Σταγόνες Ομήρου: "ἐπιδήμιοι ἁρπακτῆρες"

Συντετριμμένος ο βασιλιάς της Τροίας Πρίαμος, ετοιμάζεται να πάει στο στρατόπεδο των Αχαιών προκειμένου να ικετεύσει τον Αχιλλέα, φονιά του γιου του, του Έκτορα, να του παραδώσει το νεκρό του σώμα.

 

Πριν φορτώσει στα μουλάρια τα δώρα για την ικεσία , οργισμένος ξεσπάει μπροστά στους εννιά επιζώντες υιούς του (οι υπόλοιποι 41 είχαν σκοτωθεί στη μάχη)

οι οποίοι βρίσκονται σε μία από τις αίθουσες του ανακτόρου.

 

Τους απαξιώνει

χαρακτηρίζοντάς τους «κακά τέκνα», ευχόμενος να είχαν όλοι τους χαθεί στις πρύμνες των αχαϊκών πλοίων και να ζούσε ο Έκτορας.

Τους βρίζει αποκαλώντας τους αχρείους, ψεύτες, ικανούς μόνο για χορούς.

 

Η μειωτική περιγραφή από τον άλλοτε συνετό και ήπιο Πρίαμο θα κορυφωθεί όταν θα τους πει «ἀρνῶν ἠδ᾽ ἐρίφων ἐπιδήμιοι ἁρπακτῆρες», άρπαγες δηλαδή των αρνιών και εριφίων του λαού.

 

Στον ηρωικό κόσμο δεν ήταν ντροπή να αρπάζει κάποιος ζώα από περιοχές που ήταν εκτός της πόλης. Εδώ όμως ο Πρίαμος κατηγορεί τα παιδιά του,

τα πριγκιπόπουλα δηλαδή, πως έγιναν κλέφτες στην ίδια τους την πατρίδα, άρπαγες του λαού που διοικεί!

 

Ο Αθήναιος, πνευματικός άνθρωπος του 2ου αιώνα μ.Χ σχολιάζει τη φράση αυτή λέγοντας ότι ο Πρίαμος ονειδίζει τους γιους του που ξοδεύουν

«τα μη νενομισμένα», αυτά δηλαδή που έχουν αποκτηθεί παράνομα.

 

Οι σημερινοί επιδήμιοι ἁρπακτῆρες δεν διαφέρουν και πολύ από τους ομηρικούς.

Οι σύγχρονοι δεν αρπάζουν αρνιά και ρίφια αλλά ευρώ. Άρπαγες όλων των ειδών και ποιοτήτων

«διαπρέπουν» σε όλους τους τομείς.

 

Κάποτε μάλιστα οι επιδήμιοι ἁρπακτῆρες αφήνουν ορατά τα σημάδια της δράσης τους. Τρανό παράδειγμα η Λεμεσός,

εκεί όπου υψώνονται στο παραλιακό της μέτωπο ουρανοξύστες.

 

Δεν είναι πλέον μυστικό τί εξυπηρετούνε αυτά τα, αταίριαστα με τον χαρακτήρα της πόλης, κτήρια. Το ύψος του κάθε ουρανοξύστη

αντανακλά το βάθος της διαφθοράς ενός συστήματος χαμηλού εως ανύπαρκτου αναστήματος.

 

Σχεδόν κάθε διαμέρισμα έχει ως αντάλλαγμα ένα «χρυσό διαβατήριο» για την απόκτηση του οποίου έχει γίνει συνεργασία πολλών...

επιδήμιων αρπακτήρων.

 

«Ο Αριστοτέλης, γύρω στο 335 π.Χ επιστρέφοντας από την Μακεδονία στην Αθήνα , βρήκε τον Ξενοκράτη να διευθύνει την Ακαδημία. Επειδή οι ΞΕΝΟΙ

ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΤΑΝ να αγοράζουν γη , αναγκάστηκε να ΕΝΟΙΚΙΑΣΕΙ κάποια κτήματα στο άλσος του Λυκείου Απόλλωνος (κοντά στη σημερινή οδό Λυκείου)», αναφέρει ο Στέλιος Ράμφος στο βιβλίο του «Καλώς άρχειν και άρχεσθαι».

 

Αυτό αποδεικνύει και τη σωφροσύνη αλλά και τη φιλοπατρία των αρχαίων προγόνων μας. Σέβονταν τη γη τους. Δεν επιτρεπόταν να την πουλήσουν σε ξένο,

όσο επιφανής κι αν ήτανε αυτός ο κάποιος. Ήταν μια έκφανση φιλοπατρίας που εμείς δεν την έχουμε γιατί αν την είχαμε δεν θα επιτρέπαμε

αυτή την αθόρυβη εισβολή την οποία οι επιδήμιοι ἁρπακτῆρες γιόρταζαν κιόλας υψώνοντας τα ποτήρια τους εις υγείαν των επίκουρων «αγγέλων» τους ...αφού του «Θεού» το χέρι όπως ομολογούσανε ήτανε μάλλον περιττό.