, όταν ο σοφός αγράμματος στρατηγός έλεγε πως «αν είμαι στραβός και η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει. Αν είναι η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια νάχω, στραβός θα να είμαι». Ενώ προφητικό και ιστορικά πεφωτισμένο είναι και το μήνυμα που βγήκε μέσα από τη συνομιλία του με τον Γάλλο ναύαρχο, όταν έλεγε πως πάντα θα αγωνιζόμαστε όταν χρειάζεται, αλλά και σε αγώνες που δεν είναι νικηφόροι και όταν όλα τα θεριά που «αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, πολεμάν να μας φάνε και δεν μπορούνε· τρώνε από μας και μένει και μαγιά», επιβεβαιώθηκε στην Κύπρο. Γιατί μέσα από την εκατόμβη του Ιουλίου 1821, περίσσεψε μαγιά, τα «τρακόσια παραπούλια» που πετάσσουνται που το «’Ιλαντρον όντας κοπεί καβάτζιν», όπως τονίζει με το θρυλικό ποίημα του ο εθνικός ποιητής μας, Βασίλης Μιχαηλίδης. Εκείνη η μαγιά, μέσα από ατέρμονες διεκδικήσεις και προσπάθειες στο ενδιάμεσο, οδήγησαν τελικά στο μεγάλο Αγώνα του 1955. Τα «παραπούλια» ήταν αγωνιστές και ήρωες ελευθερίας όπως ο Μάτσης, ο Μάρκος Δράκος, ο Καραολής, ο Δημητρίου, ο Ζάκος, ο Πατάτσος και τόσοι άλλοι…

Οι ίδιες αρχές και αξίες της Ελληνικής Επανάστασης ενέπνευσαν και τον δικό μας απελευθερωτικό Αγώνα, ο οποίος μπορεί να θεωρηθεί ως προέκταση του μεγάλου ξεσηκωμού του 1821. Κοινά ήταν τα κίνητρα που ωθούσαν τους αγωνιστές σε πράξεις ηρωισμού και αυτοθυσίας, η αγάπη για την ελευθερία και η διαφύλαξη της αξιοπρέπειας του Έλληνα.

Ο αγώνας ενός μικρού λαού ενάντια στη βρετανική αυτοκρατορία γράφτηκε ως ένα από τα πιο σημαντικά έπη στην ιστορία των Ελλήνων. Η πολυπόθητη ελευθερία και ανεξαρτησία κερδήθηκε, αλλά όχι με την έκβαση που επιθυμούσε ο κυπριακός ελληνισμός, ενώ και σήμερα ακόμα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε με πολιτικά μέσα για να την επιβεβαιώσουμε.

Η επανάσταση του 1821 και ο Αγώνας του 1955 έχουν κοινά χαρακτηριστικά, μεταξύ των οποίων ο έρωτας για την ελευθερία, ο αγώνας για την αποτίναξη του ξενικού ζυγού, η ανιδιοτέλεια, να παραμερίζουμε το όποιο προσωπικό συμφέρον για χάρη του κοινού καλού, η ετοιμότητα για την όποια θυσία. Οι αγωνιστές του 1821 και του 1955 με το πνεύμα και το ήθος τους έγραψαν σελίδες δόξας και μεγαλείου και μας άφησαν πρότυπα αρετής και αξιοπρέπειας.

Τα διαχρονικά μηνύματα από τους αγώνες του Ελληνισμού γενικότερα και του Κυπριακού Ελληνισμού ειδικότερα αποτελούν αναγκαία αναχώματα σε αντιπερισπασμούς, αλλά και πλήγματα ακόμα των καιρών μέσα στην μακραίωνη πορεία της Κύπρου, αλλά και στις δυσκολίες των ημερών μας και, κυρίως, στον τουρκικό επεκτατισμό. Αποτελούν πηγή έμπνευσης  για τους αγώνες που καλούμαστε διαρκώς να δίνουμε, για την αντιμετώπιση των ακατάπαυστων προκλήσεων, για τη διεκδίκηση της εθνικής μας αξιοπρέπειας και των απαράγραπτων δικαιωμάτων του λαού μας και για τη διατήρηση της μνήμης της κατεχόμενης πατρίδας μας. Στον αγώνα που διεξάγουμε για επιβίωση και δικαίωση είστε κι εσείς, φίλες και φίλοι της ομογένειας, πολύτιμοι βοηθοί και συμπαραστάτες στο εθνικό, διαφωτιστικό και πολιτιστικό έργο.

Η απόδοση τιμής σε όσους πρόταξαν το ανάστημά τους για την εθνική αποκατάσταση της πατρίδας, αποτελεί χρέος προς την ιστορία μας, σταθερή υπόμνηση της ευθύνης μας και παντοτινή οφειλή προς τους ήρωες και μάρτυρες της ελευθερίας.

Τιμή και δόξα σε όσους αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την ελευθερία της στους εθνικούς αγώνες του 1821 και του 1955.

Χρόνια πολλά στους απανταχού Έλληνες!

Ζήτω η 25η Μαρτίου!

Ζήτω η 1η Απριλίου!