Ενδιάμεσος ξενιστής μιας τοξικής εκλογής

Τον Νιαζί Κιζικιουλέρ τον γνώρισα μέσα από μια πρωτόγνωρη εμπειρία των φοιτητικών μου χρόνων, μια εμπειρία που σφράγισε και την μετέπειτα πορεία αυτού του τόπου. Γιατί, μπορεί το σχέδιο Ανάν να μας εμφανίστηκε το 2002 αλλά οι μεθοδικοί εμπνευστές του το εξύφαιναν χρόνια πριν μέσα από καλά μεθοδευμένες και μελετημένες δράσεις σε πολλά επίπεδα. Η γενιά των φερέλπιδων επιστημόνων στις ΗΠΑ οι οποίοι φοιτούσαν με υποτροφίες του Fulbright βίωναν πρωτόγνωρες καταστάσεις μέσα από πειραματικά και φτιαχτά μοντέλα συνύπαρξης Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων

Ως εμβληματικό σημείο αναφοράς αυτών των μεθοδεύσεων υπήρξε ένα πολύ καλά μελετημένο συνέδριο με θεματολογία «Η Κύπρος και οι άνθρωποι της» με φορέα φιλοξενίας – ω τραγική ειρωνεία – την Έδρα «Γιώργος Σεφέρης» για Νεοελληνικές Σπουδές στο Harvard. Έκπληκτοι βλέπαμε με δέος το θρυλικό μας πανεπιστήμιο να ανοίγει διάπλατα τις πύλες του και να επιστρατεύει σημαντικές υποδομές του για να αναδειχθεί – έτσι πιστεύαμε τρομάρα μας - το τραγικό μας εθνικό πρόβλημα. Ζήσαμε όμως μέσα σε λίγες μέρες την τραγικότητα μας σε όλο της το μεγαλείο όταν ψυχολόγοι ήλθαν να μας διδάξουν και να μας υποβάλουν πως το πρόβλημα μας ήταν στην ουσία του ψυχολογικό και πως η επίλυση του όφειλε να εδράζεται σε στρατηγικές «επίλυσης συγκρούσεων», αφού προηγουμένως αποδεχόμασταν την «παθογένεια» μας μέσα από ένα αυτομαστίγωμα και μια διαδικασία ανάλογη με αυτή που διέρχεται κάποιος που θέλει να απαλλαγεί από μια τοξική εξάρτηση: να παραδεχθείς το πρόβλημα σου, να το αποδεχθείς και μετά να μπεις στην «ομάδα» για να το επιλύσεις.

