Τα καθήκοντα Ελλάδας-Κύπρου

Η πρόσφατη επίσκεψη του Έλληνα Πρωθυπουργού στην Τουρκία και η συνάντηση του με τον Τούρκο Πρόεδρο Ταγίπ Ερτογάν δεν απέφερε οτιδήποτε χειροπιαστό σε ότι αφορά την τουρκική προκλητικότητα στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο.

Συνεπώς η υπόθεση «πετρέλαια» και «φυσικό αέριο», οι συναφείς τουρκικές απειλές εναντίον της Κύπρου και όχι μόνο, επαναφέρουν κατά τρόπο επίκαιρο και έντονο το μέγα θέμα αντιμετώπισης της πολιτικής της Τουρκίας.

Η σημαντικότερη

απειλή κατά της ασφάλειας του Ελληνισμού εξακολουθεί να προέρχεται από την πλευρά της Τουρκίας με τη συνεχιζόμενη κατοχή στην Κύπρο και τις αμφισβητήσεις των νόμιμων κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας που στοχεύουν στην αλλαγή του status quo στην περιοχή. Επέκταση των ορίων επιχειρησιακής ευθύνης της Τουρκίας στο Αιγαίο στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, επέκταση των ορίων του FIR της προς τα Δυτικά των ορίων έρευνας και διάσωσης, δημιουργία γκρίζων ζωνών και συνεκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και απειλή πολέμου σε περίπτωση που η Ελλάδα αποφασίσει να ασκήσει το δικαίωμα της, δυνάμει του άρθρου 3 του δικαίου της θάλασσας για επέκταση των χωρικών της υδάτων από 6 σε 12 ναυτικά μίλια.

Αμφισβήτηση και των δικαιωμάτων της Κύπρου για την αξιοποίηση του υποθαλάσσιου πλούτου στην υφαλοκρηπίδα της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη ζώνη οικονομικής εκμετάλλευσης. Συνεχείς παραβιάσεις της ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας από τουρκικά σκάφη ερευνών συνοδευόμενα από πολεμικά πλοία.

Ακόμα συνομολόγηση δήθεν συμφωνίας μεταξύ Τουρκίας και ψευδοκράτους για «οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας» κατά παραβίαση της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας αλλά και των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας 186 του 1964, 541 του 1983 και 550 του 1985 που ορίζουν ως μόνο υποκείμενο Διεθνούς Δικαίου την Κυπριακή Δημοκρατία.

Αυταπάτες δεν πρέπει να υπάρχουν. Η διαφύλαξη του ρόλου Ελλάδας και Κύπρου ως πόλων σταθερότητας ενταγμένων σε ένα περιφερειακό σύστημα ασφάλειας προϋποθέτει συγκεκριμένο εθνικό σχεδιασμό και πολιτικές και διπλωματικές κινήσεις που θα λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τη συνεχιζόμενη τουρκική απειλή.

Και τούτο καθίσταται απόλυτη αναγκαιότητα αν ληφθεί υπόψη η διαμόρφωση νέων ισορροπιών στο γεωπολιτικό πεδίο της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής. Η σαφής και συνεχής προσπάθεια της Τουρκίας να «γκριζάρει» δικαιώματα κυριαρχικά, που στηρίζονται σε ρητούς κανόνες του διεθνούς δικαίου, διαμορφώνει συνθήκες για άμεσο κίνδυνο περιθωριοποίησης και αποδυνάμωσης του Κυπριακού κράτους αλλά και του καθόλου ελληνισμού, υποβάθμισης το ρόλου και των δυνατοτήτων του σε ένα γεωγραφικό χώρο στον οποίο υπήρξε ιστορικά κυρίαρχος και υποδεικνύει την ανάγκη κατεπείγουσας υπέρβασης των αδυναμιών μας στα πλαίσια μιας μεγαλόπνοης στρατηγικής.

