To ελληνικό όνειρο του Atelier Loukia

Μία από τις κορυφαίες ελληνίδες σχεδιάστριες μόδας σε ένα από τα κορυφαία presentation μόδας...
που έγιναν ποτέ επί αθηναϊκού εδάφους.
Είναι γνωστό ότι μισώ να ακούω φράσεις όπως «αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα», «η Ελλάδα είναι μία τριτοκοσμική χώρα», «ο κόσμος θέλει το τάδε ή το δείνα» και όλες αυτές τις εξυπνάδες που συνήθως αποδεικνύουν τη δειλία μας να αναμετρηθούμε με τους δυνατούς. Συνήθως, δε, ξεστομίζονται από ανθρώπους που μόνο μιλάνε, αλλά δεν έχουν τα κότσια να παράγουν.
Όλοι δικαιούμαστε μία γνώμη, αλλά καλό είναι να την υποστηρίζουμε παράλληλα και με έργα. Αλλιώς να καθόμαστε στη γωνιά μας, να μιλάμε μόνο ακαδημαϊκά και να πίνουμε έναν ελληνικό καφέ για να περάσει η ώρα.
Γιατί όταν ξεγελαστούμε και νομίζουμε ότι αυτό που λέμε χωρίς επιχειρήματα και τόλμη ρισκάροντας παράλληλα πρώτοι, εμείς οι ίδιοι τότε απλά γελοιοποιούμαστε και χάνουμε την όποια βαρύτητα της γνώμης μας και με ένα και μόνο παράδειγμα γυρνάμε και πάλι στην τρύπα μας, κατηγορώντας τους πάντες εκτός από τους εαυτούς μας.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, η καταστροφική και άκρως ερασιτεχνική επίσημη ελληνική εβδομάδα μόδας στο Γκάζι –ξανά-, που έβαλε και την ταφόπλακα σε κάθε λογική και καλαισθησία που θεωρητικά χαρακτηρίζει την μόδα, πρώτα απ' όλα ως βιομηχανία. Έλλειψη budget και για μοντέλα μόνο τους φίλους και γνωστούς του κάθε σχεδιαστή είδαμε -η επιλογή και όχι η ανάγκη θα είχε θεαματικά αποτελέσματα για τα συμπαθέστατα αυτά φιλότιμα παιδιά- μέσα σε ένα περιβάλλοντα χώρο, με περαστικούς σχεδόν και μόνο, που θύμιζε ανοιχτό βαλκανικό σαββατιάτικο παζάρι για οικιακούς θησαυρούς και μαγειρικά σκεύη του παρελθόντος. Αντί να γιορτάζουμε την ελληνική μόδα, την καταδικάζουμε μαστιγώνοντας της και καταδεικνύοντας μία μετριοπάθεια άνευ προηγουμένου. Αν και η ευχάριστη νότα ολοήμερης παρουσίασης νέων δημιουργών έδωσε μία σπίθα ελπίδας, τα υπόλοιπα συνέχισαν τον γνωστό χορό των τεράτων.
Στη ζωή, όμως, τίποτα δεν είναι δεδομένο και έτσι την επόμενη ημέρα η γνωστή και άκρως ταλαντούχα και εξαιρετικά δημιουργική –κλασσική σε πολλούς– σχεδιάστρια Loukia έκανε την παρουσίαση της νέας της collection στον καταπληκτικό χώρο του θεάτρου Μιχάλης Κακογιάννης στον Ταύρο.
Με την είσοδο μου στο θέατρο βρισκόμουν ήδη στην Ελλάδα που ονειρεύομαι. Περιττό να αναφέρω το υπέροχο fashion crowd που πλημύρισε το φουαγιέ και αργότερα τις θέσεις του θεάτρου, αλλά και το καταπληκτικό concept του εικαστικού Θεόδωρου Τερζόπουλου, που με υποψία τζαζ μουσικής σε συνδυασμό με έναν συνεχούς ροής χτύπο της καρδιάς, με ρυθμικές ανάσες και τονικές διαβαθμίσεις σχεδόν πρωτότυπης μουσικής σύνθεσης, έβαλαν από την πρώτη στιγμή το κοινό σε μία διάθεση «νεοπαγανιστικής» trance. Υπέροχα επιλεγμένα κορίτσια έμοιαζαν να «προσγειώθηκαν» στον χώρο, περπατώντας σχεδόν με στρατιωτικό, συρτό βηματισμό, κατά μήκος ενός φωτεινού διαδρόμου σε σχήμα V. Tα μαλλιά και το μακιγιάζ είχαν όλη την γοητεία των γυναικών της αρτ νουβό, όπως μοναδικά απεικόνιζε στους πίνακες του ο Gustav Klimt, αλλ