Τι συμβαίνει με τη "Δωδώνη";

Με 7.000 παραγωγούς κτηνοτρόφους, παρουσιάζει ετήσια εισροή 70 χιλ. τόνων γάλακτος –εκ των οποίων το 60% καταλήγει στην παραγωγή φέτας

του Νίκου Ντάσιου*

Η γαλακτοβιομηχανία Δωδώνη ιδρύθηκε στα 1963 από την Αγροτική Τράπεζα και τις Ενώσεις Αγροτικών Συνεταιρισμών Ιωαννίνων, Άρτας, Πρέβεζας και Θεσπρωτίας, με σκοπό την κάλυψη των αναγκών γάλακτος στην πόλη των Ιωαννίνων από τους αγελαδοτρόφους της ευρύτερης περιοχής. Στα σαράντα χρόνια λειτουργίας της η εταιρεία συγκαταλέγεται στις πλέον δυναμικές του κλάδου, έχοντας 11,9 εκατ. € μετοχικό κεφάλαιο, ίδια κεφάλαια (περιουσιακά στοιχεία- υποχρεώσεις) που υπερβαίνουν τα 31 εκατ. και αποθεματικό που φτάνει στα 42 εκατ. Μ ε 7.000 παραγωγούς κτηνοτρόφους, παρουσιάζει ετήσια εισροή 70 χιλ. τόνων γάλακτος –εκ των οποίων το 60% καταλήγει στην παραγωγή φέτας. Σύμφωνα με τα στοιχεία του 2011, ο ετήσιος τζίρος πωλήσεων ανέρχεται στα 97 εκατ. €, με καθαρά κέρδη μετά φόρων 3,6 εκατ. € (η εταιρεία παρουσίασε αύξηση της κερδοφορίας της κατά 30,8% έναντι του 2010. Πέρα από τη στήριξη των τοπικών παραγωγών-κτηνοτρόφων, η Δωδώνη δίνει δουλειά σε 150 εργαζόμενους με πλήρη εργασία, 250 εποχικά απασχολούμενους και 130 εξωτερικούς παραλήπτες γάλακτος. Πέραν της κατοχύρωσης της φέτας ως εθνικό μας προϊόν, η Δωδώνη συνέβαλε με την πολιτική της στην τιμολόγηση του γάλακτος –η μέση ετήσια τιμή του πρόβειου γάλατος κυμαίνεται στο 1€/λίτρο– και στην αποτροπή δημιουργίας καρτέλ ελέγχου της εγχώριας παραγωγής γαλακτοκομικών προϊόντων από μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες. Η αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος σηματοδοτεί –και όχι τυχαία– την απαρχή των ιδιωτικοποιήσεων που προωθεί η εφαρμογή των πολιτικών της τρόικας και υποστηρίζει αναφαδόν το νεοφιλελεύθερο λόμπιι της τρικομματικής κυβέρνησης. Το μοντέλο της ιδιωτικοποίησης της Δωδώνης είναι αυτό που θα εφαρμοστεί σε όλες τις υπό πώληση κερδοφόρες εταιρείες του ευρύτερου δημόσιου τομέα, καταλύοντας κάθε έννοια εγχώριας ανάπτυξης και προστιθέμενης αξίας για την τοπική και εθνική μας οικονομία. Η αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της Δωδώνης είναι απόρροια της προϊούσας ιδιωτικοποίησης της ΑΤΕ, η οποία κατείχε το 67,77% των μετοχών της εταιρείας –ως γνωστόν η ΑΤΕ υπήχθη προσφάτως στην Τράπεζα Πειραιώς, χάνοντας τον δημόσιο χαρακτήρα της. Το βασικό ερώτημα που τίθεται κατ’ αρχήν είναι κατά πόσον είναι δυνατή η στήριξη και επέκταση του πρωτογενούς τομέα της χώρας, όντας αυτή η βασική συνιστώσα της πολυπόθητης ανάπτυξης, χωρίς την ύπαρξη μιας δημόσιας τράπεζας που να εξασφαλίζει τη ρευστότητα των κεφαλαίων στις επενδύσεις του τομέα. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο είναι αδύνατον αν θέλουμε να διατηρήσουμε τα χαρακτηριστικά του μικρού κλήρου παραγωγής που παρουσιάζει ο αγροτικός μας τομέας, γεγονός που είχε γίνει απόλυτα κατανοητό από τον Ελευθέριο Βενιζέλο όταν ίδρυσε την ΑΤΕ στα 1929, εν μέσω οικονομικής κρίσης. Δυστυχώς, επί πολλές δεκαετίες, οι κομματικές διοικήσεις της ΑΤΕ έδιναν δάνεια στους Έλληνες αγρότες με καθαρά πελατειακά και παραταξιακά κριτήρια, χωρίς να υπά