Διαπραγμάτευση, λιτότητα και εθνική αξιοπρέπεια

Η Ελλάδα έφτασε σε μια έστω “ενδιάμεση” συμφωνία και αυτό κρίνεται επιτυχία. Διότι αποφεύχθηκε ο εξοστρακισμός, το Grexit. Ωστόσο, η Ελλάδα ήταν ήδη στο Ευρώ!

Αν προέκυψε και πάλι τέτοιο θέμα ήταν γιατί όλο αυτό το διάστημα είχαμε τη “σκληρή διαπραγμάτευση”. Είχαμε την εντύπωση ότι θα τερματισθεί η λιτότητα επειδή το κράτος θα μπορεί να ξοδεύει πιο πολλά… δανεικά.

Η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση έκανε μια υπεύθυνη κίνηση εθνικής σημασίας. Διότι, αν

επέμενε στο πρόγραμμα και τις διακηρύξεις της δεν υπήρχε περίπτωση να καταλήξει σε συμφωνία. Αντί να κατακριθεί, πρέπει να της αναγνωρισθεί ότι έδειξε υπευθυνότητα.

Ο Μανώλης Γλέζος δεν είχε άδικο. Αυτό που συμφωνήθηκε δεν είναι το πρόγραμμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόγραμμα προέβλεπε διαγραφή χρέους, αλλά αυτό ξεχάστηκε... νωρίς. Η νέα κυβέρνηση έλεγε όχι στο Μνημόνιο και όχι στην Τρόϊκα. Αλλά η συμφωνία που έκανε δεν είναι άλλο παρά τετράμηνη παράταση του Προγράμματος (δηλαδή του Μνημονίου) και μετονομασία της Τρόϊκας σε «θεσμούς». Αυτή είναι η αλήθεια (και είναι απαραίτητο να αναγνωρίζουμε την αλήθεια).

Ζήτησε τερματισμό του Μνημονίου. Αλλά χωρίς μνημόνιο δεν υπάρχει δανεισμός και το ξέρει ότι χρειάζεται το δανεισμό. Διότι το πρόγραμμα της Ελλάδας δεν έκλεισε, όπως προβλεπόταν, με επιτυχία. Η Ελλάδα θα έπρεπε να βγει στις αγορές, αλλά μένει σε (αναθεωρημένο;) μνημόνιο.

Εξασφάλισε μια «ενδιάμεση» συμφωνία για παράταση τεσσάρων μηνών. Είχε ζητήσει έξι, πήρε τέσσερις. Η διαφορά είναι (ποιοτικά) τεράστια. Γιατί ανάμεσα στους τέσσερις και τους έξι μήνες είναι δανειακές υποχρεώσεις της χώρας ύψους επτά δις. Ψαλιδίζοντας από έξι σε τέσσερις μήνες την παράταση, οι δανειστές είπαν στην Ελλάδα ότι για να πάρει τα επτά δις που χρειάζεται εξ άπαντος μέχρι τέλος Ιουλίου, θα πρέπει προηγουμένως να έχει καταλήξει σε συμφωνία για πρόγραμμα. Κάποιοι το λένε «τρίτο μνημόνιο»...

Όσο για την Τρόϊκα, τώρα ονομάζεται “θεσμοί”. Και φυσικά οι “θεσμοί” αυτοί δεν θα μπορούσε να είναι άλλοι από τους…τρεις της Τρόϊκα.

Για τα δημοσιονομικά και τη λιτότητα, για την οποία έγινε πολύς λόγος, η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται να εξασφαλίζει ότι η δέσμευση για πρωτογενές πλεόνασμα 4,5% του ΑΕΠ για το 2015 θα γίνει μόνο 1,5%. Ούτως ή άλλως ο στόχος (4,5%) ήταν εξωπραγματικός. Ωστόσο, τα όσα έγιναν τους τελευταίους μήνες καθιστούν και το νέο στόχο ανέφικτο. Η υστέρηση εσόδων εξαιτίας της αβεβαιότητας και της προεκλογικής/μετεκλογικής περιόδου, είναι τέτοια που για να φτάσει σε πλεόνασμα 1,5% η κυβέρνηση θα χρειαστεί πρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα! Αυτό από μόνο του θα δυσκολέψει πολύ τα πράγματα.

