Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη…

Πραγματικά κανείς δεν νιώθει ικανοποίηση όταν ασχολείται με το κεφάλαιο κυπριακή διαιτησία, ειδικά αν δεν ασχολείται επιλεκτικά και τη βλέπει με τον... φακό του οπαδού και μόνο.

Είναι λυπηρό και συνάμα προκλητικό το φαινόμενο που επικρατεί, ειδικά μετά από τις πρώτες αγωνιστικές της φετινής περιόδου.
Ουδείς ανέμενε ότι, ως διά μαγείας, θα εξαφανίζονταν όλα τα λάθη που αποτελούν μέρος ενός αγώνα, όχι μόνο στον κυπριακό μαραθώνιο, αλλά σε όλους ανεξαιρέτως σε παγκόσμιο επίπεδο.
Όμως, το κακό έχει παραγίνει και πραγματικά φαίνεται να δικαιώνονται όλοι αυτοί που θεωρούν ότι είτε

υπάρχει ανικανότητα είτε σκοπιμότητα είτε και ένας συγκερασμός των δύο σε μερίδα διαιτητών ή και βοηθών.
Όποιο και από τα δυο και αν ισχύει, θα πρέπει κάποιοι να πάνε σπιτάκι τους είτε μόνοι είτε με προτροπή των αφεντικών τους.
Γεννιέται όμως ένα μεγάλο, τριπλό ερώτημα, που διαχρονικά ζητεί αλλά δεν παίρνει απάντηση.
Ποιοι διοικούν, ποιοι ορίζουν και ποιοι τιμωρούν αυτούς που κάθε βδομάδα στα γήπεδα ασελγούν κατά του ιδίου του «λειτουργήματος» το οποίο έχουν ταχθεί να υπηρετήσουν.
Έχουν ακυρωθεί γκολ με όλους τους τρόπους και έχουν μετρήσει γκολ που έβγαζαν μάτια πως ήταν άκυρα…
Από κόρνερ, μέσα η μπάλα, άκυρο το γκολ.
Έξω η μπάλα ένα μέτρο, μπαίνει όμως το γκολ, αλλά δεν φαίνεται πουθενά ο βοηθός.
Απευθείας εκτέλεση φάουλ και γκολ ακυρωμένο για, δήθεν, φάουλ, γκρέμισμα τερματοφυλάκων στη μικρή περιοχή τους, γκολ αντικανονικά που μετρούν.
Κάποιοι σφυρίζουν πέναλτι αν βγει αίμα και κάποιοι άλλοι αν φυσήξει λίγος αέρας.
Τα κόρνερ, τα φάουλ, τα πέναλτι, οι κάρτες και γενικά οι πλείστες αποφάσεις που παίρνονται είναι λάθος.
Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση, πόσω μάλλον όταν αποτελεί τον κανόνα και όχι την εξαίρεση σε κάθε αγωνιστική είτε παίζουν μεγάλοι με μικρούς είτε είναι ντέρμπι για τα πάνω και για τα κάτω της βαθμολογίας.
Πάμε από το κακό στο χειρότερο και πραγματικά διερωτόμαστε πού θα οδηγηθούμε σε βάθος χρόνου και ειδικά στη διαδικασία των μπαράζ, όταν τα πράγματα θα είναι πολύ πιο κρίσιμα για όλους.
Είναι πολλά τα λεφτά, πολλά τα συμφέροντα, πολλή και η πίεση που εξασκείται από πολλούς χώρους.
Αυτό όμως δεν αποτελεί άλλοθι για κανέναν.
Αν κάποιοι δεν αντέχουν την πίεση ας αλλάξουν επάγγελμα.
Αποτελεί όμως και πρόκληση προς πάντες η ατιμωρησία που επικρατεί στον χώρο της διαιτησίας.
Διαιτητές ή και βοηθοί που μένουν σοβαρά εκτεθειμένοι με την όλη τους παρουσία σε πολλούς αγώνες ξανασφυρίζουν ή και σηκώνουν σημαία στην αμέσως επόμενη αγωνιστική.
Ειδικά στην τελευταία αγωνιστική του 2015, πρέπει να ψάξει κανείς πολύ προσεχτικά για να βρει διαιτητές ή και βοηθούς που πραγματικά αρίστευσαν.
Δεν τους βάζω όλους στο ίδιο καζάνι αφού, όπως σε όλα τα επαγγέλματα, παντού υπάρχουν οι καλοί, οι μέτριοι και οι κακοί, όμως συνολικά ήταν μια από τις χειρότερες διαιτητικές παρουσίες μέχρι αυτή την ώρα.
Και μιλάμε για λάθη τρανταχτά που, και από την εξέδρα φαίνονταν διά γυμνού οφθαλμού αλλά το κυριότερο, δεν χρειαζόταν κάποιος επαναληπτική προβολή για να βεβαιωθεί για πιθανά οφ-σάιντ, πέναλτι, αν πέρασε έξω η μπάλα, για αποβολές απευθείας ή, έστω, με δεύτερη κίτρινη κάρτα.
Απ' όλων των ειδών τα λάθη έγιναν και, δυστυχώς, ούτε η πρώτη φορά είναι που παρουσιάζονται, και όπως όλα δείχνουν δεν θα είναι και η τελευταία…
Ώσπου η ατιμωρησία κυριαρχεί, θα συνεχιστεί και η εικόνα που βγάζουν μέχρι στιγμής διαιτητές και βοηθοί…
Δυστυχώς αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα και κανείς στα ψηλά δώματα δεν συγκινείται.