Δύο ουσιαστικές προτάσεις

Αρθρο του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης κ.Θεόδωρου Πάγκαλου

Πολλοί φλυαρούν αυτές τις μέρες για την ανάγκη εκλογών είτε εθνικών είτε εσωκομματικών. Η πίεση για εθνικές εκλογές προέρχεται από τον χώρο της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και των «μικρών» αριστερών σχηματισμών. Η δεύτερη κατεύθυνση για τις εσωκομματικές εκλογές αφορά το ΠΑΣΟΚ όπου υπάρχει άγριο πρόβλημα ηγεσίας. Ανταποκρίνονται αυτές οι συζητήσεις στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα και στην αγωνία του λαού και πώς οποιαδήποτε εξέλιξη τέτοιου είδους μπορεί να αναζωογονήσει την οικονομία, να ενοποιήσει την κοινωνία, να οδηγήσει τον πολίτη στην αυτογνωσία και τη συνευθύνη;
Θριαμβολογούν οι επικεφαλής των τριών κομμουνιστικής προέλευσης κομμάτων για την αύξηση της πολιτικής τους επιρροής. Λίγο πιο πάνω από το 10% ο καθένας, 30% όλοι μαζί! Τέτοιο θαύμα είχαμε να το δούμε από το 1958! Είναι πραγματικά ο Έλληνας πολίτης ακαταλόγιστος και παραζαλισμένος από τα προβλήματα της εποχής και επέλεξε την αυτοκτονία ή υπάρχει πράγματι και βρέθηκε στον τόπο μας η κομμουνιστική λύση στα σύγχρονα προβλήματα της παγκοσμιοποίησης; Μήπως δηλαδή σε αυτόν τον τόπο, όπου γεννήθηκε η δημοκρατία, βρυκολάκιασε ο κομμουνισμός με τη μία ή την άλλη μορφή και επήλθε η αρχή του τέλους του καπιταλισμού, ξεκινώντας, όπως θα είχε ονειρευτεί ο Καρλ Μαρξ, από τον πιο σκληρό πυρήνα του, δηλαδή την νομισματική ευρωζώνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Βέβαια, τίποτα από όλα αυτά δεν πρόκειται να γίνει. Πρώτα από όλα, τρεις φορές το δέκα τα εκατό δε θα γίνει ποτέ τριάντα. Ο κάθε σχηματισμός της κομμουνιστικής προέλευσης αριστεράς έχει αποκλείσει την συνεργασία με τους άλλους ή εν πάση περιπτώσει έχει θέσει τέτοιους όρους και προϋποθέσεις που καθιστούν αδύνατη μία τέτοια εξέλιξη. Αλλά και αν δια της μαγικής ράβδου Παπαρήγα, Κουβέλης και Τσίπρας κάθονταν γύρω από ένα τραπέζι, είναι βέβαιο ότι δεν θα μπορούσαν να συμφωνήσουν στο παραμικρό. Σταλινική μέχρι το κόκκαλο η πρώτη, ευρωπαϊστής και σχεδόν σοσιαλδημοκράτης ο δεύτερος, αναρχοαυτόνομο οργισμένο νιάτο ο τρίτος. Είναι πάντως πολύ πιθανό ότι οι δημοσκοπήσεις θα επαληθευθούν μέχρι ενός σημείου, ότι δηλαδή ένας στους τέσσερις Έλληνες θα επιλέξει την καταδίκη του πολιτικού συστήματος μέσα από τον πολιτικό ευνουχισμό, δηλαδή καθιστώντας ανενεργή την ίδια του την ψήφο. Με τον ίδιο τρόπο που άλλοι ψηφίζουν λευκό ή απέχουν από την ψηφοφορία.

Το κόμμα που σύμφωνα με τις προβλέψεις προηγείται είναι η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Οι άφρονες και οι ολιγόφρονες που εξωθούν την ηγεσία της μεγάλης αυτής παράταξης σε πρόωρο προεκλογικό παραλήρημα δε λαμβάνουν υπόψη τους ότι, ακόμα και με τα ποσοστά που υποτίθεται ότι η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ θα κατακτήσει ως πρώτο κόμμα, θα έχει μία από τις χειρότερες επιδόσεις στην ιστορία της από το 1974. Και εν πάση περιπτώσει, με 6 ή 7 κόμματα στη Βουλή δεν υπάρχει στο επίπεδο αυτό αυτοδυναμία. Τι νόημα λοιπόν έχει η αντίθετη προς το λαϊκό αίσθημα βεβιασμένη προσφυγή στις κάλπες όταν το αποτέλεσμα θα είναι κάποιου είδους «κυβέρνηση Παπαδήμου»;

Η χειρότερη β