Οφείλουμε, Κύπρος και Ελλάδα με τις ξεχωριστές μας κρατικές οντότητες να αναδείξουμε τη διαχρονικότητα και την οικουμενικότητα του Ελληνισμού ως στοιχείων εν δυνάμει ισχύος και ως το πιο σταθερό βάθρο, όχι ασφαλώς επανάπαυσης και εφησυχασμού, αλλά αφετηρίας για την ανακοπή της τουρκικής απειλής που εμφανώς ενθαρρυνόμενη και απροσχημάτιστα υποθαλπόμενη επιχειρεί τη συρρίκνωση Ελλάδας και Κύπρου και την εξουδετέρωση τους ως αξιόπιστων κρατικών οντοτήτων, ως πόλων επιρροής δυνάμεων, ως κόμβων σταθερότητας και συνεργασίας στην ευρύτερη περιοχή και ως πολιτιστικών παρουσιών αίγλης, κύρους και επιδράσεων.Οι γεωπολιτικές ανατροπές που σημειώνονται με επίκεντρο τις έρευνες για τον υποθαλάσσιο πλούτο και την προοπτική εκμετάλλευσης πλούσιων πηγών υδρογονανθράκων από πλευράς Κύπρου , Ισραήλ,Αιγύπτου και Ελλάδας έχουν προκαλέσει νευρικό κλονισμό στην Άγκυρα η οποία εκδηλώνει με ατελέσφορες προς το παρόν στρατιωτικές κινήσεις.

Με βάση αυτά τα ανεπίδεκτα αμφισβήτησης δεδομένα και τις συναφείς προβλέψεις των εξελίξεων, είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο Ελληνισμός θα πρέπει να κινηθεί τάχιστα με στρατηγικές προσαρμογές, κινήσεις και μέτρα που θα τον επαναφέρουν ισχυρό σε μια φυσική κοιτίδα ιστορικής παρουσίας, δημιουργίας και πολιτιστικής του ανάδειξης. Χωρίς υποβάθμιση της συμμετοχής της Ελλάδας σε περιφερειακούς οργανισμούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση και χωρίς εγκατάλειψη για την Κύπρο του στόχου συμμετοχής σε όλους τους πυλώνες πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η επιστροφή της Ελλάδας στην κρίσιμη γεωπολιτική περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, η κρίσιμη γεωπολιτική θέση Ελλάδας και Κύπρου, ο μοναδικός πλούτος του πολιτισμού και της ιστορίας μας, συνδυαζόμενα με τη θέληση μας να εργαστούμε σκληρά, μεθοδικά και προγραμματισμένα για την ισχυροποίηση μας σε όλα τα επίπεδα, μπορούν και πρέπει να δώσουν στον Ελληνισμό, στην Ελλάδα και την Κύπρο την προσδοκία και την προοπτική μιας δυναμικής παρουσίας στην περιοχή. Με αξιοποίηση και διεύρυνση συμμαχιών στην περιοχή. Με μια νέα πολιτική στον τομέα της άμυνας που θα τερματίζει μια ακατανόητη τα τελευταία χρόνια υποβάθμιση της αμυντικής ισχύος.

Υπάρχει τελικά ένα κεντρικό καταλυτικής σημασίας σημείο. Ο αυτοπροσδιορισμός αλλά κι η αναγνώριση της Τουρκίας ως περιφερειακής υπερδύναμης δεν πηγάζει από το ρόλο και τη σπουδαιότητα της στον Καύκασο ή πολύ περισσότερο στην Κεντρική Ασία, αλλά και την απόπειρα επικυριαρχίας της στην Ανατολική Μεσόγειο με την ακύρωση ταυτόχρονα της ανατολικο – μεσογειακής κυριαρχίας της Ελλάδας.

Τελική κατάληξη. Ελλάδα και Κύπρος οφείλουν να σχεδιάσουν διεκδικητικά και με σωφροσύνη μέσα στο νέο διεθνές και περιφερειακό πλαίσιο τις κινήσεις και τις πρωτοβουλίες τους. Με επίγνωση της τεράστιας σημασίας της παρουσίας του ελληνισμού, με την ευρύτερη έννοια, στην Ανατολική Μεσόγειο. Μόνο έτσι μπορούν να αναδειχθούν στη νέα εποχή παράγοντες ασφάλειας, σταθερότητας, συνεργασίας, οικονομικής ανάπτυξης και ειρήνης. Αυτή η πρόκληση είναι μπροστά μας και σε αυτή οφείλουμε να ανταποκριθούμε. Διαφορετικά η Τουρκία θα συνεχίζει όχι μόνο να απειλεί αλλά και να επιβάλλει βίαια και ανεμπόδιστα την επικυριαρχία της.