VIDEO: Η χιονάτη και ο κυνηγός (Snow White and the Huntsman)

Οι τελευταίες κινηματογραφικές εβδομάδες σήμαναν μια στροφή προς το γοτθικό, τόσο με το «Dark Shadows» όσο και με το «The Raven»...
H τριάδα συμπληρώνεται με τη σκοτεινή, αιματοβαμμένη και κάθε άλλο παρά παραμυθένια μεταφορά της Χιονάτης. Όσοι ασχολούνται με κόμικς θα φαντάζονται ήδη τη σειρά «Grimm Fairy Tales» με σάρκα και οστά, και κερασάκι στην τούρτα είναι η Charlize Theron σαν κακιά μάγισσα, ο Liam Hemsworth σαν κυνηγός (με τσεκούρι αντί για σφυρί) και η Kristen Stewart του Twilight σα Χιονάτη. Κινητήριος μοχλός της παραγωγής ο Joe Roth, που βρίσκεται πίσω από το Burtonικό «Alice in Wonderland».

Με τέτοιο καστ και τη διαφαινόμενη ατμόσφαιρα, οι προσδοκίες βρίσκονταν πολύ ψηλά. Ο αδύνατος κρίκος όμως είναι φανερός από το «καλημέρα». Το «καθρέφτη καθρεφτάκι μου υπάρχει κάποια πιο ωραία» απλά δεν έχει απάντηση στην περίπτωση της Charlize Theron, και σα να μην έφτανε αυτό το αντίπαλο δέος είναι όχι απλά λίγο μα ανύπαρκτο. Πέρα από το παρουσιαστικό, η Stewart εκτός «Twilight» αποδεικνύεται ακόμα πιο εκνευριστική. Σε όλη την ταινία μισοκλείνει τα μάτια, αλληθωρίζει, έχει μονίμως την ίδια απαθή έκφραση και δε βγάζει ίχνος δυναμισμού ή συναισθήματος. Η ερμηνεία της κυμαίνεται από επαρκής ως αχώνευτη, ειδικά στις σκηνές που πρέπει να κάνει το ένα κλικ επιπλέον. Η κακιά μάγισσα, από την άλλη, «γράφει». Η Theron βάζει δεξιοτεχνικά την εμφάνισή της στο παιχνίδι του ρόλου της και επικουρούμενη από τα πολύ εντυπωσιακά κοστούμια της πλάθει μια πανέμορφη πλην ανάλγητη φιγούρα που περισσότερο απωθεί παρά έλκει.

Μόνο ελαφρύ γλίστρημα ένα-δυο σκηνές οργής της, που φαίνεται κάπως στημένη αλλά σε όλη την υπόλοιπη ταινία είναι πολύ ταιριαστή και της ανήκουν οι πιο εντυπωσιακές σκηνές, σε σημείο που να είναι το σημείο αναφοράς για πολλούς. Νικητής όμως είναι ο τρίτος και με διαφορά. Ο Hemsworth αποδεικνύεται όχι μόνο απίστευτα συμπαθής κυνηγός (επίσης τρώει περισσότερο ξύλο απ’ όσο του αναλογεί) αλλά βγάζει και στόφα πραγματικού ηθοποιού. Λόγω διάπλασης κυριαρχεί στο πλάνο και το περπάτημά του αποπνέει δύναμη, αλλά δε μένει εκεί. Προσπερνώντας τη μανιέρα του Thor και τις ευκολίες του «κυνηγού με πληγωμένο παρελθόν» είναι γεμάτος ζωντάνια, βγάζει πραγματικό συναίσθημα όπου χρειάζεται και γνήσιο χιούμορ.

Το «Snow White and the Huntsman» λοιπόν δεν έχει τόσο πρόβλημα στις ερμηνείες (πλην μιας μοιραίας εξαίρεσης) όσο στη σκηνοθεσία. Ο Rupert Sanders δρα περισσότερο σαν τροχονόμος παρά σα σκηνοθέτης ακολουθώντας πιστά το εγχειρίδιο της τυπικής χολιγουντιανής περιπέτειας. Για μια ταινία που βασίζεται στη διαφορετικότητά της αυτό είναι καταστροφικό. Η εξέλιξη είναι το ίδιο αδύναμη. Όσο περιστρέφεται γύρω από τη σκοτεινή βασίλισσα, το στοιχειωμένο δάσος, τη μαυρίλα και την παρακμή όλα πηγαίνουν καλά. Όταν στο δεύτερο μέρος περνά στο μαγικό παραμύθι και αντιγράφει τα τοπία του «Lord of the Rings» όπου η Χιονάτη είναι η Ευλογημένη της Φύσης και άλλα χαριτωμένα, αρχίζει μια μεγάλη κοιλιά που διορθώνεται λίγο στο τυπικά ηρωικό φινάλε, πο