Το (προπονητικό) θέατρο του παραλόγου

Για ακόμη μια χρονιά η μοναδική σταθερά στο κυπριακό ποδόσφαιρο είναι το ασταμάτητο προπονητικό καρουζέλ.Ο μέσος όρος ξεπερνά ήδη τη μία αλλαγή ανά δύο αγωνιστικές. Έπειτα από 26 στροφές στο τρέχον πρωτάθλημα έχουν λάβει χώρα ήδη 15 αντικαταστάσεις προπονητών στην α’ κατηγορία, δίχως ουδείς νουνεχής άνθρωπος να βάζει το χέρι του στη φωτιά πως στις εναπομένουσες αγωνιστικές ο εν λόγω αριθμός δεν θα αυξηθεί περαιτέρω.Σε τελική ανάλυση, η λογική λάμπει δια της απουσίας της απ’ αυτό το ξέφρενο προπονητικό καρουζέλ. Για όσους τυχόν λησμονούν εύκολα και γρήγορα, στον εν εξελίξει μαραθώνιο είδαμε αλλαγή προπονητή έπειτα από μία αγωνιστική, απομακρύνσεις άκρως επιτυχημένων τεχνικών πριν καν συμπληρωθεί το ένα τέταρτο της περιόδου, αντικαταστάσεις προπονητών, των οποίων η ομάδα ευρισκόταν στην πρώτη θέση της βαθμολογίας κ.ο.κ.Πόσες ομάδες άραγε έχουν (έμπρακτα, όχι στα λόγια) καταρτίσει ένα έστω μεσοπρόθεσμο στρατηγικό πλάνο, επιλέξει έπειτα από σχολαστική έρευνα τον κατάλληλο για την υλοποίησή του προπονητή και περιμένουν υπομονετικά να ολοκληρώσει το έργο του, προκειμένου ψύχραιμα και νηφάλια να το αξιολογήσουν;Αντί απάντησης, μια πραγματικότητα: από τους 12 προπονητές που ευρίσκονται επί του παρόντος στο τιμόνι των ομάδων της α’ κατηγορίας συμβόλαιο για την επόμενη περίοδο έχουν μόνον δύο. Ορισμένοι συγκεντρώνουν πολύ καλές πιθανότητες παραμονής (αλλά ουδέν χειροπιαστό), ενώ η συντριπτική πλειονότητα έχει συμβόλαιο ως το τέλος της περιόδου και προοπτική ανανέωσης σε περίπτωση επίτευξης του στόχου της σεζόν.Πόση αξία έχει αυτή η ανανέωση αποδεικνύεται πάντοτε στο επόμενο πρωτάθλημα, όταν μερικές μέτριες εμφανίσεις και ένα-δύο ανάποδα αποτελέσματα αρκούν και περισσεύουν, προκειμένου ο «Μεσσίας» να καταλήξει αποδιοπομπαίος τράγος…