Κραυγή απόγνωσης μάνας αυτιστικού-Γολγοθάς μιας μονογονιού

Το δικό της δράμα ζει τα τελευταία χρόνια η S.T., που είναι από το Ιράν και ζει τα τελευταία 29 χρόνια στην Κύπρο.

Αφορμή για να δει το σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας, στάθηκε η ιδιαιτερότητα του μοναχογιού της, F., ο οποίος γεννήθηκε πριν από 16 χρόνια στην Κύπρο.

Η S.T. μεγάλωσε στην ουσία μόνη της τον 16χρονο, σήμερα, γιο της, λόγω του χωρισμού από τον σύζυγο και πατέρα του παιδιού

Έκτοτε, παλεύει να προσφέρει μια κανονική και φυσιολογική ζωή στον γιο της, πράγμα που δεν καταφέρνει, λόγω κυρίως της μη ικανοποιητικής εκπαίδευσης που παρέχει το κράτος στο παιδί της.

Ειδικότερα, το παιδί διαγνώστηκε σε ηλικία 4 περίπου ετών με «διάχυτη εξελικτική διαταραχή», «συμπεριφορικές δυσκολίες» και με «αυτιστικά χαρακτηριστικά».

Το παιδί γεννήθηκε σε δίγλωσσο περιβάλλον και η επικοινωνία κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής του διεξαγόταν στα Φαρσί και τα Αγγλικά. Από το 2006, και το διαζύγιο των γονιών του, αποκλειστική γλώσσα επικοινωνίας του ιδίου με το περιβάλλον του είναι η αγγλική, ενώ η επαφή του παιδιού με την ελληνική γλώσσα είναι πολύ μικρή.

Η S.T. μίλησε στο SigmaLive και άνοιξε την καρδιά της αναφορικά με την κατάσταση του παιδιού της. Το μόνο που ζητά, όπως δηλώνει, είναι μια φυσιολογική ζωή, σε ένα περιβάλλον που έχουν όλα τα παιδιά, μιας και όλοι έχουν δικαίωμα, όπως δηλώνει, στην εκπαίδευση.

Λόγω του γεγονότος ότι το παιδί πρέπει, βάσει και σχετικής παρέμβασης από ειδικό ψυχολόγο, να ζει σε ένα αγγλόφωνο περιβάλλον, η S.T. ζητά από το κράτος και το Υπουργείο Παιδείας όπως συνδράμουν στην παροχή δωρεάν επιχορηγημένης εκπαίδευσης του F. σε ιδιωτικό σχολείο, όπου κύρια γλώσσα είναι η αγγλική.

«Δεν θα τα παρατήσω, μέχρι να δικαιωθώ.. τυγχάνουμε διάκρισης στην Κύπρο.. εγώ τα πέρασα όλα μόνη μου», αναφέρει η S.T.

Για τον λόγο αυτό, έχει προβεί σε δεκάδες επιστολές τόσο στο αρμόδιο Υπουργείο όσο και στην Επίτροπο Διοικήσεως και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Σχετικό είναι το απόσπασμα από την έκθεση της τότε Επιτρόπου, Ελίζας Σαββίδου.

Το εκπαιδευτικό πλαίσιο του F. άλλαξε αρκετές φορές μορφή, για λόγους που σχετίζονται με τη γλώσσα επικοινωνίας του παιδιού, την οικονομική δυνατότητα της οικογένειας και τις παρεχόμενες εκπαιδευτικές υπηρεσίες. Στην ηλικία των έξι ετών, εγγράφηκε στο Νηπιαγωγείο Ακροπόλεως στη Λευκωσία, η φοίτησή του, όμως, εκεί, διεκόπη με πρωτοβουλία της μητέρας του, η οποία διαπίστωσε τις δυσκολίες του παιδιού της να αντεπεξέλθει, ακαδημαϊκά και διαπροσωπικά, σε ελληνόφωνο περιβάλλον.