Αυτά περίπου είναι τα αποτελέσματα εκείνου που προβλήθηκε ως “σκληρή διαπραγμάτευση”. Αυτό είπε ο Μανώλης Γλέζος αν και δεν πιστεύω ότι για τη σύνοψη χρειαζόταν η σωρευμένη σοφία σχεδόν ενός αιώνα και το ένστικτο του. Αν όμως είχε δίκηο στη διαπίστωσή του, δεν είχε δίκηο όταν υπονοούσε πως η κυβέρνηση έπρεπε να απαιτήσει να συνεχιστεί ο δανεισμός χωρίς αναφορά σε ο,τιδήποτε άλλο. Κάτι τέτοιο είναι απολύτως ανέφικτο. Στη διεθνή χρηματο-οικονομική, κράτη αποκλεισμένα από τις αγορές δεν παίρνουν δάνειο χωρίς όρους. Και η Ελλάδα δεν υπάρχει, δυστυχώς, χωρίς τέτοια δάνεια. Επομένως;

Τα όσα παρακολουθήσαμε στο Γιούρογκρουπ – και ώρες-ώρες θύμιζαν την παράλληλη μετάδοση του οσκαρικού υπερθεάματος- άνοιξαν και μια συζήτηση για “εθνική αξιοπρέπεια”. Με τη δημιουργία μιας αίσθησης “σκληρής διαπραγμάτευσης” προέκυψαν έντονα συναισθήματα. Κορυφαία στιγμή η “πληρωμένη” απάντηση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στο γερμανό υπουργό, την οποία δεν μπορεί παρά να επικροτήσουμε. Να μη λυπάται, του είπε, τον ελληνικό λαό, αλλά “να λυπάται λαούς που περπατάνε με το κεφάλι σκυφτό”. Πράγματι, ο κ.Σόϊμπλε, με τη δήλωση ότι “λυπάται τον ελληνικό λαό” (για την κυβέρνηση και τις πολιτικές της) είχε υπερβεί τα εσκαμμένα. Θα μπορούσε να το λέγαμε εμείς, μεταξύ μας. Όχι όμως εκείνος. Διότι -όπως και να το κάνουμε- δεν έχουμε γίνει ακόμα και τόσο “οικογένεια”. Από το βάθος ήρθε και η φωνή αγωνίας ενός άλλου “ιερού τέρατος” της σημερινής Ελλάδας. Πρέπει να ξέρουμε να πούμε όχι στα nein των γερμανών, είπε ο Μίκης Θεοδωράκης, διαφωνώντας με την κατάληξη της διαπραγμάτευσης. Γενικότερο θέμα «αξιοπρέπειας» λοιπόν...

Όταν όμως ο λόγος περί εθνικής αξιοπρέπειας, θα πρέπει να πούμε πως άμα έχεις το χέρι απλωμένο για δανεικά (κατ’επανάληψιν), δεν είναι και η καλύτερη στιγμή για να μιλήσουμε για αξιοπρέπεια.

Αξιοπρέπεια θα είχαμε αν μπορούσε να ρυθμίσουμε τις υποθέσεις μας και να λύσουμε τα ζητήματά μας μόνοι μας. Λόγος για εθνική αξιοπρέπεια θα έρθει πραγματικά όταν δεν θα εξαρτόμαστε απολύτως από δανεικά. Γιατί η διεκδίκηση της αξιοπρέπειας δεν μπορεί να είναι να απαιτείς δανεικά για τα οποία με... σθένος δεν θέλεις να δίνεις λόγο.

Εθνική αξιοπρέπεια θα έχουμε πραγματικά όταν η Ελλάδα (όπως και η Κύπρος) θα μπορεί να μην έχει ανάγκη τέτοια δανεικά. Και η Τρόϊκα θα εξαφανιστεί όχι γιατί θα κάνουμε ιδεολογικο-ταχυδακτυλουργικά, αλλά όταν δεν θα τη χρειαζόμαστε για να μας δανείζει.

Βουλευτής Λευκωσίας (ΔΗΣΥ)

Tα σχόλια αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι αυτή του SigmaLive.com