Κυπριακό: Ρεαλισμός και Δημοκρατία

Ήταν Απρίλιος του 2004 όταν ο Ελληνισμός της Κύπρου, κατά 76% ψήφισε εναντίον του επαίσχυντου Σχεδίου Ανάν ενός σχεδίου που αποτελούσε δρόμο προς την επιβολή Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας στο νησί μας.

Παρά το γεγονός ότι μπροστά στην Κυπριακή Δημοκρατία εμφανιζόταν μία χρυσή ευκαιρία, εντούτοις το νομιμοποιητικό χαρτί απεμπλοκής από τη συγκεκριμένη βάση λύσης έμεινε στα συρτάρια του Προεδρικού Μεγάρου.

Έκτοτε, όλοι όσοι βρισκόμαστε στο στρατόπεδο που διαφωνεί με τη ΔΔΟ και προκρίνει τη λύση

του Ενιαίου Κράτους έχουμε ακούσει πολλά. Κυρίως όμως έχουμε ακούσει τους υποστηρικτές της ΔΔΟ να αυτοπαρουσιάζονται ως ρεαλιστές και υπέρμαχους της δημοκρατίας.

Στην πραγματικότητα όμως, η συγκεκριμένη βάση λύσης όχι απλά καταπατά τους βασικούς κανόνες της Δημοκρατίας, αλλά δεν έχει και καμία σχέση με τον πολιτικό ρεαλισμό όπως αυτός περιγράφεται στο έργο του Θουκυδίδη για τον Πελλοπονησιακό πόλεμο πριν από κάποιες χιλιάδες χρόνια. Ο αρχαίος Έλληνας ιστορικός εξηγεί το ζήτημα των διεθνών σχέσεων με μία πολύ απλή πρόταση: «o ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύνατος υποχωρεί όσον του επιβάλλει η αδυναμία του».

Πολιτικός Ρεαλισμός

Κατανοώντας τα συμπεράσματα που εξάγει ο Θουκυδίδης, βρισκόμαστε στο σημερινό σημείο να αναρωτιόμαστε εάν ονομάζεται Ρεαλισμός να θεωρούμε ότι η Τουρκία, με την επεκτατική της πολιτική των τελευταίων δεκαετιών θα συμμορφωθεί σε οποιαδήποτε συμφωνία που θα συναφθεί με την Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία μετά τη λύση δεν θα υπάρχει.

Αναρωτιέμαι εάν είναι πολιτικός ρεαλισμός να θεωρούμε ότι το Κυπριακό μπορεί να λυθεί σε μία βάση, η οποία δεν έχει εφαρμοστεί πουθενά αλλού στον κόσμο εκτός από την πρώην Γιουγκοσλαβία που οδήγησε σε ένα αιματηρό εμφύλιο και στην Αφρική την περίοδο του «Απαρχάιντ».

Αναρωτιέμαι πόσο ρεαλιστική θεωρείται μία λύση η οποία συζητείται για πάνω από 40 χρόνια, χωρίς καμία ουσιαστική πρόοδο. Το μόνο που επιτεύχθηκε τα τελευταία χρόνια ήταν η περαιτέρω ενίσχυση της κατοχικής παρουσίας στο νησί και η αύξηση των διεκδικήσεών της.
Δημοκρατία

Σχετικά με το δεύτερο ζήτημα του σημερινού άρθρου και κατά πόσον η λύση της ΔΔΟ είναι δημοκρατική, θεωρώ πως αυτό δεν μπορεί να τεθεί προς αμφισβήτηση. Η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία είναι λύση ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ.

Πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί μία λύση που 4 ψήφοι Ελληνοκυπρίων μετρούνται το ίδιο με 1 Τουρκοκύπριου; Πού πάει η αρχή «ένας άνθρωπος = μία ψήφος»;

Πόσο δημοκρατική είναι μία λύση που διαχωρίζει τους πολίτες ενός νησιού στη βάση της θρησκευτικής και εθνικής τους πεποίθησης και καταγωγής;

Σε ποιο δημοκρατικό κράτος το 18% εκλέγει Πρόεδρο έναντι του 82%, καταπατώντας κάθε αρχή πλειοψηφίας;
Σκοπός του παρόντος άρθρου είναι να αναδείξει τις αδυναμίες του ομοσπονδιακού «στρατοπέδου», μέσα σε λίγες μόνο γραμμές. Η Τουρκία έχει θέσει ως ξεκάθαρο στόχο τον πλήρη έλεγχο της Κύπρου. Η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία θα ανοίξει την πόρτα προς την πλήρη τουρκοποίηση του νησιού.

Ο Ελληνισμός της Κύπρου οφείλει για μία ακόμη φορά να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να προστατεύσει την Κυπριακή Δημοκρατία, ως τη μοναδική ασπίδα προστασίας μας. Η οποιαδήποτε προσπάθεια για επίλυση του Κυπριακού σε αυτή τη βάση θα οδηγήσει σε ανεπανόρθωτα προβλήματα για την επιβίωσή μας ως Λαό και θα οδηγήσει στο οριστικό τέλος της παρουσίας του Ελληνισμού στο νησί.

*Αναπληρωτής Εκπρόσωπος Τύπου ΕΛΑΜ / Δημοτικός Σύμβουλος Λάρνακας