Εξαρτημένοι από κάθε πικραμένο...

Περπατάω σ' αυτήν την πόλη και δεν την αναγνωρίζω πια. Δεν είναι η Αθήνα που ξέρω, και δεν είναι η Αθήνα που θέλω. Είναι μια πόλη μίζερη, απωθητική, άδεια από συναίσθημα και κενή από πράγματα που θα σε κάνουν να την (ξανα)αγαπήσεις. Δρόμοι χωρίς πεζοδρόμια, που όταν δεν τα καταλαμβάνουν τα αυτοκίνητα σπεύδουν οι κάθε είδους μηχανές. Δεν έχει παγκάκια να καθήσεις, δεν έχει ίσκιο καθαρό να απολαύσεις, δεν έχει τίποτε που να την κάνει θελκτική. Κυρίως όμως δεν έχει πια πολιτισμό. Και δεν σου λέω στον δρόμο, όπου ο καθένας είναι έτοιμος να πυροβολήσει ή να μαχαιρώσει τον διπλανό του για μια προτεραιότητα ή μια θέση πάρκινγκ. Σου μιλάω για πιο απλά πράγματα: από τα γκραφίτι που πληγιάζουν κάθε μνημείο της πόλης μέχρι τους διαλυμένους κάδους απορριμμάτων, τα αποτσίγαρα και τις τσίχλες που «κοσμούν» τις πλάκες των πεζοδρομίων. Μαζί, φυσικά, με τα κάθε λογής σκουπίδια...

«Και τι σε νοιάζει εσένα ρε;»

Και από κοντά οι βανδαλισμοί. Που δεν έχουν τέλος. «Το Βήμα» κατέγραψε την Κυριακή μερικούς σε μνημεία. Αλλά δεν είναι οι μόνοι. Οπου και να γυρίσεις το βλέμμα βλέπεις το αποτύπωμα αυτών που μισούν την κοινωνία και τους γύρω τους. Που εκδικούνται τον πολιτισμό. Στην Πλατεία Κοτζιά «άγνωστοι» - αυτοί οι αιωνίως άγνωστοι - κατέστρεψαν μια εικαστική παρέμβαση, άγνωστο για ποιους λόγους. Οι πινακίδες οδικής κυκλοφορίας χάνονται από τα αυτοκόλλητα των χούλιγκαν. Και δεν τολμάς να πεις και κουβέντα. Παρατηρείς κάτι, το λες και το επιθετικό ερώτημα που εισπράττεις είναι «και τι σε νοιάζει εσένα ρε;». Ελα ντε, τι με νοιάζει; Γιατί δεν κλείνω κι εγώ μάτια και αυτιά, να κάνω ό,τι και οι πολλοί; Να το βουλώσω; Να κοιτάξω τη δουλειά μου; Να αποδώσω κι εγώ όσα γίνονται στην κρίση;

Η κρίση φταίει για τα σκουπίδια;

Γιατί η κρίση είναι η εύκολη λύση. Της φορτώνεις τα πάντα και καθαρίζεις. Βρίστηκες με τον άλλο στον δρόμο; Φταίει η κρίση. Καταστρέφει ο κάθε τσόγλανος τα μνημεία της πόλης; Φταίει η κρίση, κάπου πρέπει να εκτονωθεί. Εχει σκουπίδια στον δρόμο; Πάλι η κρίση φταίει. Αν δεν υπήρχε, θα έβγαιναν πιο συχνά οδοκαθαριστές και απορριμματοφόρα για να τα μαζέψουν. Πήρε το παλικάρι το σπρέι στο χέρι και βγήκε τσάρκα στους δρόμους να μας αφήσει την «ταυτότητά» του; Η κρίση τον παρακίνησε, αυτή φταίει. Κάπως έπρεπε να εκφραστεί. Και τόσα άλλα ων ουκ έστιν αριθμός και που δεν έχει νόημα να καταγράψω γιατί όλοι τα ξέρουμε. Η κρίση... Η κρίση... Η κρίση... Τρέμω στην ιδέα ότι όταν πραγματικά θα έχει έρθει η κρίση, θα ζούμε ήδη σε μια ζούγκλα και δεν θα το έχουμε πάρει χαμπάρι...

Εχουμε μόνο απαιτήσεις!

Ο πολιτισμός (η έλλειψή του δηλαδή) και η νοοτροπία του φοροφυγά που κουβαλάει ο καθένας μέσα του. «Δεν πληρώνω» σου λέει ο άλλος. «Δεν πληρώνω ρε, γιατί δεν χρωστάω». Δεν πληρώνεις ε; Μην πληρώσεις, κανένα πρόβλημα. Αλλά αν είσαι ας πούμε δημόσιος υπάλληλος πώς θα πληρωθείς αν δεν καταβάλλεις τους φόρους; Πώς θα πας 1η και 15 του μηνός στο ταμείο να πάρεις τον μισθό σου αν δεν πληρώσεις; Και αφού εσύ, εγώ, ο άλλος, ο τρίτος δ