«Μαμά… μη με συγκρίνεις!»

Αν μπορούσε ένα παιδί νηπιακής ή/και σχολικής ηλικίας να εκφραστεί και να χρησιμοποιήσει τις κατάλληλες λέξεις, ένα τέτοιο γράμμα ίσως και να έγραφε στη μαμά του:

«Αγαπημένη μου μανούλα,

Κάθε φορά που είτε λεκτικά, είτε μη λεκτικά, με συγκρίνεις με το αδερφάκι μου ή με κάποιο άλλο παιδάκι, εγώ νιώθω χίλια κομμάτια. Νιώθω ότι πάντα πρέπει να βρίσκομαι σε μια μόνιμη υπερπροσπάθεια για να ανταποκριθώ στις προσδοκίες σου, οι οποίες κάθε φορά αλλάζουν.

Είμαι σε μια μόνιμη σύγχυση μαμά όταν νιώθω ότι με αποδέχεσαι με όρους και προϋποθέσεις. Πώς μπορώ να χτίσω την αυτοεκτίμηση μου

και να μάθω να αποδέχομαι και να φροντίζω τον εαυτό μου; Πώς να μη με κατακρίνω και να μη με βάζω στη γωνία δείχνοντας με το δάχτυλο για όποιο τυχόν λάθος κάνω; Πώς θα μπορέσω να εξελίξω τον εαυτό μου και τις ικανότητες μου όταν ποτέ δεν θα είμαι αρκετός για εσένα που είσαι το πιο σημαντικό κομμάτι της ύπαρξης μου;

Εσύ και ο μπαμπάς, είστε ό,τι πιο πολύτιμο για εμένα. Είστε τα σημεία αναφοράς μου και οι εξωτερικοί ρυθμιστές των συναισθημάτων μου. Ίσως τη σύγκριση να την έχετε βιώσει και εσείς στη δική σας παιδική ηλικία από τους δικούς σας τους γονείς γι’ αυτό και να σας βγαίνει τόσο αυτόματα. Σκεφτείτε όμως πώς νιώθατε εσείς τότε. Κάπως έτσι νιώθω κι εγώ τώρα. Συγκρίνοντας με, δεν με βοηθάτε να γίνομαι καλύτερος. Αντίθετα, κάθε φορά που με συγκρίνετε νιώθω και λιγότερο επαρκής και αποδεκτός. Σαν να πρέπει να αποδεικνύω κάθε λεπτό την αξία μου για να νιώθω ότι με αγαπάτε…

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο www.kidsgo.com.cy