Η… πατριωτική δημοσιογραφία

Μ Ε ΠΟΛΛΗ προσοχή, περισσότερη αγάπη και πολύ περισσότερη περίσκεψη ακούσαμε κι ύστερα αναστοχαστήκαμε βαθύτερα όλα τα επιχειρήματα εκείνης της καλοπροαίρετης συναδελφικής γνώμης η οποία αποφαίνεται, εν είδη προτροπής για σκέψη, ότι «η καλή δημοσιογραφία δεν έχει πατρίδα». Με σαφώς υπονοούμενη την προτροπή ότι, περίπου, «ο καλός δημοσιογράφος δεν πρέπει να είναι πατριώτης, ούτε και να προκρίνει ως πρώτιστα τα συμφέροντα της δικής του πατρίδας, αλλά να κρίνει και των άλλων πατρίδων τα συμφέροντα». Και, άρα, ποιο είναι το ορθότερο και για όλους συμφερότερο; Και με βάση ποια, άραγε, οικουμενικώς επωφελέστερα κριτήρια; Διαχρονικώς θεμελιωμένα σε πανανθρώπινες, σταθερές, κοινώς αποδεκτές και υμνολογούμενες αξίες; Αυτές οι τελευταίες, βεβαίως, ως η λυδία λίθος του συνόλου των στοχασμών.

Ο Δ Η Γ Ο Υ Μ Α Σ Τ Ε στο συμπέρασμα ότι: Όλα τα επιχειρήματα και όλα τα οικουμενικώς επωφελέστερα κριτήρια συνηγορούν και υποδεικνύουν το αντίθετο: Πρωτίστως η καλή δημοσιογραφία θα πρέπει να έχει πατρίδα. Να γνοιάζεται προπάντων για την πατρίδα. Να είναι πατριωτική. Για την καλυτέρευση της πατρίδας της αενάως να αγωνίζεται. Προκειμένου να συμβάλλει ώστε να καταστεί τόσο καλή κι αγαπητή ώστε ν’ αποτελεί οικουμενικώς υπόδειγμα και για όλων των άλλων τις πατρίδες.

Παράδειγμα προς μίμηση. Σ’ έναν κόσμο αλληλοσεβασμού όλων των πατρίδων. Με λυδία λίθο, πάντα, τι άλλο εκτός απ’ τις αξίες της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της αλληλεγγύης για κοινωνική δικαιοσύνη κι ευημερία και κράτος δικαίου σε κάθε κράτος. Ασφαλείς προϋποθέσεις για περισσότερη και διαρκέστερη ειρηνική συνύπαρξη. Είναι το αντίστοιχο εκείνου που λέγαμε πριν χρόνια ότι «δεν μπορεί κανείς να είναι καλός διεθνιστής, αν δεν είναι κιόλας καλός εθνιστής»…

Κ Α Ι ΕΑΝ για όλες αυτές τις σταθερές και θεμελιακές αξίες, πρωτίστως, δεν μάχεται στη δική του πατρίδα, ενάντια στις… συμπατριώτισσές του Εξουσίες, ο κάθε δημοσιογράφος, ώστε να την καταστήσει πατρίδα ελευθερίας, δημοκρατίας, δικαιοσύνης και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με ποια προσόντα θα διεκδικήσει, άραγε, το οικουμενικό του βεληνεκές; Εάν δεν μάχεται ενάντια σε όση αδικία υφίσταται από ξένους η δική του πατρίδα, ενάντια σε όση επιτόπια αδικία υπάρχει στη δική του πατρίδα, με τι μούτρα θα δημοσιογραφεί για τις αδικίες σε άλλων τις πατρίδες και στην οικουμένη; Νομίζαμε ότι όλ’ αυτά ήσαν ανέκαθεν αυτονόητα κι επαρκώς κεκτημένα στη δημοσιογραφική σκέψη και πρακτική. Φαίνεται όμως ότι χρειάζονται ξανά φρεσκάρισμα.
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ

ΕΡΩΤΗΣΗ
Εάν υπολογίσουμε πόσο λειψή κι ανεπαρκής είναι - λόγω κυρίως της έλλειψης προσωπικού που πλήττει την Αστυνομία - η αστυνόμευση της τροχαίας και πόσο απουσιάζει ο διαρκής κι αυστηρός έλεγχος των τροχαίων παραβάσεων, μπορούμε άραγε να σκεφτούμε ότι είναι από θαύμα που δεν θρηνούμε περισσότερα θύματα του Τροχαίου Χάροντα;
Λάζ.Α.Μαύρος