Όταν περί χρημάτων τον αγώναν ποιούνται…

Είπε ο Κυριάκος Μάτσης στον Κυβερνήτη Χάρντινγκ, όταν του πρόσφερε 500.000 λίρες για να προδώσει τον αρχηγό Διγενή, το γνωστό: Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα αλλά περί αρετής. Η απάντηση του Μάτση αποτυπώνει το ηθικό μεγαλείο το ήρωα και της ΕΟΚΑ. Του κώδικα αρχών και αξιών τους, που βασίζεται στη φιλοπατρία, την αξιοπρέπεια και την ελευθερία. Στη λεβεντιά.

Σήμερα ποιο είναι το μήνυμα: Περί χρημάτων των αγώνα ποιούνται! Η ηγεσία μας σπεύδει δεξιά και αριστερά, ως διεθνής ζήτουλας, για να βρει χρήματα,

προκειμένου να ξεπουληθούν οι περιουσίες των Ελληνοκυπρίων στα κατεχόμενα με τη μορφή αποζημιώσεων, κατά τρόπον ώστε να επέλθει στο βόρειο τμήμα της Κύπρου τουρκική πλειοψηφία και επί του πληθυσμού και επί του εδάφους. Για να νομιμοποιηθούν τα παράνομα τετελεσμένα της εισβολής, στο πλαίσιο του τουρκοκυπριακού συνιστώντος κράτους. Για να παραμείνει ο Βορράς εσαεί τουρκικός!

Και, όμως, αυτοί που υιοθετούν μια πολιτική πρακτική εντελώς αντίθετη από αυτήν του Κυριακού Μάτση και της ΕΟΚΑ, τόσο κατά την επέτειο της 1ης Απριλίου όσο και σε κάθε μνημόσυνο ήρωα σπεύδουν κορδωτοί, καμαρωτοί είτε να εκφωνήσουν πύρινους λόγους, κενούς όμως περιεχομένου, είτε να λιβανίσουν τη λύση της ομοσπονδίας και την παράδοση εδαφών και κυριαρχίας στον Τούρκο κατακτητή, επί τη βάσει ενός έντιμου δήθεν συμβιβασμού. Ερώτημα: Πώς μπορεί να είναι συμβιβασμός ο τεθείς από το 1956 τουρκικός και βρετανικός στόχος της ομοσπονδίας; Πώς τιμά κάποιος την ΕΟΚΑ, τους ήρωες και τον αγώνα της, το σύστημα αρχών και αξιών της, όταν η λύση της ομοσπονδίας συνιστά την ανατροπή της ιστορίας μας, της ΕΟΚΑ και του συστήματος αρχών και αξιών μας;

Τι σχέση έχει η σημερινή ηγεσία, το κομματικό δηλαδή κατεστημένο του τόπου, με την ΕΟΚΑ, τον Μάτση και τον Αυξεντίου; Αυτοί δεν έκαναν παζάρια ούτε για την πατρίδα μας, ούτε για την ελευθερία, ούτε για την ίδια τους τη ζωή. Γι' αυτό και ήταν ανίκητοι. Δεν άπλωναν αναξιοπρεπώς την παλάμη τους για να πάρουν τα ξένα αργύρια. Και δεν συμβιβάστηκαν ποτέ με τον κατακτητή στο όνομα κάποιου ψευδορεαλισμού.

Ο πολίτης δεν ζητά από το κομματικό κατεστημένο ούτε να πάρει τα όπλα να διώξει τους Τούρκους ούτε να φτάσει το μεγαλείο του Μάτση και της ΕΟΚΑ. Και να θέλει, άλλωστε, δεν μπορεί. Του ζητά το αυτονόητο: Να συμπεριφέρεται κατ' ελάχιστον με αξιοπρέπεια και να μη μαγαρίζει τον αγώνα της ΕΟΚΑ και των ηρώων της. Και ειδικότερα να μη χρησιμοποιεί ρητορικά και μόνο το σύστημα αρχών και αξιών τους, για να καλύπτει τις ενοχές και τις ντροπές του.

Εάν, μάλιστα, δεν αντέχουν οι πολιτικοί μας το βάρος της τεράστιας κληρονομιάς και του πατριωτικού χρέους που άφησαν πίσω τους ο Κυριακός Μάτσης και οι λοιποί νεκροί του αγώνα της ΕΟΚΑ, ας μην παρευρίσκονται στα μνημόσυνά τους, αφού δεν έχουν καμιά σχέση με ό,τι εκείνοι υπηρέτησαν. Και για το οποίο έδωσαν τη ζωή τους. Ας αφήσουν τις ψυχές τους να ηρεμήσουν. Ας τους σεβαστούν διά της απουσίας τους. Η σιγή είναι πιο αξιοπρεπής συμπεριφορά από τον ευτελή ρητορικό λαϊκισμό. Είναι τόσο δύσκολο; Προφανώς. Διότι, αφού δεν σέβονται οι πλείστοι εξ αυτών ό,τι οι ήρωές μας πρεσβεύουν, πώς να σεβαστούν τον εαυτό τους; Πώς να έχουν αυτοσεβασμό, όταν περί χρημάτων των αγώνα ποιούνται και ουχί, πάντως, περί αρετής.