Πώς να γιορτάσει το 52%;

Είθισται η πλειοψηφία να έχει τη νικώσα ψήφο. Έτσι στις εκλογές όποιος πάρει 50 συν μια ψήφο κερδίζει. Έτσι και στις εταιρίες ο πιο ισχυρός μέτοχος έχει υπό την ιδιοκτησία του το 51% των μετοχών. Έλα όμως που στην πραγματική ζωή τα πράγματα έχουν άλλη όψη; Έλα που το 52% του πληθυσμού της Κύπρου, σύμφωνα με στατιστικές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, είναι γυναίκες και είναι αόρατες μέσα στην κοινωνία;

Λένε ότι ο χαμένος τα παίρνει όλα. Και πράγματι

έτσι είναι, γιατί οι γυναίκες κατά πλειοψηφία επιμερίζονται περισσότερες ευθύνες εν συγκρίσει με τους άντρες, σε θέματα διαπαιδαγώγησης των παιδιών και φροντίδας των αναγκών του σπιτιού και έχουν παράλληλα μια καριέρα που τρέχει στο παρασκήνιο, βασισμένη σε σπουδές, διπλώματα, φιλοδοξίες και όνειρα. Οι στατιστικές που δημοσίευσε το Ευρωκοινοβούλιο και αφορούν τη χώρα μας ξεκάθαρα καταγράφουν 113 πτυχιούχες για κάθε 100 πτυχιούχους και το μαραφέτι του υπολογιστή επιμένει να μου κοκκινίζει τη λέξη πτυχιούχες και να την θεωρεί λάθος. Το ίδιο μου κάνει και με τη λέξη υποεκπροσώπηση και σε μια προσπάθεια να παραμείνω ήρεμη την γράφω πάλι: υποεκπροσώπηση. Είναι αυτό που βιώνουν οι γυναίκες στη χώρα μας. Με 49 άντρες βουλευτές και 7 γυναίκες βουλευτίνες, με 10 άντρες υπουργούς και μια μόνο γυναίκα υπουργίνα, με καμία γυναίκα δήμαρχο και η λίστα ατέλειωτη. Στην Κύπρο δεν έχει διεκδικήσει καμιά βουλευτίνα την προεδρεία της Βουλής και μόλις πρόσφατα, το 2013, για πρώτη φορά γυναίκες διεκδίκησαν την προεδρεία της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Αυτό που με προβληματίζει δεν είναι που οι άντρες και οι γυναίκες δεν ψηφίζουν γυναίκες. Δεν το κάνουν διότι ελλείψει γυναικείων προτύπων στα κέντρα λήψης αποφάσεων δεν έχουν συνηθίσει να βλέπουν γυναίκες σε νευραλγικά πόστα και έτσι δεν δίνουν εύκολα ψήφο εμπιστοσύνης σε γυναίκα. Αυτό που με προβληματίζει είναι πως η κοινωνία εμπιστεύεται μια γυναίκα να διαπαιδαγωγήσει ένα παιδί όταν δεν την εμπιστεύεται να νομοθετήσει για το μέλλον του; Και θέλω πολύ κάποιος ή κάποια να επιχειρήσει έστω να μου το εξηγήσει.

Απομένουν μόνο καμιά εβδομηνταριά μέρες μέχρι τις βουλευτικές εκλογές και ήδη ακούμε του κόσμου τα παραμύθια από τους μνηστήρες των βουλευτικών εδράνων. Η απροθυμία των πολιτικών κομμάτων να προωθήσουν γυναίκες και να τις προβάλουν προς τα έξω θα αιτιολογηθεί πάλι με τη γνωστή ατάκα, ‘οι γυναίκες δεν ενδιαφέρονται’. Πώς να ενδιαφερθεί αλήθεια μια νεαρή γυναίκα για τα κοινά και να διεκδικήσει μια ζωτικής σημασίας θέση; Όταν δεν υπάρχουν οι υποδομές που να της το επιτρέπουν; Όταν δεν υπάρχουν ολοήμερα σχολεία για όλα τα παιδιά ανεξαιρέτως και όταν η βρεφονηπιακή φροντίδα είναι αποτρεπτικά δαπανηρή; Γιατί αν κάνουμε την αυτοκριτική μας θα δούμε ότι οι γυναίκες που ασχολούνται με τη πολιτική είναι γυναίκες άνω των 45 χωρίς εξαρτώμενα μικρά παιδιά, ή είναι γυναίκες που δεν έχουν παιδιά ή είναι γυναίκες που έχουν κάποιο μέλος της οικογένειας τους διαθέσιμο να προσέχει και να φροντίζει τα παιδιά τους. Και τα κόμματα πως έχουν μεριμνήσει για την αλλαγή αυτής της πραγματικότητας; Πως έχουν εντάξει την έμφυλη διάσταση στις θέσεις που εξαγγέλλουν; Διότι και η ποσόστωση που αναφέρουν στα καταστατικά τους, χωρίς ουσιαστική στήριξη των γυναικών με μέτρα που να τους επιτρέπουν να συμμετέχουν στα κοινά (π.χ. ολοήμερα σχολεία, πληρωμένη και περισσότερη πατρική άδεια) είναι δώρο άδωρο Η πολιτική στη χώρα μας διεξάγεται σε συλλόγους και καφενεία, συνήθως μετά τις 7 το βράδυ και αυτό είναι μια πραγματικότητα. Οι ψήφοι συλλέγονται εκεί και η επαφή με τους ψηφοφόρους γίνεται σε μεγάλο βαθμό εκεί.

Για να μπορέσει λοιπόν η κύπρια γυναίκα – εκείνο το 52% που λέγαμε πιο πάνω- να γιορτάσει τη μέρα που έχει καθιερωθεί προς τιμή της θα πρέπει να αλλάξουν πολλά στον τόπο μας. Η νομοθεσία για την μητρότητα και οι νομοθεσίες που αφορούν τα δικαιώματα της γυναίκας πάνω στο σώμα της είναι νομοθεσίες που ενεγράφησαν και προωθήθηκαν στο κοινοβούλιο από γυναίκες βουλευτίνες. Η παρουσία γυναικών στη Βουλή είναι απαραίτητη. Η Βουλή βέβαια είναι ένα από τα πολλά μέτωπα από τα οποία η γυναίκα οφείλει και μπορεί να δίνει μάχες.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε πει κάποτε ‘Στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται αλλά δεν γίνονται και πράγματα που γίνονται αλλά δεν λέγονται.’ Και πράγματι στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται αλλά δεν γίνονται όπως οι υποσχέσεις πολλών πολιτικών όταν πλησιάζει η μέρα της γυναίκας ή οι εκλογές και υπάρχουν και πράγματα που γίνονται αλλά δεν λέγονται όπως οι διαδικασίες και τα κριτήρια ή τα κίνητρα με τα οποία ορισμένα κόμματα επιλέγουν τους υποψήφιους βουλευτές και βουλευτίνες τους.

Η Λευκή Παντελή είναι ειδική σε θέματα Φύλου, μέλος του Δ.Σ. της Σοσιαλιστικής Γυναικείας Κίνησης και μέλος του Δ.Σ. της Οργάνωσης για την Προώθηση των Γυναικών στην Ευρώπη AIPFE - Cyprus @LefkiPanteli

Τα σχόλια αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι αυτή του Sigmalive.com