Οι συμβολισμοί του Σταυρικού Θανάτου και οι ασεβείς

Επιμένω, γιατί το βρίσκω πολύ απρεπές ή άτοπο, να προσβάλλουμε ή να υποβαθμίζουμε αυτήν την ίδια, την εκούσια, ενσάρκωση του Ιησού σε ένα ανθρώπινο, γήινο σώμα, με αδυναμίες

Κάποιοι, ακόμη και τέτοιες μέρες, που όλοι πρέπει να εγκύψουμε με προσοχή και βαθύτατη προσπάθεια αυτεπίγνωσης, στον εσωτερικό μας κόσμο, προς βελτίωση, εξακολουθούν να είναι προκλητικοί, να προβοκάρουν, ακόμη και μιαν απλή προτροπή.

Μιλώ για ένα σύντομο post, σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης, όπου ανέβασα το εξής: «Ας απέχουμε από σαρκικές ή άλλες ηδονές, ας φανούμε εγκρατείς και ας νηστέψουμε, έστω 2-3 μέρες,

Προς ένδειξη ενός ελάχιστου σεβασμού προς τον μετουσιωθέντα Θεάνθρωπο, που κατέβηκε στη Γη για να θυσιαστεί, όχι προς δόξαν δική Του ή οποιοδήποτε άλλο λόγο, αλλά για να ξεπλύνει, να λυτρώσει, τον αμαρτωλό και πεπερασμένο άνθρωπο της ύλης και της μιζέριας. Της υποκρισίας, της απληστίας και της λαγνείας.

Και έρχονται κάποιοι, και ειρωνεύονται, λέγοντας: «Τι σχέση έχουν αυτά, με κάποιον που εγνώριζε ότι θα σταυρωθεί και επέλεξε να το πράξει;». Τι να του απαντήσεις; Τι να σκεφτείς να του πεις; Του απήντησα, με τις φτωχές μου γνώσεις, ότι όλα αυτά είναι καθαρώς συμβολικά. Διότι δεν είμαι θεολόγος.

Απλώς, ένας ανθρωπάκος είμαι, βασανισμένος, μέσα στο αμέτρητο πλήθος των αμαρτωλών. Και, εκείνος να επιμένει, σαν πνεύμα της αντιλογίας, ερωτώντας: «Και τι σημαίνει συμβολικά;»... Ε, δεν άντεξα, και του απήντησα: «Θύμισέ μου, την Πρωτοχρονιά, να σου κάνω δώρο το λεξικό Νεοελληνικής Γλώσσας, Γ. Μπαμπινιώτη...!».

Επιμένω, γιατί το βρίσκω πολύ απρεπές ή άτοπο, να προσβάλλουμε ή να υποβαθμίζουμε αυτήν την ίδια, την εκούσια, ενσάρκωση του Ιησού σε ένα ανθρώπινο, γήινο σώμα, με αδυναμίες, όπου ο πόνος είναι υπαρκτός, αλλά και αναπόδραστος, με μόνο στόχο τη Σωτηρία των δικών μας ψυχών.

«Πάτερ, άφες αυτοίς... Ου γαρ οίδασι, τι ποιούσιν...». Διαχρονικός συμβολισμός, μια απίστευτη κραυγή εναγώνιου πόνου και οδυρμού, που διδάσκει την αυτο-ταπείνωση, τη συγχώρεση, τη συνειδητή παράδοση στην οδύνη του Σταυρικού Θανάτου, κάτι ασύλληπτο για εμάς τους ανθρώπους. Ή όταν στην προσευχή Του στον κήπο της Γεσθημανής, είπε προς τον Πατέρα Θεό:

«Παρελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο», δείχνει ότι εγνώριζε τι τον ανέμενε. Λένε κάτι όλα αυτά σ' εμάς τους «χριστιανούς», που όπως διάβασα κάπου πρόσφατα «από την ώρα που θα ξυπνήσουμε το πρωί, μέχρι να πάμε για ύπνο το βράδυ, το μόνο που μας απασχολεί είναι να... περνάμε όσο το δυνατόν πιο ευχάριστα»;

Αμφιβάλλω!
Ναι, δεν διαφωνώ με αυτήν τη θεώρηση. Διότι ο Θεός δεν δημιούργησε τον άνθρωπο για να υποφέρει, αλλά για να χαίρεται μέσα στην «εν θεϊκή σοφία, δημιουργηθείσα Πλάση», υμνολογώντας το όνομά Του.

Αλλά, ξεχνάμε ότι πάντα έρχεται το τέλος. Αναπόδραστα, αμείλικτα. Και κατά την ώρα της Κρίσεως, δεν θα αναφέρουμε μπροστά στον Αιώνιο Κριτή, τι πράξαμε για να ικανοποιήσουμε τις υλικές μας ανάγκες. Δεν θα κάνουμε λόγο ή θα υπερηφανευτούμε για το πόσες σαρκικές ηδονές, ή γαστριμαργικές, απολαύσαμε.

Θα πρέπει να δώσουμε λόγο και για τις αμαρτίες, τις ακολασίες μας. Για το τι πράξαμε για να υπάρχει αρμονία δικαίου στον κόσμο τούτο. Πόσους βοηθήσαμε, πόσους παρηγορήσαμε, πόσους φτωχούς συντρέξαμε, πόσους ανήμπορους στηρίξαμε, ή ακόμη -και μην το υποτιμούμε- πόσα ζώα θρέψαμε, στεγάσαμε ή προστατέψαμε.

Δεν θα επεκταθώ. Προβληματιστείτε, ο καθένας κατά τη δική του αίσθηση και επιλογή.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΗΣ