Τιμώντας το 1821 διχασμένοι...

Πριν από διακόσια χρόνια, τέτοιες ημέρες, οι Έλληνες ξεσηκώθηκαν ενάντια στον Τούρκο κατακτητή. Με αυτοθυσία, αυταπάρνηση, μαχητικότητα, πρωτοφανή τόλμη, αποφασιστικότητα. Διακόσια χρόνια μετά, τιμούμε τον υπέροχο εκείνον Αγώνα, με πανηγυρικούς στους οποίους πλεονάζουν τα επίθετα και τα θαυμαστικά, με υποσχέσεις και υπογραμμίσεις ότι το παράδειγμα των αγωνιστών του Εικοσιένα μάς εμπνέει και μας καθοδηγεί. Λόγοι κενοί. Διότι γνωρίζουμε ότι τίποτε απ’ όσα χαρακτήριζαν τους οπλαρχηγούς της Επανάστασης δεν αποτυπώνονται στη συμπεριφορά των σημερινών μας ηγετών, αλλά και όλων ημών.

Οι Τούρκοι προκαλούν αφόρητα στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και την κυπριακή ΑΟΖ, αλλά δεν διαθέτουμε κάποιον νέο Κανάρη να πυρπολήσει την τουρκική αρμάδα.

Γιορτάζουμε τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης διχασμένοι και αλληλοσπαραζόμενοι. Και στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Και βεβαίως ελάχιστοι ανάμεσα στον λαό έχουν διάθεση να σηκωθούν από τους καναπέδες για να πιάσουν τα καριοφίλια και να πάρουν μέρος σε μια νέα Επανάσταση, καθόσον δεν έχουν και κανένα καλό παράδειγμα να ακολουθήσουν, αφού οι ηγέτες τους και τα κόμματά τους ανέκαθεν έδιναν τον υπέρ πάντων αγώνα για τις... καρέκλες (και τους καναπέδες)!

Εδώ στη θαυμαστή μας νήσο, τιμούμε την επέτειο μέσα σε ένα κλίμα απογοήτευσης και οργής του κόσμου, λόγω των τρομακτικών διαστάσεων που έχει πάρει η διαφθορά. Ένα από τα πιο δημοφιλή δημοτικά τραγούδια, που σχετίζονται με τον αγώνα του 1821 και την κλεφτουριά, το γνωστό «Ο Γέρο Δήμος» («Εγέρασα μωρέ παιδιά σαράντα χρόνια κλέφτης»), η στήλη το μεταφέρει στη σημερινή εποχή και στους σύγχρονους... κλέφτες και λαμόγια:
 

Εγέρασα μωρέ παιδιά
σαράντα χρόνια κλέφτης,
έκλεβα το Δημόσιο
και ήμουνα και ψεύτης.
Εγέρασα μωρέ παιδιά
βουτώντας τα ταμεία,
στις μίζες είχα πάντοτε
μεγάλη αδυναμία.
Εγέρασα μωρέ παιδιά
κλέφτης άνευ ορίων,

ετσίμπησα κι απ’ τον «μεζέ»

χρυσών διαβατηρίων.
Εγέρασα μωρέ παιδιά
σαράντα χρόνια απάτες,
μα δεν με πιάσανε ποτέ,
γιατί είχα πάντα πλάτες...

ΚΥΠΡΟΦΡΕΝΗΣ