Πολιτικός αυτισμός

Η υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της αμερικανικής οικονομίας δεν είναι μια εξέλιξη…
με προφανή οικονομικό και μόνο αντίκτυπο παγκοσμίως. Είναι μια εξέλιξη και ταυτόχρονης συμβολικής σημασίας που σηματοδοτεί την ανικανότητα του ίδιου του πολιτικού συστήματος της Αμερικής. Ένα πολιτικό σύστημα με συμπτώματα που καταδεικνύουν ότι νοσεί από την ίδια ασθένεια πολιτικού αυτισμού που καταδιώκει και τα αντίστοιχα πολιτικά συστήματα της Ευρώπης, καθιστώντας κόμματα και πολιτικούς μέρος και όχι λύση του προβλήματος της οικονομικής κρίσης.


Η υποβάθμιση αυτή της αμερικανικής οικονομίας θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Αρκεί όλο το προηγούμενο διάστημα Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι, όπως συνέβη και στην κρίση του 1929, να έδιναν με τη στάση τους μια δυνατή, ηχηρή και πειστική απάντηση αξιοπιστίας, σταθερότητας και δημοσιονομικής προοπτικής για την οικονομία τους.


Αυτό δε συνέβη για τους ίδιους λόγους που μέχρι σήμερα και η Ευρώπη αδυνατεί να βρει διέξοδο στην κρίση. Οι λόγοι είναι η απουσία πολιτικής συνεννόησης, αποτελεσματικότητας και διορατικοτητας. Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι φέρουν το ίδι ο μερίδιο ευθύνης για την χθεσινοβραδινή εξέλιξη. Όσο κι αν η συνέπειες της για την αμερικανική οικονομία φαίνονται προς στιγμήν αναχαιτίσιμες, δυστυχώς δεν υπάρχει κανένα εχέγγυο ότι έστω και τώρα το πολιτικό σύστημα της Αμερικής θα ξυπνήσει από το βαθύ λήθαργο. Οι βολές που εσχάτως ρίχνει κατά των οίκων αξιολόγησης θα είχαν σημασία αν πρώτα το ίδιο είχε φροντίσει να πείσει πρώτα τον εαυτό του ότι μπορεί να βάλει την αμερικανική οικονομία στο δρόμο της υγιούς ανάπτυξης.


Αυτό δεν το έχει αποδείξει και όσο δεν το κάνει, η Αμερική θα βλέπει τους οίκους αξιολόγησης να δείχνουν τα δόντια τους και τον μεγάλο ανταγωνιστή την Κίνα να της κουνάει με επικριτικό ύφος το δάχτυλο.
Λένε ότι οι πολιτικοί πρέπει να είναι ικανοί να προβλέψουν τι θα γίνει την επόμενη μέρα, την επόμενη βδομάδα, τον επόμενο μήνα, τον επόμενο χρόνο. Και όταν αυτό δε συμβεί, να είναι σε θέση να εξηγήσουν για ποιο λόγο αυτό που προέβλεπαν δεν έγινε.


Οι Αμερικάνοι πολιτικοί απέτυχαν και να προβλέψουν αυτό που ερχόταν- παρά τις συνεχείς προειδοποιήσεις- και να εξηγήσουν πειστικά τους λόγους που δεν το απέτρεψαν. Μάλλον τελικά δεν είχε κι άδικο ο Τσώτσιλ που έλεγε ότι "η πολιτική είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την εμπιστευόμαστε στα χέρια των πολιτικών".