Casus Belli και νέο… Ελσίνκι

Στον απόηχο της επιδρομικής κίνησης του Τουρκικού στόλου στο θαλασσοτεμάχιο 3, χύθηκε πολύ μελάνι σε αναλύσεις, εκτιμήσεις και εισηγήσεις.

Στην πολιτική και τις διεθνείς σχέσεις βεβαίως δεν υπάρχει ορθό ή λάθος, μα μόνο επικρατούσα και μη άποψη.

Οι αποφάσεις, που θα είναι όμως προϊόν συλλογικού προβληματισμού, θα ενδυθούν τον μανδύα λαϊκής νομιμοποιήσεως με μόνο γνώμονα το εθνικό καλό, που αυτή τη φορά διακυβεύεται στον πυρήνα του.

Η εσχάτως κορυφωμένη – μα αναμενόμενη – πρόκληση της Άγκυρας έχει σαφή

στόχο, (χωρίς να επηρεάζεται από πρόσκαιρες αποφάσεις όπως το αν θα ανανεωθεί ή όχι η περιβόητη navtex) αφενός στο να σύρει την Ε/κ πλευρά σε διαπραγματεύσεις «υπό το φόβο των Ιουδαίων» αφετέρου δε, αν το πιο πάνω λόγω επαρκών αντιστάσεων δεν επιτευχθεί, να αναστείλει, με πολλά…απόνερα, σε επίπεδο αξιοπιστίας, τον ενεργειακό σχεδιασμό της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Εν είδει casus belli ο νεοσουλτάνος στέλνει σαφές μήνυμα, πως «αξιοποίηση του φυσικού αερίου με αποκλεισμό της Τουρκίας και χωρίς λύση του Κυπριακού αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός».

Φτάνουμε, έτσι στο προκείμενο.

Η σημερινές συνθήκες, θέλοντας και μη, θυμίζουν την προσπάθεια ένταξης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε, χωρίς λύση του Κυπριακού. Στην οποία προσπάθεια, άπαντες θυμούνται ή πρέπει να θυμούνται, η Άγκυρα είχε αντιταχθεί σφόδρα, απειλώντας «Θεούς και Δαίμονες» και προκαλώντας και τότε πανικό περί στρατιωτικών πρωτοβουλιών. Μηδέποτε όμως το έπραξε, ουχί λόγω αδυναμίας, αλλά γιατί το γεωπολιτικό τότε περιβάλλον, που είχε οικοδομηθεί με κόπο και ιδρώτα, δεν της επέτρεπε να συγκρουστεί μετωπικώς με το σύνολο της Ευρωπαϊκής Δύσης.

Όπως τότε, έτσι και τώρα λοιπόν, ένα χρειάζεται. Πέραν τη σύνεσης και ψυχραιμίας (δεν αρκεί αυτό που συστήνει από πρωίας μέχρι νυκτός η Κυβέρνηση) απαιτείται πολλαπλάσια ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ, Ελληνικό ΘΑΡΡΟΣ, ώριμο ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ ΚΑΙ εκ των ων ουκ άνευ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ.

Ένα νέο Ελσίνκι (σύνοδος Κορυφής Ε.Ε, που άνοιξε το δρόμο ένταξης, άνευ λύσεως – Φινλανδία Δεκ. 1999) είναι, σαν άλλο de ja vu, άκρως απαραίτητο.

Με προφανή και μοναδική στόχευση, όχι την ένταξη μας αυτή τη φορά, αλλά την επί του πρακτέου και όχι ρητορικά περιορισμένη, ενεργοποίηση της κοινότητος και των εταίρων (είναι όντως; ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα). Προς διασφάλιση της εθνικής κυριαρχίας ενός κράτους μέλους – παράλληλα δε προς διασφάλιση των διακηρυγμένων πολιτικών των Βρυξελλών – και άρα δικών τους οικονομικών και γεωστρατηγικών συμφερόντων – για ενεργειακή ασφάλεια και εναλλακτικούς δρόμους προμήθειας.

