Μας άρπαξαν τα παιδιά μέσα από την κοιλιά!

Πριν λίγες μέρες οι αυστραλιανές Αρχές ζήτησαν συγγνώμη από 250.000 βρέφη που υιοθετήθηκαν...
παρά τη θέληση των βιολογικών τους γονέων, μεταξύ 1950-1970, επειδή οι μητέρες τους ήταν ανύπαντρες, σύμφωνα με τα αποτελέσματα επίσημης κυβερνητικής έρευνας.

Όπως έγραψε στη συνέχεια ο «Νέος Κόσμος» αρκετές από τις μητέρες αυτές που έχασαν τα παιδιά τους ήταν ελληνικής καταγωγής.

Μερικές βρήκαν το θάρρος και μίλησαν σήμερα για εκείνες τις εμπειρίες. 'Αλλες επώνυμα και άλλες ανώνυμα.

Μερικά ενδεικτικά παραδείγματα:

«Αν γράψεις, θα τα πεις όπως τα λέω. Μας άρπαξαν στα νοσοκομεία της Μελβούρνης τα παιδιά μέσα από την κοιλιά. Αν είχαν στόμα οι τοίχοι να μιλήσουν θα έφριττε η οικουμένη», δήλωσε μια ομογενής στην εφημερίδα και πρόσθεσε:

«Ζήτησα να μιλήσω για να μάθει ο κόσμος ακριβώς πώς έχουν τα πράγματα. Όλα μέχρι τώρα ήταν κουκουλωμένα. Κι ας βούιζε ο τόπος από τα κλάματα και τις φωνές των γυναικών που δεν είδαν ούτε μια φορά τα παιδιά τους. Ούτε την ώρα που τα γέννησαν. Μόνο τη μέρα που πήγα εγώ στο νοσοκομείο με τους πόνους της γέννας, ήταν άλλες τρεις ετοιμόγεννες Ελληνίδες. Ίσως και μικρότερές μου, τρομοκρατημένες, ολομόναχες, όπως κι εγώ. Αυτό μπορείς να το πεις.

Στην Αυστραλία ήλθα το '64 με το "Πατρίς". Μ' έφερε ο αδελφός μου ο οποίος ήταν ήδη παντρεμένος με μια συγχωριανή μας, λίγο πιο μεγάλη από μένα. Εγώ ήμουν τότε 18 χρόνων.

Την ίδια ηλικία είχε κι εκείνος που συνταξιδεύαμε. Αγαπηθήκαμε και χωρίς να το καταλάβουμε η σχέση μας προχώρησε έως εκεί που δεν έπρεπε. Όταν φτάσαμε στο λιμάνι, ο καθένας τράβηξε το δρόμο του. Εκείνος με το τρένο στην Μπονεγκίλα κι εγώ στο σπίτι του αδελφού μου. Με πέταξε στο δρόμο, μόλις του είπα ότι είμαι έγκυος. "Δεν ήλθες εδώ για να με ρεζιλέψεις. Να, πάρε αυτά και δεν θέλω να σε ξέρω". Μου πέταξε ένα μάτσο λεφτά, θα πρέπει να ήταν ένα ολόκληρο βδομαδιάτικο και μου έδειξε την πόρτα. "Έλα φύγε, πριν γυρίσει σπίτι η Λίτσα απ' τη δουλειά"».

«Ήταν, την εποχή εκείνη, ένα μεγάλο κοινωνικό στίγμα, όχι μόνο για την ελληνική παροικία, αλλά για όλο το κοινωνικό σύνολο», λέει η ψυχολόγος, Ελένη Καλαμπούκα.

Και προσθέτει: «Πρόκειται για ψυχολογικό βιασμό, από τον οποίο στην ουσία, δεν μπορούν τα θύματα να συνέλθουν. Δεν είναι λίγες οι γυναίκες εκείνες οι οποίες, όπως εκείνη με την οποία μίλησες, που αποφάσισαν, μετά την εμπειρία αυτή που σημάδεψε τη ζωή τους, να μην παντρευτούν. Γυναίκες που τη μόνη παιδική φωνή που θυμούνται είναι το πρώτο κλάμα του μωρού τους και μετά σκοτάδι».

Ο πρωθυπουργός της Βικτώριας, Τεντ Μπέιλιου, απηύθυνε την «εκ βάθους καρδίας» συγγνώμη της Πολιτείας, στις χιλιάδες γυναίκες και άντρες - τους βιολογικούς γονείς - που «στερήθηκαν την ευκαιρία ν' αγαπήσουν και να φροντίσουν τα παιδιά τους, αλλά και για τον πόνο και τις τραυματικές εμπειρίες που έζησαν».

«Από τις κόρες και τους γιους, που υποχρεωτική υιοθεσία σήμαινε συνεχές άγχος, διαρκή αβεβαιότητα και στέρηση ενός φυσικού οικογεν