ΔΕΙΤΕ: Η χυλόπιτα που δε θα ξεχάσουμε ποτέ

Τα κορίτσια γράφουν για μια εμπειρία που όλες οι γυναίκες έχουν ζήσει...
Τη χυλόπιτα. Καλή μας όρεξη.

Έλα τώρα, παραδέξου το. Κάποια στιγμή στη ζωή σου αποφάσισες να γίνεις εσύ ο κυνηγός μόνο που το θήραμα ήθελε άλλον θύτη.

Μπορεί να σου έτυχε μια φορά, μπορεί αρκετές φορές. Είναι αυτό το ραντάρ που κάποιες φορές βγαίνει εκτός λειτουργίας γιατί ο πομπός σου δίνει άλλα μηνύματα. Και όχι, αγάπη μου, δεν είσαι η μόνη στον πλανήτη που έχει "φάει" χυλόπιτα αλλά και εμείς. Καταγράψαμε τις εμπειρίες μας στο θέμα "χυλόπιτα" και κάναμε μια αναδρομή στο παρελθόν. Η Άννα Βίσση στο πλευρό της Δέσποινας Δημά

Κανονικά επειδή είμαι και μία κυρία θα έπρεπε να αρνηθώ τη συμμετοχή μου σε αυτό το θέμα όμως και οι κυρίες τρώνε "πίτες" και μάλιστα υπερπαραγωγές. Σας πάω παλιά, θα ήμουν 13-14 (περίπου) και είχα έρωτα (μόνο εγώ) με ένα αγόρι. Δε μιλάμε για απλά πράγματα, αλλά για λιώσιμο. Ήμουν στα πατώματα και αυτός ήταν αδιάφορος μέχρι θανάτου. Τον κοιτούσα συνέχεια και από κάποια στιγμή και μετά ισχυριζόμουν πως μου έριχνε κάποια βλέμματα. Ούτε καν. Εκείνη την ημέρα είχα προαίσθημα, κάτι θα γινόταν και έγινε, απλώς το προαίσθημά μου δε με είχε ειδοποιήσει για τη μαυρίλα του μαντάτου.

Ήμασταν μεγάλη παρέα και καθόταν απέναντι μου. Το πίστευα, με ήθελε. "Κούνια που σε κούναγε" θα έλεγα τώρα αλλά τότε είχα κατακλυστεί από βεβαιότητα. Φυσικά για ακόμη μία φορά τον κοιτούσα (μου είχαν πει πως έχω ωραία μάτια και έλεγα θα τον ρίξω με αυτό το όπλο), με είχε καταλάβει και τότε με βρήκε το κακό. Πλησίασε προς το μέρος μου, ενώ ο μουσικός επιμελητής του εγκεφάλου μου πάτησε το play. Η Άννα Βίσση τραγουδά το "Παραλύω", τα φρένα τρίζουνε η κόρνα ουρλιάζει και δίπλα μου περνάει ξυστά το λεωφορείο. Αν με πατούσε δε θα είχα ακούσει αυτά που άκουσα και εσείς δε θα είχατε τη χαρά να γελάτε με την ξεφτίλα μου. Τι μου είπε; Α, ξεχάστηκα. Με πλησιάζει και με ρωτά: "Μήπως μπορείς να μου δώσεις το τηλέφωνο της φίλης σου;" Να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Η πρώτη χυλόπιτα μόλις είχε γραφτεί στο ενεργητικό μου. Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες.

Θεσσαλονικιώτικη η χυλόπιτα της Έλενας Μπουζαλά

Μία από τις πιο ωραίες χυλόπιτες που έχω φάει ήταν θεσσαλονικιώτικη με υπέροχο φύλλο, ξέρετε εκεί είναι πολύ καλοί σε αυτά. Τα φύλλα, ντε! Ήμουν φοιτήτρια, μικρή και ανόητη και νομίζοντας ότι γράφοντας το τηλέφωνό μου πάνω στον γύψο του πρασινομάτη Ηλία, θα έπεφτε κάτω και θα με παρακάλαγε να τον παντρευτώ. Αυτός είχε σπάσει το χεράκι του το αριστερό κι εγώ τελικά έσπασα τα μούτρα μου ωραιότατα, διότι τηλέφωνο με πήρε, βγήκαμε με το γιαβρί, αλλά τελικά επέστρεψε στην καλή του την κοπελίτσα. Ναι, καλέ τους είδα, στο ίδιο καφέ συχνάζαμε, απλά εμείς βγήκαμε όταν ήταν on a break και καλά που λέει και ο Ρος. Πάντως ο κολλητός του, που έγινε και φίλος μου, διότι στο “Αχίλλειον” συχνάζαμε όλοι, τότε ήταν πολύ hot, που καθόλου δεν την γούσταρε την κοπελίτσα του Ηλία, μου είπε ότι ήταν μαλάκας που δεν τα έφτιαξε μαζί μου. Και η χυλόπιτα χωνεύτηκε λίγο καλύτερα... Και η χυλόπιτα ολόκληρη και ο τύπος χορτάτος στην περίπτωση της Εύης Χουρσανίδη