Από τότε, η κα. T. καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια να εξασφαλίσει την πρόσβαση του F. σε αγγλόφωνα ιδιωτικά σχολεία. Εξαιτίας οικονομικών δυσκολιών που αντιμετώπισε η κα. T. λόγω της μη σταθερής λήψης δημοσίου βοηθήματος από τις Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας, η φοίτηση του F. από το τελευταίο ιδιωτικό σχολείο όπου φοιτούσε, διεκόπη.

“Έκανα δάνεια για να ανταπεξέλθω.., δεν είχα άλλα λεφτά και γι' αυτό ο F. έμεινε σπίτι για τρία ολόκληρα χρόνια…», αναφέρει η μητέρα του F.

Η Εκπαιδευτική Ψυχολόγος εισηγείται, επιπλέον, και τη διεξαγωγή της εκπαίδευσης του F. στα αγγλικά, «καθώς είναι η μόνη γλώσσα που μιλά και η μόνη γλώσσα στην οποία έχει δεχτεί εκπαίδευση έως τώρα».

Αναφέρει, επιπρόσθετα, ότι ο F. «παρουσιάζει πολύ σοβαρές μαθησιακές δυσκολίες στην αγγλική γλώσσα, οπότε στην παρούσα φάση, που ακόμα δεν έχει μάθει να διαβάζει και να γράφει στα αγγλικά, θα ήταν πολύ δύσκολο να μάθει να διαβάζει και να γράφει ελληνικά, τα οποία ούτε καν μιλάει ούτε τα ακούει στο περιβάλλον του».

Τι εισηγήθηκε τότε η Επίτροπος

Στα συμπεράσματα και στις εισηγήσεις της, η Επίτροπος αναφέρει:

Στην υπό εξέταση περίπτωση, οι διαπιστώσεις σε σχέση με τις μαθησιακές και ψυχοκοινωνικές ανάγκες του F., σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η γλώσσα επικοινωνίας του παιδιού είναι μόνο η αγγλική, αποτελούν στοιχεία που επιβάλλουν την κατάλληλη κρατική παρέμβαση, ώστε, αφενός να επιτυγχάνεται η πραγμάτωση του δικαιώματος του παιδιού στην εκπαίδευση και συνακόλουθα η ισότιμη συμμετοχή του στην κοινωνία, ευρύτερα, και, αφετέρου, να αποκλειστεί στον μέγιστο δυνατό βαθμό το ενδεχόμενο αρνητικού επηρεασμού του παιδιού ή/και επιβάρυνσης των δυσκολιών που αυτό ήδη αντιμετωπίζει.

Η παρούσα περίπτωση αποτελεί, όντως, πρόκληση για το κράτος, δεδομένου του ελληνόφωνου περιβάλλοντος της δημόσιας εκπαίδευσης.

Δεν μπορώ, όμως, να θεωρήσω υπερβολικό το αίτημα της μητέρα του F. για στήριξη και συνδρομή του παιδιού της, προκειμένου να διασφαλιστεί το νομοθετικά κατοχυρωμένο δικαίωμά του στην εκπαίδευση και να καταστεί αυτό, ισότιμο μέλος του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου.

Καθίσταται, δε, προφανές, ότι για την επίτευξη των πιο πάνω, είναι αναγκαία η χρήση της αγγλικής γλώσσας στην επικοινωνία με το παιδί.

Είναι, ως εκ τούτου, αξιοσημείωτο, κατά την άποψή μου, ότι η απόφαση της Επαρχιακής Επιτροπής Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης αναφορικά με την ένταξη του F. σε ειδική μονάδα ειδικού σχολείου, φαίνεται να μην συνεκτιμά ή να απομονώνει τις ιδιαίτερες γλωσσικές περιστάσεις του F., αντίθετα, μάλιστα, και με τη σχετική σύσταση της Εκπαιδευτικής Ψυχολόγου που προέβη στην αξιολόγηση του παιδιού.

Για ευνόητους λόγους δεν δημοσιεύονται ολόκληρα τα ονόματα της μητέρας αλλά και του 16χρονου αγοριού.