Το Βrexit και τι σημαίνει: Mια ρεαλιστική διάσταση

Aποφάνθηκε ο λαός και ψήφισε. Όχι όλος ο λαός, αλλά, όσοι κατάθεσαν τη ψήφο τους στις κάλπες, αποφάσισαν κατά ελάχιστη πλειοψηφία, πως το Ηνωμένο Βασίλειο, εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα τα καταφέρει μάλλον καλύτερα.

Tο πραγματικό πρόβλημα με το δημοψήφισμα παραμονής ή μη του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ότι, στην πραγματικότητα, στηρίζεται σε λιγότερο από το 50% του συνόλου του πληθυσμού της χώρας, αν λάβουμε υπόψη και την αποχή. Η ψήφος με μοναδικό κριτήριο

το συναίσθημα, δηλαδή, η κατάθεση ψήφου ως εργαλείο τιμωρίας της αδιαμφισβήτης αλαζονείας της ΕΕ (την οποία αλαζονεία το Η.Β αναπτύσσει στην Ευρώπη εδώ και χρόνια) , η ψήφος ως μέσο ενίσχυσης του ρατσισμού, της διαφωνίας με τη μεταναστευτική πολιτική, της μη-κατανόησης της προσφυγικής κρίσης, των ισχυρών εθνικιστικών παραβολών, της εκλαΐκευσης της εδαφικής κυριαρχίας μιας χώρας, ή ακόμη και της απόλυτης δυσαρέσκειάς της με το Ευρωπαικό όραμα, στον απόηχό της, θα αποτελεί πάντα ένα πρόβλημα τεχνικής και γραφειοκρατικής εφαρμογής. Και αυτό είναι μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα την οποία θα κληθούν να αντιμετωπίσουν οι Βρετανοί. Η απόφαση της ψήφου αυτής, βασίζεται σε αρνητικά και πρόσκαιρα συναισθήματα αλλά προδίδεται μέσα από τη ψευδαίσθηση πως το Ηνωμένο Βασίλειο θα μπορεί, ad hoc και με την ίδια αλαζονεία την οποία θεωρεί ο Boris Johnson και οι όμοιοι του πως τιμώρησαν σήμερα την ΕΕ, να διαπραγματευτεί μία καλύτερη συμφωνία μελλοντικής συνεργασίας. Μια νέα συμφωνία, η οποία όμως θα πρέπει να τηρεί τις ίδιες υποχρεώσεις χωρίς όμως να εισάγει το Η.Β ως μέρος της λειτουργίας της (μία νέα συμφωνία με την ΕΕ για συνεργασία με την Ενιαία Αγορά ή της ελεύθερης διακίνησης προσώπων, στην οποία το Η.Β δεν θα μπορεί να απαιτήσει αλλαγές). Το Ηνωμένο Βασίλειο θα πρέπει να αρχίσει να διαπραγματεύεται εμπορικές και άλλες συμφωνίες με τρίτες χώρες, οι οποίες όμως θα πρέπει να είναι συμβατές με οποιαδήποτε μελλοντική συμφωνία με την ΕΕ. Και αφού είναι το Ηνωμένο Βασίλειο το οποίο θα επιδιώξει αυτές τις συμφωνίες ( ή που θα τις χρειάζεται) αυτόματα θα χάσει και τη δυναμική της διαπραγμάτευσης καλύτερων συμφωνιών προς όφελός του. Περαιτέρω, το Brexit σαν το απόλυτο case study συναισθηματικής ψήφου και συναισθηματικής εκμετάλλευσης από πολιτικούς καιροσκόπους, δημιουργεί τεράστια πραγματικά, γραφειοκρατικά προβλήματα και οικονομικη αβεβαιότητα.