Δεν μπορεί. Κάποια στιγμή θα σου συνέβη κι εσένα. Η λεγόμενη και χυλόπιτα του "λάθος κατάλαβες". Να ξεκινά μια ιστορία, φλερτ για εβδομάδες, μηνύματα, τηλεφωνήματα, καρδούλες στα μάτια, πεταλουδίτσες στο στομάχι, "τυχαίες" συναντήσεις, ατάκες, ατμόσφαιρα, κινηματογραφικά φιλιά, χαμός κανονικός... και ξαφνικά, λίγες μέρες αφού ολοκληρωθεί το σκηνικό, εκείνος απομακρύνεται και σταδιακά εξαφανίζεται. Καμιά εβδομάδα αργότερα σκάει ένα μήνυμα ή ένα τηλέφωνο τίγκα στα κλισέ, που αναμφίβολα περιέχει τη φράση "μα δεν σου υποσχέθηκα ποτέ τίποτα παραπάνω" και "δεν φταις εσύ σε τίποτα, εγώ δεν είμαι σε φάση". Τις πρώτες φορές είναι δύσκολο, μετά είναι απλά γραφικό (και στο τέλος κατά πάσα πιθανότητα την πληρώνει ένας καημένος που επιτέλους είναι "σε φάση" -μόνο που αυτή τη φορά δεν είσαι εσύ).

Aπό ξανθό σερβιρίστηκε η χυλόπιτα στην Ιωάννα Παχούλη

Τη δική μου χυλόπιτα, μου την σέρβιραν στην κατασκήνωση. Εγώ, τότε ήμουν ένα μελαχρινό, (χαζό)χαρούμενο κοριτσάκι. Εκείνος, ο ωραίος της Summer Fun (έτσι έλεγαν τον καλοκαιρινό μου παράδεισο). Ψηλός, ξανθός, με γαλάζια μάτια, το ιδανικό αγόρι που -τότε- θεωρούσα ότι έπρεπε να μου ζητήσει να "τα φτιάξουμε". Τον κοιτούσα, με κοιτούσε κι αυτός. Του χαμογελούσα, μου χαμογελούσε κι αυτός. Κολυμπούσα στην πισίνα (αμέ, είχε και τέτοια), έκανε μακροβούτια δίπλα μου, τάχα τυχαία. Σκέφτηκα λοιπόν, πως αν έκανα την πρώτη κίνηση και του μιλούσα, θα είχα πιο πολλές πιθανότητες να γίνω το κορίτσι του (μα τι μυαλά κουβαλούσα). Μια που το ονειρεύτηκα, μια που ξύπνησα. Ο ξανθούλης της κατασκήνωσης άρχισε να μου μιλά ακατάπαυστα για την κοπέλα που ήταν μαζί από το σχολείο και, όπως μου τόνιζε, ήταν τόσο μα τόσο ερωτευμένος. Από τότε, αποφάσισα πως θα έμενα στα βλέμματα και θα άφηνα τα υπόλοιπα (μέσα σ' αυτά και το ρίσκο της χυλόπιτας), στο άλλο φύλο, που, όπως τους αρέσει να είναι και κυνηγοί. Η ανώριμη χυλόπιτα που έφαγε η Ιωάννα Μαμάη

Τι μου θύμισες τώρα. Ας ξαπλώσω λίγο και να κάνω μια αναδρομή στα εφηβικά μου χρόνια και σε μια τραυματική εμπειρία. Ας κάνω λίγη ψυχανάλυση, δε βλάπτει. Πρέπει να ήμουν κάπου στα 16. Δευτέρα λυκείου. Μου άρεσε ένας συμμαθητής μου, ξανθούλης, μπλε ματάκια και πειραχτήρι. Και μου την ψιλοέπεφτε, να τα λέμε αυτά, πλακίτσα, αστεία, σπόντες. Αλλά δεν έκανε κάτι. Εγώ τότε, αυτοπεποίθηση μηδέν, είχα τα ψυχολογικά μου λόγω ηλικίας, πολλά σπυράκια (πριν από 2 χρόνια τους είπα οριστικό αντίο) και δεν είχα βρει το στυλ μου.

Πάμε, που λες, εκδρομή, δε θυμάμαι που. Πραγματικά. Και άρχισε να με πειράζει, να μου κάνει αστεία. Αλλά κίνηση δεν έκανε. "Δεν κάνω εγώ, μωρέ;", σκέφτηκα. Και αν θυμάμαι του είχα πει να βγούμε (έχουν περάσει και κάποια χρόνια από τότε). Τι το ήθελα; Να αρχίζει αυτός και η παρέα του να λένε "η Μαμάη γουστάρει τον Γιώργο". Συνέχεια και για πολλούς μήνες μετά. Με ξεφτίλισαν και με έκαναν να νιώσω πολύ άσχημα με τον εαυτό μου. Και για πολύ καιρό μετά από τότε δεν τόλμησα ποτέ να κάνω την πρώτη κίνηση γιατί φοβόμουν μη -ξανά- φάω χυλόπιτα. Δεν την λες και ευχάριστη ανάμνηση τη συγκεκριμένη. Πλέον, βέβαια, τα έχω ξεπεράσει αυτά και ευτυχώς δεν τρώω χυλόπιτες. Δε μου αρέσουν άλλωστε. Μου προκαλούν βαρυστομαχιά.

cosmo.gr