Η Κύπρος έχει ανάγκη τα δικά της ΦΤΕΡΑ

Στον απόηχο της παρέλασης για την 59η επέτειο της Κυπριακής Ανεξαρτησίας και των καθιερωμένων πολιτικών δηλώσεων, άρχισε ένας καταιγισμός σχολίων για τη ματαίωση της συμβολικής συμμετοχής μαχητικών αεροσκαφών της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας. Σχόλια απογοήτευσης, ανασφάλειας, «προδοτικών» χειρισμών των πολιτικών ταγών, καταρράκωσης του ηθικού του λαού και των προσδοκιών από τη Μητέρα Πατρίδα.

Κυριάρχησαν αμείλικτα ερωτήματα, όπως «γιατί δεν ήλθαν τα Ελληνικά Φτερά;», «Ποιος έδωσε την εντολή ματαίωσης, η ελληνική ή η κυπριακή πλευρά;», «Ποιος αποδείχθηκε ανάξιος των προσδοκιών του απανταχού

Ελληνισμού, ο Μητσοτάκης ή ο Αναστασιάδης;», «Είναι αυτός ο χειρισμός ακόμα μια πράξη πολιτικού κατευνασμού ενάντια στην τουρκική προκλητικότητα;», «Υποχωρήσαμε σε τουρκικές απειλές για αναχαίτιση όπως αναγράφεται σε τουρκικά δημοσιεύματα;».

Συμβολική και με μηνύματα προς πολλαπλούς αποδέκτες η υπερπτήση αεροσκαφών της Πολεμικής Αεροπορίας κατά τους εορτασμούς της Κυπριακής Ανεξαρτησίας. Καταρρίπτει το επιχείρημα «η Ελλάδα κείται μακράν» και δηλώνει την αποφασιστικότητα της εκάστοτε Ελληνικής Κυβέρνησης να παρέχει στον Ελληνισμό της Κύπρου, πέραν της διπλωματικής, και στρατιωτική υποστήριξη, όταν απειλείται με αφανισμό ή προκαλούνται κατάφωρα τα κυριαρχικά του δικαιώματα. Συμβολική, επίσης, και με πολλαπλά μηνύματα η παρουσία του Υπουργού Εθνικής Άμυνας, του Αρχηγού Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας και η συμμετοχή της ΕΛΔΥΚ στην παρέλαση, δηλώνοντας «το όμαιμον και το ομόγλωσσον, το ομόθρησκον και το ομότροπον».

Τα αμείλικτα, όμως, ερωτήματα και η παραφιλολογία που αναπτύχθηκε για την αισθητή απουσία των ελληνικών F-16 από τη φετινή παρέλαση εκτροχιάζουν το ακανθώδες ζήτημα της αμυντικής θωράκισης της Κύπρου από την ουσιαστική του διάσταση. Ασχολούμαστε με το δένδρο και εγκαταλείπουμε ολόκληρο το δάσος, που είναι η συγκρότηση μιας αυτόνομης δύναμης Στρατιωτικής Αποτροπής σε ξηρά, θάλασσα και αέρα. Την υποστήριξη της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας και του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού την χρειαζόμαστε ουσιαστική και έμπρακτη σε κοινές ασκήσεις και κοινούς επιχειρησιακούς σχεδιασμούς, για αντιμετώπιση της κοινής τουρκικής απειλής. Έχουμε, όμως, πρωταρχική υποχρέωση να κτίσουμε τη δική μας δύναμη αποτροπής και μετά να αναζητούμε την υποστήριξη συμμάχων (Ελλάδας, Ισραήλ, Γαλλίας), των οποίων τα συμφέροντα συγκλίνουν στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.

Η υλοποίηση της Αμυντικής Στρατηγικής ενός αυτόνομου και κυρίαρχου κράτους είναι νόμιμο δικαίωμα κατοχυρωμένο από τον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και ουδόλως αποτελεί πρόκληση ή δυναμιτισμό των διπλωματικών προσπαθειών επίλυσης του κυπριακού προβλήματος. Η απειλή, όμως, είναι ορατή και εκφράζεται καθημερινά παντοιοτρόπως και απροκάλυπτα σε όλα τα επίπεδα πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας της Τουρκίας, με αποκορύφωμα τη φραστική απειλή από την ηγέτιδα του εθνικιστικού κόμματος, Μεράλ Ακσενέρ, «Η Αϊσιέ θα πάει ξανά διακοπές αν χρειαστεί». Οι προθέσεις της Τουρκίας για λύση που να της εξασφαλίζει πλήρη κυριαρχία στον Βορρά και συγκυριαρχία στον Νότο είναι εξόφθαλμες. Σε τελική ανάλυση, η Τουρκία, υλοποιώντας την επεκτατική της στρατηγική σε βάρος των αδυνάμων γειτόνων, πατρονάρει τόσο την ΑΟΖ όσο και το FIR της Κυπριακής Δημοκρατίας. Βασική και αταλάντευτη επιδίωξή της είναι η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και το πατρονάρισμα του νέου μορφώματος.