Τα logistics του διαζυγίου αποτελούν εξάλλου και το χειρότερο πονοκέφαλο, μεγαλύτερο, πιο χρονοβόρο και πιο ακριβό από την απόφαση την ίδια. Το πιο σημαντικό όμως, και το οποίο προσπερνιέται με ψιλά γράμματα, είναι το εσωτερικό διαζύγιο το οποίο εξελίσσεται και το οποίο προβλέπεται πως θα ταράξει τη σταθερότητα και την ενότητα σε εθνικό επίπεδο. Η πραγματική απόσχιση είναι κοινωνική και συμβαίνει μέσα στο ίδιο το Ηνωμένο Βασίλειο και όχι με την ΕΕ. Όταν η πλειοψήφία των ψηφοφόρων υπέρ του Brexit είναι ηλικίας 65+ με μέσο όρο προσδόκιμου ζωής τα 16 χρόνια, και όταν το Λονδίνο, στο σύνολό του, ψηφίζει υπέρ της παραμονής στην ΕΕ, τότε αρχίζουν οι ανησυχίες για ενδοοικογενειακές κρίσεις και τεράστια κοινωνικοοικονομικά προβλήματα που θα προκύψουν ως αποτέλεσμα. Το δημοψήφισμα έχει ουσιαστικά, de facto, χαράξει το τεράστιο κοινωνικό και πολιτιστικό χάσμα μεταξύ του Λονδίνου και της επαρχίας. Και όταν, η Σκωτία έχει αποφασίσει το 2014 να συνεχίσει να αποτελεί μέρος του Ηνωμένου Βασιλείου με μεγαλύτερο μοχλό πίεσης την συμμετοχή του ως κράτος μέλος της Ευρωπαικής Ένωσης, τότε μάλλον προβλέπονται πολλά δημοψηφίσματα στο εγγύς μέλλον (ήδη ανακοινώθηκε πρόθεση για δεύτερο δημοψήφισμα στη Σκωτία για απόσχιση από το Η.Β το οποίο και εξετάζεται σοβαρά), χωρίς να αποκλείεται και νέα τάξη πραγμάτων στη Β. Ιρλανδία. Ουσιαστικά, το σημερινό δημοψήφισμα αποφασίστηκε βάσει του λεγόμενου recency factor: τι συμβαίνει τώρα και όχι τι προβλέπεται πως θα συμβεί σε μεταγενέστερο στάδιο (και επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι όσοι έχουν να αντιμετωπίσουν τις οποιεσδήποτε εξελίσεις του μέλλοντος, ήταν και αυτοί που ψήφισαν κατά του Brexit).

Το Brexit δημιουργεί και μια μεγάλη αλλαγή ρητορικής σχετικά με το πως θα διεξάγεται πλέον η πολιτική, εσωτερικά. Τείνουμε να κατηγορούμε την Ευρώπη για όλα τα κακά που μας συμβαίνουν, η οποία συχνά αποτελεί τον αποδιοπομπαίο τράγο ανίκανων πολιτικών και εσωτερικών ανεπαρκειών. Τα κακά του Ηνωμένου Βασιλείου, όπως και των περισσότερων χωρών, όπως και της Ελλάδας, όπως και της Κύπρου, δημιουργούνται επι το πλείστον από τις χώρες τις ίδιες. Καιρός τώρα να δούμε πως θα δικαιολογηθούν πολιτικά οι απανταχού επίδοξοι πολιτικοί καιροσκόποι, τώρα που έχουν υιοθετήσει το ιδανικό σενάριο ως ωμή πραγματικότητα και που τώρα θα πρέπει, περισσότερο από πριν, να καλοκρατούν τις Βρυξέλλες. Κανείς δεν αρνείται πως η Ευρωπαϊκή Ένωση υποφέρει διαχρονικά και πως πρέπει να επαναπροσδιορίσει το μοντέλο λειτουργίας της – το Brexit όμως δεν αναγκάζει την Ευρώπη να επαναπροσδιορίσει τίποτα σε σχέση με το Ηνωμένο Βασίλειο και αυτό είναι αποκλειστικά πρόβλημα των Βρετανών.

Καταλήγοντας με αγγλοσαξονικό χιούμορ, ίσως η προοπτική του Boris Johnson και του Donald Trump, τώρα περισσότερο από ποτέ, μας δείχνει πως το μέλλον της πολιτικής, και επομένως του πλανήτη, είναι τελικά οι γυναίκες.

H Ειρήνη Δημητρίου, είναι ειδική επί θεμάτων ΕΕ, Ευρωπαικής πολιτικής και ανάπτυξης CEO, Αnirot Development Organisation

Τα σχόλια αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι αυτή του Sigmalive.com