Έχοντας πολυποίκιλη δράση στα Εθνικά μας θέματα διατηρούσαμε ακόμη την ψευδαίσθηση πως και η κυβέρνηση πίσω στην πατρίδα αγωνιζόταν για απαλλαγή από την κατοχή, επιστροφή των προσφύγων στα σπίτια τους, αναδόμηση της δημοκρατίας και αποκατάσταση της δημογραφικής αλλοίωσης που είχε επιφέρει η εισβολή. Περιμέναμε δε πως θα βλέπαμε στη Βοστώνη για πρώτη φορά ακαδημαϊκούς από το νεοσύστατο τότε Πανεπιστήμιο Κύπρο να αγωνίζονται στην έδρα του ιμπεριαλισμού για τα δίκαια του Κυπριακού λαού. Και κυρίως, περιμέναμε με λαχταρά και δέος να συναντήσουμε Τουρκοκύπριους οι οποίοι, όπως αφελώς πιστεύαμε οι αδαείς, θα ένωναν τις δυνάμεις τους μαζί μας στον άνισο αγώνα κατά του Τούρκου εισβολέα και σφετεριστή των νεανικών μας πόθων. Οι ψυχρολουσίες όμως άρχισαν από νωρίς να συσσωρεύονται και η κατάπληξη κορυφώθηκε με τις επιστημονικές καταθέσεις ενός φερέλπιδος Τουρκοκύπριου λέκτορα του Πανεπιστημίου Κύπρου ο οποίος είχε στο μεταξύ παραδεχθεί κομπάζοντας πως κατείχε τρία διαβατήρια – Κυπριακό, Τουρκικό και ψευδοκρατικό- οι οποίες εν ολίγοις διέγραφαν και λοιδορούσαν την Ελληνικότητα των Ελληνοκυπρίων, οι οποίοι σύμφωνα με τον αμετροεπή Τουρκοκύπριο «σοφό», ήταν κάποιοι Χριστιανοί που βρέθηκαν στην Κύπρο και που μετά την εθνεγερσία του 1821 αποφάσισαν πως ήθελαν να λέγονται Έλληνες (!). Οι επιστημονικές αναλύσεις έβριθαν φυσικά από ιστορικές ανακρίβειες και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για τον Μακάριο κυρίως και άλλες ιστορικές προσωπικότητες της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Τα χρόνια πέρασαν και ο τρικέφαλος Τουρκοκύπριος πανεπιστημιακός ανήλθε τις βαθμίδες άνετα καθότι βασικό του επιχείρημα – όπως και όταν πρωτοπροσλήφθηκε στο ΠΚ- ήταν πως αν δεν έπαιρνε αυτό που ήθελε θα σήμαινε …δυσμενής διάκριση επειδή ήταν Τουρκοκύπριος! Δεν εννοώ, αλλοίμονο, πως δεν διέθετε τα ελάχιστα τυπικά προσόντα, αλλά η Τουρκοκυπριακή ιδιότητα ήταν ο άσσος στο μανίκι. Όπως και τώρα που μπήκε στο ψηφοδέλτιο του ΑΚΕΛ με την παντιέρα της δήθεν δικοινοτικής έκφρασης του κράτους μας, παραγνωρίζοντας όμως την οντότητα και κυριότητα αυτού του ίδιου του κράτους που τον καταξίωσε σε πανεπιστημιακό δάσκαλο και επίδοξο ευρωβουλευτή. Λέει και γράφει πολλά. Αρνείται όμως επίμονα να δηλώσει καθαρά και αβίαστα πως, ναι, την Κυπριακή Δημοκρατία είναι που θα εκπροσωπεί και τον λαό της στο σύνολό του, Ελληνοκύπριους – και ας είπε τότε στο Harvard πως λίγο πολύ πέσαμε από τον ουρανό-, Τουρκοκύπριους – που αυτοί και αν είναι που εξελίχθηκαν ιστορικά από μη Τούρκους αλλά από τους εξισλαμισθέντες λινοβάμβακους-, Αρμένιους , Λατίνους κοκ. Αλλά φευ! Θα εκπροσωπεί λέει τους Ευρωπαίους, γενικά και αόριστα! Μα δεν είναι Επίτροπος που διορίζεσαι κύριε Νιαζί μου για να μην έχεις «εθνικές ευαισθησίες» και να είσαι δεσμευμένος να χαράσσεις Ευρωπαϊκή πολιτική κατά τα συμφέροντα όλων των κρατών μελών, νοουμένου ότι δεν καταπατούνται Ευρωπαϊκές αξίες. Στο Ευρωκοινοβούλιο ειδικά, κάθε μέλος διασφαλίζει την οντότητα του ως εκπρόσωπος του κράτους-μέλους από όπου προέρχεται και ψηφίζεται. Άφησε λοιπόν, τρικέφαλε υποψήφιε τις σοφιστίες και τα …πιασάρικα περί «ολικής Κύπρου» την οποία δεν μας διευκρίνισες ακόμη πως προσδιορίζεις, και ξεκαθάρισε προς τον, κατά τα άλλα γνήσιο και αγωνιστή λαό τους ΑΚΕΛ, τίνος θα είσαι Ευρωβουλευτής. Κι αν μαζί με την Τουρκική γλώσσα που θα προπαγανδίζεις στις Βρυξέλλες θα αναλάβεις να μαζέψεις και φόρους από τους Τουρκοκύπριους για να πληρώσουμε γι’ αυτή τη γλώσσα. Είπαμε, « ολικά», σημαίνει όλοι για όλους. Όχι τα δικά μας δικά σας αλλά τα δικά σας μόνο δικά σας!

Γιατί αυτό το οποίο έχει καταντήσει τον Ακελικό ψηφοφόρο η τραγική, όπως αποδεικνύεται, επιλογή της ηγεσίας του είναι έναν κομιστή ψήφων για την εκλογή Τούρκου- και όχι πολίτη της Κυπριακής Δημοκρατίας- πλήττοντας βάναυσα την προοπτική ελάχιστης δικαίωσης αυτής της πατρίδας. Γιατί το διαχρονικό σύνθημα «μια πατρίδα, ένας λαός» διαγράφεται και αντικαθίσταται από το «ένας Ευρωβουλευτής για τον Τουρκοκυπριακό λαό». Ήδη οι αρχές και αξίες του ΑΚΕΛ καταπατούνται όταν τα κατεχόμενα έχουν γεμίσει με προσωπικές αφίσες του κυρίου Νιαζί, χωρίς το έμβλημα του ΑΚΕΛ και ενώ οι ανθυποψήφιοι του δεν έχουν ανάλογο δικαίωμα αυτοδιαφήμισης, ούτε καν στις ελεύθερες περιοχές. Και προφανώς ούτε πρόσβαση στα Τουρκο(κυπριακά) ΜΜΕ, ενώ απ’ εδώ ο κύριος Νιαζί αλωνίζει από κανάλι σε κανάλι. Μέχρι πότε θα το ανέχεται αυτό ο , κατά τα άλλα περήφανος, κόσμος του ΑΚΕΛ; Θα αφήσει μια τοξική υποψηφιότητα να αμαυρώσει τους αγώνες και την ιστορία του;

Μέλος Π.Γ. Κ.Σ. ΕΔΕΚ