Το χρεοκοπημένο Εθνικό Συμβούλιο

Το Εθνικό Συμβούλιο είναι θεσμός χωρίς συνταγματική κατοχύρωση, τον οποίο εφήρμοσε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος σε δύσκολες εποχές, μετά την εισβολή του ΄74. Έκτοτε, ο θεσμός έχει ξεφτίσει. Έχει γραφικοποιηθεί. Και δεν είναι καθόλου παραγωγικός.

Διεξάγονται μονόλογοι κωφών και υφίσταται σήμερα ως θεσμός για να κατηγορεί το ένα κόμμα το άλλο. Με τον καθένα να διαρρέει ό,τι τον βολεύει. Και, τελικώς, να προκαλείται στην κοινή γνώμη και σύγχυση και αποστροφή προς το κομματικό σύστημα. Διότι

είναι πρόδηλη η ανευθυνότητα.

Οι εκάστοτε Πρόεδροι ακούν, μάλλον ακούν ό,τι θέλουν να ακούσουν, και μετά πράττουν του κεφαλιού τους. Και δικαίως θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι ενεργούν τοιουτοτρόπως, διότι αυτοί έχουν τη λαϊκή εντολή και τη συνταγματική ευθύνη. Αληθές είναι όμως και κάτι άλλο: Σε ουκ ολίγες περιπτώσεις το Εθνικό Συμβούλιο είναι άλλοθι για ενέργειες των Προέδρων, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση για τη λύση της ομοσπονδίας, επί της οποίας ο καθένας δίδει τις δικές του ερμηνείες.

Και οι Τούρκοι τη δική τους, η οποία και σταδιακά επιβάλλεται. Άλλωστε, είναι δικός τους στρατηγικός στόχος από το 1956. Και διερωτάται ο πολίτης: Όταν το μέγιστο διακύβευμα, δηλαδή η μορφή της λύσης, είναι για το Εθνικό Συμβούλιο ο στρατηγικός στόχος της Άγκυρας, πώς μπορεί ένας τέτοιος θεσμός να είναι σοβαρός και αξιόπιστος;

Ακόμη και αν υπογραφεί σύμφωνο εμπιστευτικότητας, το Εθνικό Συμβούλιο δεν θα λειτουργήσει. Λαθροβιοί και σε βάρος της πολιτικής και των πολιτών και του Κυπριακού. Άλλωστε και όταν συνέρχεται, άλλοι μιλούν, άλλοι κοιμούνται, άλλοι ζωγραφίζουν και άλλοι στέλνουν μηνύματα με SMS.

Άρα, κύριε Πρόεδρε, έχεις τις εξής επιλογές: 1. Να το καταργήσεις και να ενημερώνεις κατά μόνας τους αρχηγούς των κομμάτων, αναλαμβάνοντας πλήρως την ευθύνη. 2. Να συνεχίσεις να το λειτουργείς και να το πάρουμε όλοι απόφαση ότι αυτή είναι η πραγματικότητα και το επίπεδο της κομματικής και της πολιτικής μας ωριμότητας. Και να ελπίζουμε στο θαύμα.

Τώρα, μάλιστα, υπάρχει και άλλο ζήτημα: Περί της κοινής απόφασης για τη λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. ΕΔΕΚ, Συμμαχία Πολιτών, Αλληλεγγύη, Οικολόγοι, ΕΛΑΜ ακόμη και το ΔΗΚΟ, με τον δικό του τρόπο, διαφωνούν.

Δεσμευμένες παραμένουν μόνο οι ηγεσίες του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ. Και λέμε ηγεσίες, διότι οι βάσεις, κυρίως στον ΔΗΣΥ, αλλά πιστεύουν. Συνεπώς, έκανε φτερά η ομοφωνία. Και για να λυθεί το ζήτημα, υπάρχει δημοκρατικός τρόπος δράσης. Εφόσον είναι τόσο σίγουρες οι ηγεσίες των μεγάλων κομμάτων, ακόμη και εσείς, κ. Πρόεδρε, ότι η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία υποστηρίζεται από τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, γιατί δεν διενεργείτε ένα δημοψήφισμα για να σας λύσει τα χέρια;

Κανείς Πρόεδρος δεν τόλμησε μέχρι σήμερα να πράξει κάτι τέτοιο, διότι γνωρίζει ότι θα χάσει. Και τότε πάνε και κόμματα και πολιτικές καριέρες και φιλοδοξίες, αλλά και μωροφιλοδοξίες. Καταρρέει το κομματικό και οικονομικό κατεστημένο, που οδήγησε την Κύπρο στην οικονομική καταστροφή και έφερε το Κυπριακό μπροστά το κάλπικο δίλημμα: Ή de facto διχοτόμηση ή ομοσπονδία, δηλαδή de jure διχοτόμηση.

Επειδή το κατεστημένο και τα συμφέροντά του είναι βαθιά ριζωμένα, το Εθνικό Συμβούλιο, είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο, θα συνεχίσει να συνέρχεται. Απαξιωμένο και χρεοκοπημένο, αποτυπώνοντας την παρακμή. Καθότι ένας θεσμός, που θα έπρεπε να ήταν ο πιο σοβαρός, είναι τελικά φαιδρός στα μάτια του πολίτη. Ανίκανος να δώσει λύσεις και όμηρος μικροκομματικών σκοπιμοτήτων στο παιγνίδι της εξουσίας, που ξεπερνούν ακόμη και αυτά τα όρια του θεμιτού.