Για όσους λείπουν, για την Αριστερά που λείπει, Χριστούγεννα του 2010

της Ε. Πατρικίου
Χριστούγεννα του ’71 στην Αθήνα. Ένα έλατο στο σαλόνι όπως πάντα μόνο με κόκκινες μπάλες. Η μαμά μου μαγειρεύει στο σπίτι και η Μαρία Κουλουφάκου μας έχει πάρει με την Γεωργία για βόλτα στο Κολωνάκι. Αγοράζουμε ένα λαχείο, καθόμαστε σένα παγκάκι στο παρκάκι του Αγίου Νικολάου κι ονειρευόμαστε όσα θα γίνουν αν κερδίσουμε. Γιατί αν κερδίσουμε, τότε σίγουρα θα πέσει η δικτατορία και θα γυρίσει ο Κώστας κι όλοι οι άλλοι από την εξορία και θα γυρίσει ο Τίτος κι όλοι οι άλλοι από το Παρίσι και όλα θα είναι αλλιώς. Αν κερδίσουμε το λαχείο.

Χριστούγεννα του ‘72 στο Παρίσι. Σε κάθε αλλαγή του μετρό (με κίτρινα τρυπημένα εισιτήρια και τα παλιά βαγόνια, που είχαν ξύλινα καθίσματα) ο Τίτος βρίσκει κάποιον γνωστό και πιάνει κουβέντα με τις ώρες για τα πολιτικά, ή τα κομματικά, ή τί έγραψε κάποιος στο «Temps Modernes». Στις παλιές Halles, που πηγαίναμε να πάρουμε γαλοπούλα, τα πόδια παγώνουν από το κρύο. Κι ύστερα ένα μικρό μαγαζάκι, μάλλον κάπου στη Μουφτάρ, πάντως