Βασική προϋπόθεση για την άσκηση αποτρεπτικής άμυνας και διασφάλισης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο FIR και την ΑΟΖ είναι η απόκτηση από την Κυπριακή Δημοκρατία μιας μικρής δύναμης αεροσκαφών αναχαίτισης. Μια δύναμη 10 μαχητικών αεροσκαφών, είναι ικανή να λειτουργήσει αποτρεπτικά και να ασκεί πολιτική παρουσίας στον εναέριό μας χώρο, ώστε «η Αϊσιέ να ξανασκεφτεί αν θα πάει ξανά διακοπές χωρίς να πληρώσει το ανάλογο τίμημα». Ασφαλώς και είναι ουτοπία να πιστεύουμε ότι με δέκα αεροσκάφη θα ανατρέψουμε την ισορροπία δυνάμεων και θα νικήσουμε κατά κράτος την τουρκική πολεμική μηχανή. Όπως, επίσης, είναι ουτοπία να πιστεύουμε ότι στο στάδιο της αποτροπής και της διαπραγματευτικής διαδικασίας θα έχουμε στη φαρέτρα μας την αεροπορική υποστήριξη φιλίων ή συμμαχικών χωρών.

Το κόστος απόκτησης 10 αεροσκαφών, που κυμαίνεται στο ένα δισεκατομμύριο, δεν είναι απαγορευτικό για την οικονομία του τόπου υπό το φως των σημερινών δεδομένων του χορού των δισεκατομμυρίων που εξανεμίζονται για την εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος της διαφθοράς και της διαπλοκής. Πρέπει, επιτέλους, η Πολεμική μας Αεροπορία να αποκτήσει τα ΔΙΚΑ της ΦΤΕΡΑ, για να επιτελέσει την αποστολή της, που είναι η διαφύλαξη του εναερίου χώρου και των ειδικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Αποστολή που καθορίζεται στη θεσμοθετημένη από το Υπουργικό Συμβούλιο Αμυντική Στρατηγική της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η Πολεμική μας Αεροπορία διαθέτει σήμερα άριστες υποδομές, με μιαν Αεροπορική Βάση που κρίθηκε επαρκής για την εξυπηρέτηση μαχητικών αεροσκαφών από Αμερικανούς, Ρώσους, Γερμανούς, Γάλλους και την Ευρωπαϊκή Στρατιωτική Επιτροπή. Επίσης διαθέτει άριστα καταρτισμένο ανθρώπινο δυναμικό, που διακρίνεται και πρωτεύει κατά τη φοίτησή του στις Στρατιωτικές Σχολές και αποτελεί τον πολλαπλασιαστή ισχύος της. Εναπόκειται στην Πολιτεία να κεφαλαιοποιήσει αυτό το ανθρώπινο δυναμικό και να επιδείξει την πολιτική βούληση, ώστε, παράλληλα με τη διπλωματία και τον διάλογο, να επενδύσει και στον παράγοντα κρατικής ισχύος που λέγεται Άμυνα και Ασφάλεια. Παράλληλες αποφάσεις πρέπει να ληφθούν και για το Πολεμικό Ναυτικό με την απόκτηση εξοπλισμένων ναυτικών μονάδων ικανών να ασκήσουν την αποτρεπτική αμυντική στρατηγική σε όποιον επιβουλεύεται ή αμφισβητεί τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στα χωρικά μας ύδατα και στην ΑΟΖ.

Σωστή η πρόθεση της ελληνοκυπριακής πλευράς να προσέρχεται με πνεύμα καλής θέλησης σε διάλογο για ειρηνική επίλυση του προβλήματος. Όμως οι οδυνηροί συμβιβασμοί και οι συνεχείς υποχωρήσεις για κατευνασμό του θηρίου έχουν τα όριά τους και τις κόκκινες γραμμές τους. Χωρίς επαρκή Αμυντική Θωράκιση, ισχυρή ως αποτρεπτικό παράγοντα ασφάλειας, θα συρόμαστε από διαπραγμάτευση σε διαπραγμάτευση, με το πιστόλι στον κρόταφο και απογυμνωμένοι, όπου θα τηρηθεί κατά κανόναν η διαχρονική Θουκυδίδεια αρχή διαπραγματεύσεων: «Ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί όσο του επιβάλλει η αδυναμία του».

*Υποπτέραρχος Γαβριήλ Δημητρίου, Τέως Διοικητής Αεροπορίας Εθνικής Φρουράς