Για να είναι αυτό εφικτό – που είναι – θα πρέπει ο επικεφαλής του κράτους και το σύνολο πολιτικό προσωπικό, να κλειδώσουν τον στόχο και να δράσουν στρατηγικά, με συνέπεια τακτικής και επιμέρους (ο καθένας στον τομέα του) δράσεις.

Και τότε, όταν ο Θεός ευλογήσει και αρχίσει η αξιοποίηση του φυσικού αερίου, έστω και χωρίς λύση (που δεν το ευχόμαστε) θα θυμίσει σε όλους την κορυφαία εκείνη στιγμή, έμπλεη εθνικής υπερηφάνειας, της υπογραφής της Συνθήκης Προσχώρησης της Κυπριακής Δημοκρατίας, στην ιστορική Στοά του Αττάλου, στην Ελλάδα.

Στο απευκταίο σενάριο που κάτι τέτοιο δεν υλοποιηθεί, το υπό εκκόλαψη προηγούμενο στην Κυπριακή ΑΟΖ, θα αποτελέσει την ταφόπλακα, των όποιων προοπτικών βελτιστοποίησης της ποιότητας ζωής των Κυπρίων και θωράκισης του μόνου υπαρκτού όπλου που ακούει στο όνομα Κυπριακή Δημοκρατία

Η «επίταξη» των εν δυνάμει (θα έπρεπε να ήταν) συμμάχων σε αυτό τον εθνικό, χωρίς υπερβολή, αγώνα, δεν αφαιρεί ούτε ένα απειροελάχιστο κομματάκι από την ευθύνη της ίδιας της Πολιτείας.

Η ηγεσία της οποίας πρέπει επιτέλους να κτυπήσει το χέρι, στο ήδη μισοραγισμένο τραπέζι των Βρυξελλών και να διαμηνύσει με φωνή στεντόρεια – αγνοώντας το μικρό της μέγεθος – ότι ακόμη και μόνη η Κυπριακή Δημοκρατία ΘΑ ΤΡΑΒΗΞΕΙ ΤΟ ΧΑΛΙ κάτω από τα πόδια της Άγκυρας, γιατί πρόκειται για αγώνα επιβίωσης.

Είναι δε φρόνιμο να υπομνήσουμε πως σε αυτές τις δύσκολες ώρες θα έπρεπε, η φαιά ουσία και αμέτρητα χρήματα που επενδύθηκαν στις τριμερείς συμμαχίες να έχουν μετατραπεί σε πράξεις. Ομοίως οι κάθε τρεις και λίγο υπογραφές σε αμυντικές συμφωνίες με χώρες κλειδιά να είχαν ήδη μετατραπεί σε ενέργειες.

Προς το παρών όμως? Τίποτα. Είτε μαζί, είτε μόνοι όμως! Όπως προείπαμε…

Υ.Γ1 – Το διαχρονικό «κρύψιμο» πίσω από τις ενστάσεις άλλων ισχυρών κρατών, στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας όχι μόνο δεν ωφελεί αλλά μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ. Γνωστό άλλωστε πως προς ομαλοποίηση σχέσεων με αυτές τις δυνάμεις η Τουρκία δεν το έχει σε κάτι (το συνηθίζει διαχρονικά) να ζητήσει ανταλλάγματα στην Κύπρο. Η δική μας ένσταση και αντίδραση πρέπει να είναι καθαρή, σαν κρύσταλλο, έχοντας ένα και μόνο επιχείρημα. ΤΗΝ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΤΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΑ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΗΣ

ΥΓ2 – Χωρίς καμία διάθεση υποτίμησης της ανεκτίμητης προσφοράς του απερχόμενου ΥΠΕΞ, ο διάδοχος του φίλτατος Νίκος Χριστοδουλίδης αποτελεί όαση. Με τα άνωθεν αναφερθέντα ως εθνικό στόχο, το βάρος της ευθύνης που αναλαμβάνει είναι μεγάλο, αλλά στα δύσκολα κάνεις τη διαφορά!

*Ο Χρίστος Χαραλάμπους είναι Επικεφαλής Πολιτικού Ρεπορτάζ SIGMA T.V