Σκλαβοπάζαρα μεταναστών που επιζητούν την «Γη της Επαγγελίας»

Παγκόσμια κατακραυγή έχουν προκαλέσει οι φρικτές και κραυγαλέες μαρτυρίες μεταναστών, οι οποίοι βίωσαν κυριολεκτικά τι πάει να πει εκμετάλλευση και καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, απλά και μόνο επειδή τόλμησαν να ονειρευτούν ένα καλύτερο αύριο και να το επιζητήσουν.

Έχοντας την ελπίδα για διαβατήριο και μια «βαλίτσα» γεμάτη όνειρα στον ώμο, μετανάστες αναχωρούν από την «μαρτυρική» Λιβύη με προορισμό χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αναζητώντας, έτσι, τη «Γη της Επαγγελίας».

Στις αποκαλυπτικές μαρτυρίες μεταναστών,

διαφαίνεται ξεκάθαρα η ανύπαρκτη κυβέρνηση που «εδρεύει» στη Λιβύη, μια χώρα, η οποία έχει καταστεί ως τόπος καθημερινών βασανιστηρίων, αιχμαλωτίσεων, βιασμών και εκτελέσεων, οι ανθρώπινες αξίες και τα δικαιώματα καταπατούνται και κρύβονται κάτω από το «χαλί» για δεκαετίες.

Μαρτυρία κόλαφος, αποτελεί η ιστορία του 20χρονου, Ibrahim, ο οποίος ταξίδεψε στη Λιβύη με σκοπό την αναζήτηση εργασίας και κατέληξε να απαχθεί και να πωληθεί σαν ένα κομμάτι κρέας.

Μάλιστα, στην μαρτυρία του διηγείται ένα φρικιαστικό περιστατικό, όπου έπρεπε να θάψει πτώματα Αφρικανών τα οποία σκότωσε το αφεντικό του. "Ο αφέντης μου ήταν μεθυσμένος, και έτσι φώναξε μερικούς Αφρικανούς στο φορτηγό του και τους σκότωσε. Έπειτα με διέταξε να μαζέψω τα πτώματα και να τα θάψω. Ήταν πολύ τρομοκρατικό".

Αυτό βεβαίως, ήταν μόνο η αρχή για τον γολγοθά του 20χρονου, καθώς ένα χρόνο αργότερα τα βασανιστήριά του συνεχίζονταν. Αυτή τη φορά, πρωταγωνιστές στο «έργο τρόμου» του, ήταν μια ομάδα από νταήδες. «Με χτυπούσαν αδιάλειπτα με μια σιδερένια ράβδο, ενώ παράλληλα με βιντεοσκοπούσαν με σκοπό να αναγκάσουν την οικογένειά μου να τους δώσει χρήματα με αντάλλαγμα την ελευθερία μου. Αυτό συνέβαινε επί μήνες… Ήταν εφιαλτικό».

Ο Ibrahim, ωστόσο, δεν είναι ο μόνος μετανάστης, ο οποίος κακοποιήθηκε και πωλήθηκε ως σκλάβος για να κάνει κάθε βαριάς μορφής εργασία, γνωστή και ως «donkey job».

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί και η εξομολόγηση μιας νεαρής μητέρας στο Αl Jazeera, η οποία μετέβη από τη Σαχάρα στη Λιβύη για να προστατέψει τις κόρες της από τον ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων τους (FGM), σύνηθες φαινόμενο στην χώρα τους, αφού το ποσοστό ακρωτηριασμού γεννητικών οργάνων φτάνει το 90%.

Η ιστορία μιας άλλης κοπέλας από την Sierra Leone, της οποίας οι γονείς πέθαναν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και είχε ως κηδεμόνα της, την μονάκριβη γιαγιά της, κόβει την ανάσα. «Με ανάγκασαν να κοιτάζω την ώρα που εκτελούσαν την γιαγιά μου εν ψυχρώ. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Νόμιζα ότι επρόκειτο για εφιάλτη. Είδα τη ζωή μου να περνάει από μπροστά μου. Το μόνο που ήθελα ήταν να πάω σχολείο και να γίνω γιατρός».

Και τα τρία προαναφερθέντα πρόσωπα έχουν μια κοινή συνιστώσα. Κατάφεραν να επιζήσουν και να διασωθούν από το πλοίο, γαλλογερμανικής μη κυβερνητικής οργάνωσης, με την ονομασία «Aquarius» το οποίο έφθασε στο λιμάνι της Βαλέθνια στην Ισπανία, πριν από μια εβδομάδα, αποκαλύπτοντας τη φρίκη της καθημερινότητας εκατοντάδων, ίσως και χιλιάδων συνανθρώπων μας.

Για την ιστορία, η Ιταλία, λίγες μόνο ημέρες μετά τον σχηματισμό της νέα κυβέρνησής της, βροντοφώναξε ένα ηχηρό «όχι» στην είσοδο των μεταναστών, όπως έκανε και η Μάλτα, με αποτέλεσμα το Aquarius να περιπλανάται –υπό άθλιες συνθήκες διαβίωσης- στη Μεσόγειο για αρκετές ημέρες. Ωστόσο, το αδιέξοδο λύθηκε μετά από παρέμβαση του Επικεφαλής της ισπανικής κυβέρνησης και σοσιαλιστή, Πέδρο Σάντσεθ, ο οποίος ανακοίνωσε ότι η Ισπανία θα δεχθεί τους μετανάστες.

Το μεγάλο ερώτημα που εγείρεται είναι το εξής: Mέχρι πότε θα συνεχιστεί αυτή η μεταναστευτική κρίση, η οποία «βυθίζει» ολάκερη την Ευρώπη και οδηγεί σε διπλωματικές εντάσεις την «οικογένεια» της ΕΕ; Ας βρεθεί επιτέλους η σολομώντεια λύση.