Δικοινοτική Παιδεία: Το θέμα της αποφυγής αυτοματαίωσης

Το θέμα της δικοινοτικής Παιδείας απασχολεί κατά καιρούς, αν και αυτό γίνεται συνήθως όταν οι συνομιλίες πλησιάζουν σε συγκλίσεις. Εξ άλλου είναι γνωστός ο ρόλος της Παιδείας και του πολιτισμού ως μέσο προόδου σε χώρες και κοινωνίες που είναι υπό επανένωση. Κύριες θέσεις που ακούγονται είναι ότι πρέπει να διδάσκεται η αλληλοκατανόηση αλλά και η ανάγκη για μαθήματα αγωγής του πολίτη.

Λιγότερο προβαλλόμενες απόψεις είναι ότι πρέπει να διδάσκονται και οι αντιπαλότητες που κατά καιρούς εμφανίζονταν μεταξύ δύο κοινοτήτων, όπως σήμερα διδάσκονται οι αντίστοιχες περίοδοι στην Ευρώπη. Ακόμα

λιγότερο προβαλλόμενες είναι οι απόψεις για το θέμα της εθνικής ταυτότητας.

Θα πρόσθετα και η τήρηση θετικής στάσης προς την εθνική ταυτότητα θα έπρεπε να περιέχεται στα προγράμματα σπουδών της επανενωμένης Κύπρου. Ακόμη, πρέπει να υπάρχει μεγάλη αναφορά στην έννοια της πολιτιστικής ταυτότητας του πολίτη, που περιέχει την έννοια της εθνικής, την περηφάνια για τις κατακτήσεις της κοινότητας στην οποία ανήκει.

Για το θέμα της αγωγής του πολίτη θα πρόσθετα ότι, πέραν από τα τεχνικά της νέας δομής του κράτους, πρέπει να ενσωματωθεί και μια φιλοσοφική θεώρηση, που να δικαιολογεί πώς γίνεται ο μετασχηματισμός μιας εθνικής οντότητας σε μια πολιτική, δηλαδή πώς ο μετασχηματισμός αυτός δίνει συνέχεια και δημιουργική ανάπτυξη του πολιτισμού, των αρχών και αξιών όπου εδράζεται μια εθνική ταυτότητα.

Απ' όσο γνωρίζω, δόθηκαν οι εξηγήσεις περί μοντέλου Σοβιετικής Ένωσης (Γ. Κασουλίδης) όπου οι διάφορες εθνικότητες συνέχισαν την ύπαρξή τους στον χώρο και τον χρόνο ως μέρος ενός άλλου κρατικού σχήματος, αλλά αυτή πιστεύω έχει πολλές ασάφειες και αδυναμίες.

ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
Εκπαιδευτικός, υποψήφιος συνδικαλιστής Αλλαγής Αμμοχώστου