Είναι κάτι παιδιά…

Που είναι θύματα άλλων παιδιών. Είναι κάτι παιδιά που δε «διασκεδάζουν» στα παιδικά πάρτι. Που δε ζουν τα νιάτα τους. Που δε χαίρονται έρωτες, συγκινήσεις, δυνατές φιλίες και αγάπη από τους συνομήλικούς τους. Είναι τα παιδιά εκείνα που η ζωή τους μετατρέπεται σε ένα αδιάκοπο μαρτύριο. Ένας αγώνας καθημερινός όχι για να φτάσουν τα υπόλοιπα παιδιά, αλλά, για να περάσουν τουλάχιστον απαρατήρητα. Η ζωή τους μία μάχη για να εξασφαλίσουν απλά την ησυχία τους.

Και είναι αυτά τα παιδιά ενταγμένα σε δημόσια σχολεία, σε

στρατόπεδα, σε τεχνικές σχολές και σε πανεπιστήμια. Δεν έχει σχέση με την ευφυία τους, την καλοσύνη της ψυχής τους, τις συνήθειες ή τις δεξιότητές τους. Γιατί θύμα παρενόχλησης και bullying μπορείς να γίνεις από τον πιο ασήμαντο λόγο. Από ένα αστείο επίθετο, μέχρι κάποιου είδους αναπηρία ή ταλέντο. Οι θύτες είναι πάντοτε συνομήλικοι, οι παρατηρητές επίσης. Οι θύτες είναι απλά κανονικά παιδιά δίχως όμως τα απαιτούμενα εφόδια συμπόνιας και εν συναίσθησης από τους γονείς τους.

Γιατί όμως εφόσον το φαινόμενο εντοπίζεται και οι αρχές έχουν γνώση του προβλήματος, μετά τον Βαγγέλη Γιακουμάκη, τον Θανάση, και τόσα άλλα περιστατικά τα οποία έχουν μέχρι στιγμής δει το φως της δημοσιότητας συνεχίζει η επανάληψή τους;

Έχουμε κατ’ αρχήν τα εργαλεία; ‘Έγινε κάποια χαρτογράφηση του φαινομένου; Έχουμε μέσα σε κάθε σχολείο κάποιο άτομο εκπαιδευμένο στη διαχείριση αυτών των περιστατικών; Έχουμε ανοικτή γραμμή 24 ώρες που να είναι γνωστή σε κάθε μαθητή και κάθε μαθήτρια όπου εκεί να μπορεί ανώνυμα να προβεί σε καταγγελία και να ζητήσει βοήθεια;

Θέλουμε να εμπλακούμε αρμοδίως με το θέμα αυτό ή μήπως βολεύει περισσότερο μία εθιμοτυπική συνάντηση με τον αρμόδιο Υπουργό και η σύσταση μίας διεπιτροπής και καθαρίσαμε;

Πριν από μερικές εβδομάδες ένα παιδί χάθηκε «διασκεδάζοντας» σε παιδικό πάρτι. Από τα μέχρι στιγμής στοιχεία γνωρίζουμε ότι το παιδί ήταν θύμα bullying στο σχολικό του περιβάλλον καθώς επίσης και ότι κατανάλωσε μεγάλη ποσότητα αλκοόλ. Η τηλεόραση του Alpha έχει εξασφαλίσει και προβάλει τρία διαφορετικά περιστατικά τα οποία δε προκαλούν μόνο προβληματισμό αλλά και οργή. Πόσα άλλα να υπάρχουν άραγε; Πόσα βίντεο να έχουν κυκλοφορήσει από καψόνι που βολικά θα βαφτίσουμε εφηβικό αστείο για να έχουν όλοι τη συνείδηση ήσυχη και καθαρή;

Μετά όμως και την προβολή του ρεπορτάζ για ποιο λόγο δεν έχει αναλάβει μέχρι στιγμής ο Γενικός Εισαγγελέας μία αυτεπάγγελτη έρευνα για τις συνθήκες θανάτου του παιδιού; Γιατί κλείνουμε τα μάτια και κάνουμε γαργάρα το πόρισμα του ιατροδικαστή ότι ο θάνατος προήλθε από πνιγμό εμεσμάτων; Από πότε ακριβώς είναι συνηθισμένο να πεθαίνει ένα υγιές παιδί 16 χρονών από πνιγμό λόγω εμετού; Ποιος ενήλικας είχε την ευθύνη της διοργάνωσης του παιδικού πάρτι; Ποιος είχε την ευθύνη επίβλεψης και τέλος, ποιος προμήθευσε με τέτοιες ποσότητες αλκοόλ τους ανήλικους; Εντός της ίδιας της σχολικής μονάδας με ποιο τρόπο αντέδρασε η διεύθυνση και το εκπαιδευτικό προσωπικό για να αποτρέψει το φαινόμενο από το να οδηγηθεί στα άκρα;

Καταλαβαίνω ότι αυτή την ώρα οι συγγενείς του αδικοχαμένου νέου μέσα στο πένθος τους να μην έχουν τη δύναμη να παλέψουν για να πάρουν απαντήσεις. Όμως περιστατικά όπως το πιο πάνω δε θα έπρεπε να επαφίονται στο πείσμα των συγγενών ή στη συμπόνια των υπολοίπων. Επειδή ο θάνατος ενός παιδιού θύμα bullying ξεφεύγει της ατομικής ευθύνης και εμπίπτει στη σφαίρα της θεσμικής διερεύνησης και της απόδοσης ευθύνης και τιμωρίας.